Respect στους παίκτες του Άρη, που αφιέρωσαν τη χθεσινή (2/2) νίκη τους επί της ΑΕΚ στον δολοφονημένο Άλκη Καμπανό. Respect στον Αραούχο για τον τρόπο που πανηγύρισε το γκολ που πέτυχε στο “Κλεάνθης Βικελίδης”. Respect σε όλους τους ανθρώπους του ελληνικού αθλητισμού, που τίμησαν τη μνήμη του αδικοχαμένου παλικαριού τα ξημερώματα της Τρίτης (1/2) στην περιοχή Χαριλάου Θεσσαλονίκης. Συγγνώμη, όμως, αλλά τέτοια βραδιά καλύτερα να μην την ζούσαμε.
Για να ξέρουμε τι λέμε και τι γράφουμε, κανείς Άλκης δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο για τον εαυτό του. Κανείς από την οικογένειά του, τους συγγενείς και τους φίλους του δεν θα ήθελε μια ποδοσφαιρική νίκη αφιερωμένη στο δικό τους άνθρωπο για τέτοιο μακάβριο λόγο. Κανείς δεν θα ήθελε να ασχοληθεί ολόκληρη η αθλητική κοινότητα της χώρας, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, μαζί του για έναν αποτρόπαιο και χωρίς κανένα σοβαρό λόγο θάνατο.
Συγκλονίζει το βίντεο της αποτρόπαιας πράξης, που κυκλοφόρησε από χθες. Μαχαιριά στην καρδιά του καθενός είναι… Πολύ περισσότερο, όμως, είναι μαχαιριά στην καρδιά ενός σάπιου συστήματος, τερατώδους καλύτερα, που επιτρέπει σε αυτό το φαινόμενο να διαιωνίζεται δεκαετίες ολόκληρες τώρα και να κατατρώγει τις σάρκες της κοινωνίας που ζούμε.
Όλοι όσοι το επέτρεψαν να γιγαντωθεί είναι ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ! Γιατί δεν είναι κάτι που δεν το ξέραμε ως κοινωνία πολιτών, που έχει συγκεκριμένη δομή, μηχανισμούς και ηγέτες που τη διοικούν. Από τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 υπάρχει το φαινόμενο. Όλοι όσοι είμαστε στην ηλικία των 50+ μεγαλώσαμε με αυτό. Το μάθαμε από τότε που φορούσαμε κοντά παντελονάκια και ακόμη με αυτό πορευόμαστε. ΔΥΣΤΥΧΩΣ…
Η δολοφονία του Άλκη Καμπανού ΔΕΝ πρέπει να ξεχαστεί. Δεν είναι κάτι, που πρέπει να κρύψουμε κάτω από το χαλί. Γιατί κάποια στιγμή η βρωμιά θα βγει και πάλι στην επιφάνεια. Η δολοφονία του Άλκη Καμπανού ΠΡΕΠΕΙ να αποτελέσει την αφορμή για να τελειώσει η ελληνική κοινωνία με το τέρας του χουλιγκανισμού. Ένα από τα πολλά τέρατα, που οφείλει να νικήσει η ελληνική κοινωνία, για να μπει σε έναν ίσιο δρόμο.
Τα παιδιά του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης, από όπου και η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο, “φωνάζουν”. Λένε τι ζητά από εμάς τους μεγαλύτερους σε ηλικία η νέα γενιά. Δεν χρωστάει αυτή σε μας, εμείς χρωστάμε σε αυτήν. Και το πρώτο που της χρωστάμε είναι καθαρό αέρα, να μπορεί να αναπνεύσει ελεύθερα.
Άλκη συγγνώμη…