Το βράδυ της Κυριακής το Αλεξάνδρειο ήταν ο τόπος μιας μεγάλης αντίθεσης. Όπου και να κοιτούσες, το έβλεπες. Οι πιο έμπειροι το έπιαναν στις κινήσεις των πρωταγωνιστών.
Στην κερκίδα είχε χαμόγελα. Περισσότερα παιδιά από όσα μπορούσες να μετρήσεις. Το ζούσαν όπως έχουμε ξεχάσει πως γίνεται, να αγωνιούν για την κατάληξη μιας ελεύθερης βολής στο τρίτο λεπτό, να πανηγυρίζουν όταν πήγαινε μέσα με την πρωτόλεια χαρά του παιχνιδιού, αυτή που μόνο σε αυτή την ηλικία μπορείς να συναντήσεις.
Στον περίγυρο είχε αγωνία. Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος, ο Νίκος Ζήσης, ο Δήμος Ντικούδης, όλοι ανεξαιρέτως οι παίκτες αισθάνονταν την πλάτη τους να ακουμπάει στον τοίχο. Ναι, η διαδικασία έχει και δεύτερο όμιλο. Ναι, από τον παρόντα μένει εκτός μόνο ένας, όμως οι υπόλοιποι κουβαλούν τις επιτυχίες και τα στραβοπατήματα στον επόμενο. Ναι, υπήρχε χρόνος να καλυφθούν τα κενά, όχι πολύς, αλλά υπήρχε. Όμως το σενάριο του 0-2 πλανιόταν σαν εφιάλτης πάνω από όλους.
Η Εθνική ξεκίνησε φουριόζα και αγχωμένη, σαν άνθρωπος που θέλει με ένα φύσημα να διώξει το κακό όνειρο. Εύκολα λέι-απ και σουτ γύρω από τη στεφάνη πήγαιναν στο σίδερο, η αστοχία έφερε δισταγμό, τα χαμένα ριμπάουντ ανασφάλεια. Όλοι ήθελαν, αυτό ήταν φανερό, όμως κανείς δεν ήταν σίγουρος για το πώς.
Η Εθνική χρειαζόταν έναν πυρήνα, ένα σημείο αναφοράς γύρω από το οποίο θα φορτίζονταν τα ηλεκτρόνια και θα γίνονταν ιόντα. Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος το βρήκε στο πρόσωπο του Λεωνίδα Κασελάκη. Ο «Λεό» έπαιξε με την σιγουριά και την ηρεμία που η ομάδα είχε ανάγκη, έκανε σωστά τα απλά πράγματα, έλυσε το γρίφο.
Ήταν όμως φανερό ότι το προβάδισμα των 8-10 πόντων δεν επρόκειτο να κρατήσει. Η Εθνική δεν είχε χημεία, τρόπους να σπεκουλάρει στις αντίπαλες αδυναμίες, σταθερότητα να εκμεταλλεύεται σωστά τις δικές της. Το είχε πει και ο προπονητής μια μέρα νωρίτερα: «στην χημεία δεν θα είμαστε καλύτεροι, πρέπει να το κάνουμε στη βάση της ενέργειας».
Ο Νίκος Ζήσης πέρασε όλο το ματς σε μια γωνία δίπλα στον πάγκο, στο όχι ακριβώς ευρύχωρο Αλεξάνδρειο. Σε κάθε άμυνα ένιωθε να του βγαίνει η φωνή, σε κάθε άμυνα τη μάζευε, δεν ήταν αυτός ο ρόλος του, το ήξερε, το σεβόταν.
Μόνο μια φορά του ξέφυγε: «δε σουτάρει αυτός» φώναξε σε μια λάθος επιστροφή, φάγαμε τρίποντο, δεν ξαναμίλησε. «Είναι πολύ πιο δύσκολο απ΄ έξω», είπε αργότερα.
Ο νέος πρόεδρος περίμενε προσωπικά τον Νίκο Γκάλη πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, να τον συνοδεύσει ο ίδιος στο ίδιο του το γήπεδο. «Ήθελε να κάνει το κομμάτι του», σκέφτηκαν πολλοί. Πράγματι, μπορεί και πιθανότατα είναι (και) έτσι. Όμως είναι προτιμότερο ο Βαγγέλης Λιόλιος να αισθάνεται πως χρειάζεται – ο ίδιος λιγότερο και το μπάσκετ περισσότερο – τον «γκάνγκστερ» στο γήπεδο, παρά να συμπεριφέρεται σαν να μην χρειάζεται και να μην υπολογίζει κανέναν. Συνεννοούμαστε νομίζω.
Στο τέλος της ημέρας, το ποτήρι είναι μισογεμάτο, αν κανείς τουλάχιστον θέλει να βλέπει το μέλλον με στοιχειώδη αισιοδοξία. Στο επόμενο παράθυρο του Φεβρουαρίου δεν αποκλείεται να δούμε περισσότερους παίκτες Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού να κοντράρονται με την Τουρκία, άλλωστε κάτι τέτοιο υπαινίχθηκε και ο ίδιος ο ισχυρός άνδρας του ελληνικού μπάσκετ σε δηλώσεις του.
Στην ευαίσθητη ισορροπία που παίζονται αυτά τα προκριματικά, έστω και μία πολύτιμη μονάδα μπορεί να κάνει τη διαφορά.
