«Υπάρχει εσωστρέφεια στην ομάδα», παραδέχτηκε σε δηλώσεις του πριν την αναχώρηση για το Μιλάνο ο Γιώργος Μπαρτζώκας, «αλλά όχι γκρίνια».
Λογικό. Μια ήττα από τον αιώνιο αντίπαλο συνηθίζει να βάζει την ομάδα που την υπέστη σε διαδικασία ενδοσκόπησης και εσωστρέφειας. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει καλύτερο γιατρικό από τη νίκη: αν μάλιστα αυτή είναι απέναντι σε μία βασική υποψήφια για το φετινό φάιναλ φορ, ακόμα καλύτερα.
Το Μιλάνο καλωσορίζει πίσω στις τάξεις του απόψε τον Μάλκολμ Ντιλέινι. Ο Αμερικανός, ο οποίος διατηρεί αμφίδρομη σχέση εκτίμησης με τον προπονητή του Ολυμπιακού από την θεαματική σε επίπεδο αποτελεσμάτων μεταξύ τους συνύπαρξη στο Κρασνοντάρ τη σεζόν 2015-16, είναι αυτός ο οποίος λειτουργεί σαν μετρονόμος της ομάδας, ορίζει το τέμπο της ομάδας και διευκολύνει αφάνταστα τον βετεράνο Τσάτσο Ροντρίγκεθ σε επίπεδο πίεσης και χρόνου συμμετοχής. Η απουσία του Ντίνου Μήτογλου στερεί από τον Μεσίνα έναν ακόμα ευκίνητο ψηλό που μπορεί να αμυνθεί με αλλαγές και να χτυπήσει στην επίθεση με πάμπολλους τρόπους, όμως οι γηπεδούχοι έχουν ως βασικό τους πλεονέκτημα το βαθύ ρόστερ που είναι σε θέση να απορροφήσει τέτοιου είδους κραδασμούς: απόδειξη πως οι Ντάνιελς και Ντιλέινι έχουν χάσει μαζί 11 ματς αλλά η εικόνα της ομάδας παραμένει το ίδιο στιβαρή.
Ακόμα και με τα κενά αέρος που εμφανίστηκαν στην Ρωσία την περασμένη διπλή εβδομάδα, με τις δύο ήττες από Ούνικς και Ζενίτ, η Αρμάνι παραμένει η δεύτερη καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης με 71.1 πόντους παθητικό κατά μέσο όρο, αριθμός που πέφτει κατά ένα πόντο στα εντός έδρας ματς (70.2). Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πως το εντός έδρας 6-0 έχει έρθει απέναντι σε βασικούς ανταγωνιστές: ΤΣΣΚΑ (84-74), Εφές (75-71), Μπαρσελόνα (75-70). Επιπλέον έχουν βρει τον τρόπο να κερδίζουν τα κλειστά ματς και να αποφεύγουν τις πάμπολλες λακούβες της Ευρωλίγκας, αφού εκτός των παραπάνω κέρδισαν και την Βιλερμπάν στο σουτ (73-72).
Προφανώς δεν αποτελεί κανενός είδους πρωτοτυπία να πει κανείς πως για να κερδίσει στη Λομβαρδία ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί star εμφανίσεις από τους star παίκτες του. Αν σταθεί κανείς περισσότερο σε έναν, πιθανότατα αυτός θα ήταν ο Κώστας Σλούκας. Ο Έλληνας γκαρντ είχε 17 πόντους μέσο όρο στα δύο περσινά παιχνίδια με την Αρμάνι μετρώντας 7/11 τρίποντα και 18 ασίστ. Φέτος ο Σλούκας ήταν καλός σε αρκετά ματς, με τοπ εμφάνιση του το ματς με την Φενέρμπαχτσε, όπου πέτυχε και νικητήριο καλάθι. Όμως σε κανένα δεν έχει πραγματικά εκραγεί: απόδειξη το ότι φέτος δεν έχει ξεπεράσει τα 30 λεπτά συμμετοχής ή τις 6 ασίστ. Μετά τα 29:58 της Βαρκελώνης την 3η αγωνιστική ο πόιντ γκαρντ ου Ολυμπιακού έχει παίξει το πολύ 24:42 (κόντρα στη Μονακό) και έχει ξεπεράσει τα 10 σουτ μόνο μία φορά, απέναντι στη Φενέρ.
Μπορεί η φιλοσοφία του Γιώργου Μπαρτζώκα να έχει ως βασικό συστατικό της το ομαδικό παιχνίδι ως προϋπόθεση επιτυχίας φέτος, όμως αυτό δεν σημαίνει πως η ερυθρόλευκη πρόοδος δεν περνά ταυτόχρονα και από το ανέβασμα του πιο ακριβοπληρωμένου παίκτης της ομάδας. Μπαίνοντας στο παιχνίδι συνήθως στο δεύτερο δεκάλεπτο για να εξισορροπήσει την επιθετική ικανότητα μιας δεύτερης πεντάδας χωρίς βασικό σκόρερ (Λαρεντζάκης, Μακίσικ, Πρίντεζης, Μάρτιν) ο Σλούκας συχνά δυσκολεύεται να βρει ρυθμό και επιλογές, ειδικά από τη στιγμή που καλείται να συνεργαστεί σε σχήμα χωρίς σουτέρ και pnr ψηλό που μπορεί να τελειώσει φάσεις πάνω από τη στεφάνη. Ταυτόχρονα όμως ο Έλληνας γκαρντ φαίνεται να αγωνίζεται βαρύς, λες και κουβαλάει μονίμως το φορτίο του παίκτη που πρέπει συνεχώς να κάνει πράγματα να συμβούν. Μπορεί αυτό να μην είναι μακριά από την αλήθεια, αφού κανείς περιμένει από τους σταρ του να κουβαλήσουν την ομάδα πιο πολύ από τους ρολίστες, όμως αυτό δείχνει να αφαιρεί από το παιχνίδι του την ροή και συχνά τον παρασύρει σε κατάχρηση ντρίμπλας.
