Σε μια χρονιά που από νωρίς μοιάζει χαμένη αυτό το παιχνίδι έχει αξία…
Έχει αξία προκειμένου οι “πράσινοι” να βγουν από το τούνελ των ηττών και να μην εθιστούν στις χωρίς μάχη απώλειες. Έχει αξία γιατί έχουν παίξει μερικά καλά παιχνίδια και παρόλα αυτά ηττήθηκαν, άρα το αποτέλεσμα θα τους τονώσει και σε ψυχολογικό επίπεδο.
Απέναντί τους έχουν μια ομάδα που έχει εννιά ήττες σε ισάριθμα ματς, έχει αλλάξει ήδη προπονητή και πάλι το παιχνίδι της έχει πολλά κενά, χωρίς αυτή η αλλαγή να φέρει την παραμικρή αντίδραση. Την προηγούμενη αγωνιστική κόντρα στη Ρεάλ, η Ζάλγκιρις είχε 42% στα τρίποντα με 13 εύστοχα και παρόλα αυτά έχασε στο τέλος εύκολα από τη χειρότερη δυνατή Ρεάλ που μπορεί να συναντήσει κάποιος φέτος.
Εκτός του Λεκάβιτσους δεν έχει δημιουργία αφού ο Καλνιέτις υστερεί στο αθλητικό κομμάτι. Οι ψηλοί της σουτάρουν από μακριά (κυρίως ο Κάβανο) και γενικά οι αρχές της που τα προηγούμενα χρόνια τη βοήθησαν να κάνει σημαντικές νίκες, δείχνουν να την έχουν εγκαταλείψει.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη προέρχεται από την τελευταία επίθεση κόντρα στην Ούνιξ, που δε λειτούργησε και έχασε ένα θεωρητικά δικό του παιχνίδι (πριν την επίθεση έχασε και ένα σημαντικό ριμπάουντ). Θα παίξει και πάλι χωρίς τον Νέντοβιτς (τον οποίο φέτος έχει δει κανονικά μόνο για δύο ματς, τα οποία και κέρδισε) και θα περιμένει πάλι από τον Μέικον και Παπαπέτρου να τραβήξουν την ομάδα όσο μπορούν οι δυο τους να το κάνουν αυτό.
Ο Παναθηναϊκός με τον… κανονικό Νέντοβιτς είναι άλλη ομάδα, αλλά δυστυχώς ο Σέρβος δεν έχει σταθεροποιηθεί μετά την τεράστια περιπέτεια που πέρασε πέρσι, ενώ στα θετικά της ελληνικής ομάδας είναι ο Γιώργος Παπαγιάννης τον τελευταίο καιρό ολοένα και βελτιώνει την εικόνα του.