Κάθε ομάδα έχει το δικό της άβατο και θέματα που δεν μπορεί να μάθει κανείς, από τον… έξω κόσμο. Πολλές φορές αυτές οι απόρρητες καταστάσεις μπορεί να βγουν προς τα έξω στο παρκέ, να ενοχλούν την ομάδα, να μην κάνουν τους παίκτες να νιώθουν άνετα και γενικά να μην βοηθούν στο αγωνιστικό κομμάτι. Υπάρχουν κι άλλα μυστικά πολλές φορές που έχουν να κάνουν με την σχέση των παικτών μεταξύ τους, ή ακόμα με τις σχέσεις τους με τους προπονητές τους.
Η μεταβατική διοίκηση της ομάδας, από το ξεκίνημα ήταν ειλικρινής, ξεκάθαρη και κυρίως προσγειωμένη. Δεν έταξε λαγούς με πετραχήλια και κάθε κίνηση είχε σαν γνώμονα πως να μην βγει το ταμείο μείον και απλά να σωθεί η χρονιά.
Η εικόνα στο Βελιγράδι παρέπεμπε σε… “ξενερωμένη” ομάδα. Σε παίκτες που μεταξύ τους είτε δεν τα έχουν βρει, είτε ο ένας ακόμα δεν έχει εμπιστοσύνη στον άλλον. Πως γίνεται να πνίγεται ο Παναθηναϊκός στην πίεση του Ερυθρού Αστέρα και να μην υπάρχει ούτε ένας από την δική του πλευρά που να βάζει σωστά τη μπάλα κάτω, να προσπαθεί να σπάσει το press και παράλληλα να δώσει κι εκείνος… ξύλο στην άμυνά του. Πως γίνεται σε ομαδικό επίπεδο 40 λεπτά να σε έχουν στα σκοινιά και να μην θες (δεν υπάρχει εδώ δεν μπορείς) να ανταποδώσεις ένα χτύπημα;
Πως γίνεται μια ολόκληρη ομάδα που στη ζυγαριά μπορεί να είναι πιο βαριά σε μονάδες από τον αντίπαλο, να μην θυμώνει και να μην αντιδρά; Όχι για να πάρει το παιχνίδι, αυτό συμβαίνει οι ήττες έρχονται και πάντα θα έρχονται, απλά έστω να σώσει την εικόνα της. Έστω να μην διασυρθεί…
Ο μοναδικός που ένιωθε τι ακριβώς συμβαίνει και δεν μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο ήταν ο Πρίφτης. Έβλεπε το κακό να έρχεται, το καταλάβαινες από τα λόγια του στα time out και δεν μπορούσε να το αποφύγει. Μετά από τέτοια βράδια ο πιο κακός σύμβουλος είναι οι εν ψυχρώ αποφάσεις. Ο Παναθηναϊκός θέλει “φάρμακο” και ηρεμία για να γίνει καλα. Και φάρμακο είναι μόνο οι νίκες από δω και πέρα!
