Στους παλιούς μπασκετόφιλους το όνομα της Μακάμπι προκαλούσε μια μορφή δέους. Κατ΄αρχήν πάντοτε υπήρχε η απορία γιατί μια ομάδα που εδρεύει σε μια χώρα που δεν ανήκει στην Ευρώπη έχει ταυτιστεί και έχει γίνει συνώνυμο με την κορυφαία μπασκετική διοργάνωση της Γηραιάς Ηπείρου. Όταν λύθηκαν οι απορίες που είχαν να κάνουν με τα politics της εποχής η ‘’ομάδα του λαού’’ έμοιαζε πάντα πολύ… εξωτική για το Ελληνικό μπάσκετ. Και το ταξίδι στη βιβλική Γη της επαγγελίας δεν ήταν ποτέ εκδρομή. Για τον Παναθηναϊκό βέβαια το μέτρημα ξεκίνησε λίγο διαφορετικά…
Οι δρόμοι του συναντήθηκαν με αυτούς της Μακάμπι πριν από ακριβώς 50 χρόνια. Στις 9 Δεκεμβρίου του 1971 ο Παναθηναϊκός ταξίδεψε για το Τελ Αβίβ με μια σχεδόν αδύνατη αποστολή. Να υπερασπιστεί μια διαφορά οκτώ πόντων,το πλεονέκτημα που του έδινε το 81-73 που είχε κερδίσει στην Αθήνα και να προκριθεί σε βάρος των Ισραηλινών μπαίνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία του σε όμιλο του προημιτελικού γύρου του Κυπέλλου πρωταθλητριών.
Μόνο που ο Παναθηναϊκός, κυρίαρχος εντός των συνόρων για τα επόμενα χρόνια είχε την καλύτερη ίσως ομάδα της εποχής και το σπάνιο πλεονέκτημα της ενίσχυσης από ένα Αμερικάνο παίκτη: Τον Γουίλι Κέρλαντ, ένα σέντερ φόργουορντ με μπόι 2.01. Ο Ουίλμπουρ Κέρλαντ, που έμεινε στην ιστορία του συλλόγου με το υποκοριστικό του (Γουίλι) είχε αποφοιτήσει δύο χρόνια νωρίτερα από το πανεπιστήμιο Τσέινεν και πρόλαβε να αγωνιστεί στους Πίτσμπουργκ Πάιπερς του ανταγωνιστικού, με το ΝΒΑ, επαγγελματικού πρωταθλήματος του ΑΒΑ. Φόρεσε τη φανέλα της ομάδας για δύο αγώνες και μετά κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του στον Αμερικάνικο Στρατό.
Μετά από 18 μήνες και σε ηλικία 24 ετών (γεννημένος το 1947) αποφάσισε να επιστρέψει στα γήπεδα του μπάσκετ και έπαιξε στον Παναθηναϊκό. Αργότερα, αγωνίστηκε για δύο σεζόν (1972-74) στην Ιταλία για λογαριασμό της Παλακανέστρο Άστι Τορίνο και έκλεισε την καριέρα του το 1978 παίζοντας σε μικρότερες Ιταλικές και Ελβετικές ομάδες. Ο μύθος λέει ότι τον σύστησαν στον Κώστα Μουρούζη κάποιοι παίκτες του Παναθηναϊκού όταν έπαιξαν μαζί του ‘’μονό’’ στα γήπεδα της Αμερικάνικης βάσης της λεωφόρου Βουλιαγμένης. Ούτως ή άλλως, οι ελληνικές ομάδες για τις περιορισμένες εμφανίσεις τους στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα κάπως έτσι έβρισκαν ξένους παίκτες.
Από τον Αμερικάνικο στόλο στον Πειραιά ή από την Αμερικάνικη βάση στη Βουλιαγμένης. Ο Κέρκλαντ αποδείχθηκε όμως πολύ καλός και ενώ η λογική έλεγε ότι θα έπαιζε 2-3 παιχνίδια στην Ευρώπη τελικά έμεινε στον ‘’τάφο του Ινδού’’ μέχρι τον… Μάρτιο του 1972! Ξεπερνώντας κάθε προσδοκία ο Παναθηναϊκός όχι μόνο πέρασε τους δύο προκριματικούς γύρους αλλά τερμάτισε δεύτερος στον όμιλο των προημιτελικών και έπαιξε στα ημιτελικά με τη θρυλική Ινις Βαρέζε από την οποία αποκλείστηκε οριακά σε διπλούς νοκ άουτ αγώνες, χάνοντας την ευκαιρία να παίξει σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών πολύ πριν ξημερώσει η εποχή των πέντε αστεριών. Για να φτάσει όμως στο περίπου αδιανόητο (να παίζει Ευρωπαϊκό μπάσκετ τον… Μάρτιο) χρειάστηκε να επιβιώσει στο Γιαντ Ελιάου, που εκείνη την εποχή ήταν… νεόκτιστο!
Στις 9 Δεκεμβρίου του 1971 έχασε μεν αλλά με διαφορά μόλις ενός πόντου (80-81) παρά την απουσία του καλύτερου παίκτη του, του Γιώργου Κολοκυθά. Ο συγχωρεμένος ‘’μίτος’’ ταλαιπωριόταν από διαδοχικούς τραυματισμούς στα γόνατα και υποχρεώθηκε μερικούς μήνες αργότερα να σταματήσει το μπάσκετ άδοξα και σε νεαρή ηλικία, αφού ακόμη δεν είχε γίνει 30 ετών. Στο Τελ Αβίβ χρειάστηκε το σούπερ παιχνίδι του Κρις Κέφαλου, που συνήθως πάσαρε αλλά εκείνο το βράδυ σκόραρε 16 πόντους και η φοβερή εμφάνιση του Κέρκλαντ που σκόραρε 15 πόντους αλλά τα έβγαλε πέρα όλο το βράδυ μέσα στις ρακέτες κόντρα σε δύο συμπατριώτες του: Τον Ρον Ντάνλοπ και τον Στιβ Τσάμπιν που θεωρείτο ο καλύτερος Αμερικάνος ψηλός της εποχής στην Ευρώπη!
Όταν ο Παναθηναϊκός πήγε για δεύτερη φορά στο Τελ Αβίβ το 1974, πάλι για αγώνα προκριματικού γύρου τα πράγματα είχαν αλλάξει. Η Μακάμπι πήρε σκληρή ρεβάνς κερδίζοντας με 113-80 και τον άφησε εύκολα έξω από τη συνέχεια της διοργάνωσης αφού ήδη είχε κερδίσει και το πρώτο ματς στην Αθήνα.
Έξι χρόνια αργότερα το σκηνικό επαναλήφθηκε αλλά αυτή τη φορά σε προκριματικό όμιλο όπου ο Παναθηναϊκός έμεινε τρίτος προσπερνώντας μόνο την Αγγλική Κρίσταλ Πάλας. Η Μακάμπι που τερμάτισε πρώτη και προκρίθηκε στην επόμενη φάση είχε νικήσει στο Τελ Αβίβ με 83-71, καλύπτοντας και το -8 που είχε χάσει στον ‘’τάφο’’ στον πρώτο γύρο. Τα… μαρτύρια δεν σταμάτησαν εκεί. Την αμέσως επόμενη χρονιά ο Παναθηναϊκός ξαναμπήκε στον όμιλο του final-6 μετά την ιστορική πρόκριση επί της ΤΣΣΚΑ αλλά στο Τελ Αβίβ ο πέλεκυς έπεσε βαρύς. Αφιονισμένοι οι παίκτες της Μακάμπι λόγω επεισοδίων που είχαν γίνει στον αγώνα του πρώτου γύρου δεν… σταμάτησαν να τρέχουν και να καρφώνουν! Το τελικό 112-91 μάλλον έμοιαζε κολακευτικό για τον Παναθηναϊκό.
Χρειάστηκε να περάσουν 13 ολόκληρα χρόνια με τον Παναθηναϊκό συνήθως εκτός Κυπέλλου Πρωταθλητριών για να… ξανασμίξουν. Συνέβη τη σεζόν 1994-95 αλλά παρά τους 23 πόντους του Νίκου Οικονόμου οι Ισραηλινοί γέλασαν τελευταίοι κερδίζοντας οριακά με 92-91.
Την αμέσως επόμενη χρονιά (1995-96) ο Παναθηναϊκός μετά από 4 αποτυχημένες προσπάθειες (ανεξάρτητα αν η μια απ΄αυτές τις ήττες συνδυάστηκε με πρόκριση) έσπασε το ρόδι στο Γιαντ Ελιάου. Η ομάδα που μερικούς μήνες αργότερα θα έραβε το πρώτο αστέρι πρωταθλητή Ευρώπης στη φανέλα της άλωσε στις 15 Φεβρουαρίου του 1996 το απόρθητο μέχρι τότε κάστρο της Μακάμπι. Μπορεί ο Ντομινίκ Ουίλκινς να είχε σκοράρει 28 πόντους αλλά ο σταρ της βραδιάς δεν ήταν άλλος από τον Νίκο Οικονόμου.
Ο Νικαιώτης φόργουορντ έκανε το καλύτερο παιχνίδι του από συνολικά 120 που έπαιξε σε Κύπελλο Πρωταθλητριών. Οι 35 πόντοι που φόρτωσε το καλάθι της Μακάμπι αποτελούν το απόλυτο ρεκόρ καριέρας του και βοήθησαν τον Παναθηναϊκό να φύγει νικητής με 86-79. Εκτός των άλλων κατορθωμάτων του εκείνο το βράδυ ο ‘’σεληνιασμένος’’ Νικόλας είχε και 6/7 τρίποντα κάνοντας τους μετρ του είδους που έπαιζαν με τα κίτρινα εκείνο το βράδυ να τρίβουν τα… μάτια τους. Τόσο ο Ισραηλινός Ντορόν Τζάμσι, όσο κυρίως ο Αμερικάνος Τομ Τσέιμπερς, αμφότεροι δεινοί σουτέρ από μακριά, έβαλαν παρέα μόλις 2 τρίποντα εκείνο το βράδυ, τα μοναδικά στα οποία ευστόχησαν παίκτες της Μακάμπι στον συγκεκριμένο αγώνα!
