Η «βασίλισσα της ερήμου» στην Καλιφόρνια, η νικήτρια του φετινού Indian Wells Πάουλα Μπαντόσα, διάλεξε το δύσβατο δρόμο του τένις από εκείνον της πασαρέλας που είχε ανοίξει διάπλατα όταν ήταν έφηβη.

Η φιγούρα της παραπέμπει έντονα στη Μαρία Σαράποβα που αποτέλεσε το ίνδαλμα της όταν ήταν μικρή. Ο πρώτος τελικός της καριέρας της σε σπουδαίο τουρνουά ήταν απέναντι σε ακόμη ένα βαρύ όνομα του τένις που την τροφοδότησε με έμπνευση, τη Βικτόρια Αζαρένκα.

Η Πάουλα Μπαντόσα κατέκτησε το τουρνουά της ερήμου της Καλιφόρνια, το Indian Wells και οι πρώτες κουβέντες που ψέλλισε μόλις συνήλθε από τα έντονα συναισθήματα ήταν αφιερωμένες στη Λευκορωσίδα.

«Θυμάμαι που έλεγα στον προπονητή μου ότι κάποια ημέρα θα ήθελα να παίζω σαν κι αυτή. Σε ευχαριστώ που με ενέπνευσες τόσο πολύ, γιατί χωρίς αθλήτριες και χωρίς γυναίκες σαν κι εσένα δε θα ήμουν τώρα εδώ. Είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα», είπε η 23χρονη Ισπανίδα απευθυνόμενη στην Αζαρένκα.

Ήταν παράλληλα μια φορτισμένη κατάθεση ψυχής, μια γεμάτη από συναίσθημα απόπειρα να βάλει σε λέξεις όλη την προσπάθεια για διάκριση στο σκληρό άθλημα του τένις.

Οι γονείς της εργάζονται και οι δύο στο χώρο της μόδας και η μικρή Πάουλα είχε την ευκαιρία να επιλέξει τα φώτα της πασαρέλας, ούσα άκρως εντυπωσιακή από μικρή ηλικία. Εκείνη προτίμησε τον κόσμο του επαγγελματικού τένις, του οποίου το σκληρό πρόσωπο αντίκρυσε από πολύ νωρίς καθώς την κατάκτηση του Roland Garros στα juniors διαδέχθηκε η μάχη για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης και του στρες στα κορτ που απείλησαν τη συνέχεια της καριέρας της.  

Η αγάπη της όμως για το άθλημα αποδείχθηκε μεγαλύτερη από το πρόβλημα και κράτησε το όνειρο της ζωντανό.

Στα 23 χρόνια της έγραψε ιστορία για το γυναικείο τένις της χώρας της, καθώς έγινε πριν από λίγες ημέρες η πρώτη Ισπανίδα που κατέκτησε το Indian Wells. Το πέτυχε μάλιστα στην παρθενική της εμφάνιση. Είναι μόλις η τρίτη τενίστρια που το καταφέρνει, μετά τη Μπιάνκα Αντρεέσκου το 2019 και τη Σερένα Γουίλιαμς το 1999.  

Τα λόγια δεν ήταν διθυραμβικά. Λόγια ευγνωμοσύνης ήταν προς όλους και όλες που κράτησαν τη φλόγα ζωντανή. Λόγια ζεστά και ανθρώπινα, γιατί έχουν τέτοια οι αθλήτριες και οι αθλητές. Δεν εξοπλίζονται μόνο με «ατσάλινη» θέληση και με σωματική ρώμη.

Έχουν ευαισθησίες, συναισθήματα, όνειρα… κι όταν αυτά γίνονται πραγματικότητα οι πρωταγωνιστές και οι πρωταγωνίστριες λυγίζουν, γονατίζουν με σεβασμό μπροστά στην προσπάθεια τους. Μια προσπάθεια ραντισμένη με ιδρώτα κόπων και δάκρυα χαράς…