Καλοκαίρι του 2014 τα κανάλια Novasports είχαν προγραμματίσει την απευθείας μετάδοση όλων των αγώνων του διεθνούς τουρνουά ICC που εκείνο το καλοκαίρι διεξαγόταν σε διαφορετικές περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και του Καναδά.
Παρέα με τον Νίκο Γαβαλά, υπεύθυνο για το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού τότε, κάναμε το υπερατλαντικό ταξίδι για να καλύψουμε τους τρεις αγώνες που θα έδινε η ελληνική ομάδα απέναντι σε Μίλαν (στο Τορόντο), Μάντσεστερ Σίτι (στη Μινεάπολη) και Λίβερπουλ (στο Σικάγο).
Το ταξίδι είχε έδρα και τη Νέα Υόρκη όπου έκανε προπονήσεις η ελληνική ομάδα. Περισσότερες από 10 πτήσεις σε λιγότερο από δύο εβδομάδες. Μετακινήσεις, άγχος με το άγνωστο και τον χρόνο που δεν ήταν πολυτέλεια.
Ένα ονειρεμένο ταξίδι ζωής, σε συνδυασμό με δουλειά και στην χειρότερη (για εμένα και τον Νικόλα) ίσως χρονιά της ζωής μας χάνοντας σχεδόν ταυτόχρονα τον Φώτη και τον Νικήτα…
«Πόσο στεναχωρήθηκα καμάρι μου για τον Νικήτα, πόσο χαίρομαι που είσαι εδώ» είπε ο μπάρμπα Γιάννης (Κωσταλάς) απευθυνόμενος στον Νίκο, αφού γνώριζε τον πατέρα του, και όποιο άλλον Έλληνα (είχε δεν είχε σχέση με τον αθλητισμό) περνούσε από το εστιατόριο του εκεί που λίγα χρόνια πριν έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι.
Σε μια από τις ελάχιστες διαθέσιμες ημέρες, πήγαμε στο Essex Coffee Shop, και συναντήσαμε αυτό τον υπέροχο άνθρωπο, τον Γιάννη Κωσταλά ή δικό μας μπάρμπα Γιάννη όταν μιλούσαμε (και θα μιλάμε πάντα) γι’ αυτόν.
Δε με γνώριζε, όμως το καλωσόρισμα ήταν ανάλογο ανθρώπου που με ήξερε χρόνια ή είχαμε συγγενική σχέση. Καθίσαμε σε ένα τραπέζι, μίλησε με πάθος για την Ελλάδα, για τον Νικήτα (Γαβαλά) και την απώλεια του, για τις συναντήσεις του με ανθρώπους του ελληνικού αθλητισμού. Παίκτες, προπονητές, δημοσιογράφους.
Είχε την μαγική ικανότητα να ξυπνά το πάθος σου για το μπάσκετ, για τον αθλητισμό γενικότερα, εξιστορώντας συναντήσεις, κουβέντες.
Δοτικός σε βαθμό που δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις σε συναισθήματα και όχι μόνο. Μπήκαν άστεγοι στο εστιατόριο για να τους δώσει το καθημερινό τους σισίτιο. Βοηθούσε όποιον μπορούσε. Είτε δίνοντάς του φαγητό, είτε δουλειά. Προσφέροντάς του το χαμόγελο και τη θετική του σκέψη για τη ζωή. Μεταφέροντας ενέργεια που μεταμορφώνει την ψυχή σου σε λίγα μόνο λεπτά.
Μας πήρε με το αυτοκίνητό του για να μας δείξει κάποιες γειτονιές της Νέας Υόρκης, ήρθε μαζί μας μέχρι τη στάση του μετρό όταν έπρεπε να πούμε το αντίο για να μη χάσουμε λεπτό από την απολαυστική μας κουβέντα. Για εμάς, τις δουλειές μας, όσους αγαπάμε, το ποδόσφαιρο. Άφησε το μαγαζί του για να μας ακολουθήσει και να κερδίσουμε ακόμη 10 λεπτά μαζί. Σπάνιος… υπέροχος άνθρωπος
Ο μπάρμπα Γιάννης ήταν ένας…μάγος που άλλαζε την ψυχική σου διάθεση σε βαθμό αναθεώρησης της σχέσης σου με τον κόσμο. Ήταν ένας άγνωστος που μέσα σε μισή ώρα τον λάτρευες και έψαχνες κάθε ευκαιρία να βρίσκεσαι κοντά του. Ήταν ένας άγιος άνθρωπος και είμαστε ευλογημένοι όσοι τον γνωρίσαμε. Είτε μείναμε μαζί του λίγες ώρες, είτε αρκετά χρόνια. Ακόμη και σε ένα ταξίδι ζωής, όπως το δικό μας το 2014, την καρδιά μας έκλεψε αυτή η αγγελική μορφή ενός υπέροχου ανθρώπου που δε θα ξεχάσουμε ποτέ…
