Πάνε και πάνω από 50 χρόνια που οι πιο δημοφιλείς μουσικοί που περπάτησαν ποτέ πάνω σε αυτό τον πλανήτη μας μάθαιναν ένα-δύο ενδιαφέροντα πραγματάκια μέσα από φαινομενικά απλούς στίχους. ‘’Ο μακρύς και στριφογυριστός δρόμος που οδηγεί στην πόρτα σου δεν θα εξαφανιστεί ποτέ. Έχω δει αυτό τον δρόμο στο παρελθόν, πάντα με οδηγεί εδώ’’. Με απλά λόγια: Ο δρόμος υπάρχει αλλά ο Δημήτρης Πρίφτης και οι παίκτες του Παναθηναϊκού πρέπει να τον ανακαλύψουν. Πολλά βράδια σαν το χθεσινό στο πριγκιπάτο του Μονακό ο Παναθηναϊκός έχει λοξοδρομήσει μακριά από το ΟΑΚΑ. Ακόμη και εποχές που το ρόστερ του ήταν πιο πλούσιο και έπειθε πολύ περισσότερο δεινοπαθούσε μακριά από το ΟΑΚΑ και μπορώ να θυμηθώ πολλές τέτοιες νύχτες σε όλα τα γήπεδα της Ευρωλίγκα.
Απέναντι του δεν είχε κάποιο μεγαθήριο αλλά μια ομάδα με κίνητρο, πρωτάρα μεν, φιλόδοξη και νεόπλουτη δε που για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους έχει ξοδέψει τα διπλάσια λεφτά και έχει διπλάσιες λύσεις σε κάθε θέση. Με την πολυτέλεια να μένουν εκτός 12άδας ο Ρούντι Ντεμαϊς, διεθνής με την εθνική Γαλλίας και ο περσινός MVP των τελικών του Γιουροκαπ Αμερικάνος Ρομπ Γκρέι. Ενδεχόμενα προξενεί πίκρα αλλά ο μεν Ντεμαϊς θα έπαιζε εύκολα 10-12 λεπτά στον Παναθηναϊκό και για τον Γκρέι ας μην το συζητάμε καλύτερα.
Μετά τα αγγλικά των Σκαθαριών από το Λίβερπουλ υπάρχει μια κλασική λατινική ερώτηση Qvo vadis; Που βαδίζει ο φετινός Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα. Νωρίς για να το πούμε, νωρίς για προβλέψεις. Το σίγουρο είναι ένα: Η ήττα στο Μονακό και κυρίως η εμφάνιση στο σύνολο του αγώνα προσφέρεται για πολλούς προβληματισμούς. Το άγχος της πρεμιέρας και τα νεύρα είναι καλές και υπαρκτές δικαιολογίες. Πρεμιέρα όμως στην Ευρωλίγκα έκανε για παράδειγμα και ο Ντόντα Χολ από την απέναντι πλευρά. Και αρκετοί ακόμη παίκτες της Μονακό. Δεν έδειχναν και πολύ επηρεασμένοι.
Η αλήθεια είναι μια και δυστυχώς μοιάζει με ένα επαναλαμβανόμενο déjà vu. Ο Παναθηναϊκός ούτε φέτος κατάφερε να βρει ένα κανονικό πλέι μέικερ. Ο Πέρι δεν είναι τόσο κακός παίκτης όσο δηλώνουν τα 9 άστοχα σουτ και το τραγικό -11 στο σύστημα αξιολόγησης. Είναι όμως κάτι διαφορετικό από πλέι μέικερ. Μπέρδεψε τα πράσινα της Τσεντεβίτα με τα πράσινα του Παναθηναϊκού και το περσινό Eurocup με την Ευρωλίγκα. Κυρίως γιατί δεν έχει στο μπασκετικό του DNA ακόμη τον τρόπο να είναι πολύτιμος με διαφορετικούς τρόπους εκτός από το σκοράρισμα. Απέναντι στη Μονακό μετά από κάθε λάθος απόφαση προσπαθούσε να βρει ισορροπία σκοράροντας. Με απλά λόγια: Ο Πέρι θα έχει και καλές βραδιές και κάποιες ομάδες που θα βρει απέναντι του θα την πληρώσουν. Μόνο που θα είναι για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν ένας παίκτης που θα σκέφτεται πρώτα το σουτ του και μετά την πάσα.
Το ίδιο ακριβώς είναι και ο Μέικον με μια ουσιαστική διαφορά: Είναι πολύ καλύτερος σουτέρ από τον συμπατριώτη του, φτιάχνει το δικό του σουτ και αυτό θα τον κάνει σε βάθος χρόνου πολύ πιο σταθερό και πιο πολύτιμο. Ο Νέντοβιτς αναζητείται και είναι πλέον μεγάλο ερωτηματικό πότε θα ξαναβρεί τον εαυτό του και τον παίκτη που οδηγούσε τον Παναθηναϊκό στην περσινή μισή σεζόν. Παρότι τα δεδομένα της οικονομικής διαχείρισης είναι δύσκολα και πολύ σφικτά νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να βγει επειγόντως στην αγορά για να βρει πλέι μέικερ. Κανονικό άσο και όχι υβριδικές καταστάσεις και μεσοβέζικες λύσεις. Τότε ενδεχόμενα θα μπουν πολλά κομμάτια του παζλ στη σωστή θέση. Διαφορετικά, ο χειμώνας θα είναι δύσκολος, ο δρόμος μακρύς και η πόρτα κινδυνεύει να μείνει κλειστή.
