Ένας πλήρης κύκλος ολοκληρώθηκε στον μεταγραφικό σχεδιασμό του Ολυμπιακού, αφού το όνομα του Τάιλερ Ντόρσεϊ ήταν από την αρχή πολύ ψηλά στη λίστα των ερυθρόλευκων. Η επιθυμία του παίκτη να δοκιμάσει την τύχη του στο ΝΒΑ με τις ανάλογες – υψηλότατες – απολαβές έβαλαν φυσιολογικά την υπόθεση στην άκρη, όμως η σπόντα της μη απόκτησης του Ντέιβιντ Λάιτι πιθανότατα θα βγει σε καλό στους Πειραιώτες, οι οποίοι έβαλαν στη μηχανή τους έναν παίκτη του οποίου τα χαρακτηριστικά έλειπαν από το δυναμικό τους.
Ο Ελληνοαμερικανός γκαρντ είναι φυσικά γνωστή ποιότητα στην Ευρωλίγκα: ικανότατος σουτέρ και σκόρερ μακριά από τη μπάλα και παίκτης ο οποίος αρέσκεται να δημιουργεί το δικό του σουτ χωρίς να εξαρτάται απαραίτητα από τη δημιουργία της ομάδας. Άνω του μετρίου ριμπάουντερ και χειριστής της μπάλας, μπορεί μεν να τρέξει pick n roll, αλλά τις περισσότερες φορές για να εκτελέσει ο ίδιος, αφού οι αποφάσεις του σηκώνουν βελτίωση. Εκτός των παραπάνω, ο Ολυμπιακός προσθέτει στην εξίσωση του έναν closer, έναν παίκτη που έχει την αυτοπεποίθηση να ζητήσει και να πάρει το τελευταίο σουτ: με τον Σπανούλη παρελθόν, μόνο ο Σλούκας είχε αυτό τον συνδυασμό κλάσης/προσωπικότητας.
Με δεδομένη την απόκτηση παικτών που διακρίνονται για την αγωνιστικότητα, τη σκληράδα και το αμυντικό τους ένστικτο όπως οι Γουόκαπ και Φαλ, ο Ντόρσεϊ θα μπορέσει να αφοσιωθεί περισσότερο στα επιθετικά του καθήκοντα έχοντας δίπλα του κορμιά που έκαναν καριέρα θριαμβεύοντας στην βρώμικη δουλειά. Αυτό δεν σημαίνει πως ο πρώην παίκτης της Μακάμπι δεν έχει τα φυσικά χαρακτηριστικά να αμυνθεί – το αντίθετο. Απλώς δεν είναι στις προτεραιότητές του.
Σε σχέση όμως με τον σαφώς πιο αργό Λάιτι, ο Ντόρσεϊ θα δώσει στον Ολυμπιακό το παιχνίδι ανοιχτού γηπέδου που ευνοεί τα χαρακτηριστικά τόσο του Μακίσικ, όσο και των Γουόκαπ/Σλούκα. Ο φόργουορντ της Βιλερμπάν θα έδινε λύσεις στο σετ παιχνίδι με το άριστο παιχνίδι με πλάτη που διαθέτει και το αξιόπιστο mid range, όμως έμενε να αποδειχτεί αν ο Γιώργος Μπαρτζώκας θα έκανε μια τέτοια στροφή στο προπονητικό του στυλ, δεδομένου ότι το επιθετικό του παιχνίδι βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις αποστάσεις και τη ροή (pace&space). O Ντόρσεϊ μοιάζει στα χαρτιά πολύ περισσότερο παίκτης Μπαρτζώκα.
Στη Μακάμπι είχε αποθεωτικές στιγμές, όχι όμως την διάρκεια και την σταθερότητα που θα τον ανέβαζαν σε επίπεδο σούπερ σταρ στην Ευρωλίγκα. Πιθανότατα αυτό δεν ήταν δυνατόν δίπλα στον Σκότι Γουίλμπεκιν, έναν «θέλω τη μπάλα δική μου» πόιντ γκαρντ που κράταγε τους προβολείς για τον εαυτό του. Δίπλα στους σαφώς πιο αλτρουιστές στο παιχνίδι τους Σλούκα-Γουόκαπ, ο 25χρονος γκαρντ μπορεί κάλλιστα να νιώσει όσο σημαντικός δεν ένιωσε ποτέ στο Τελ Αβίβ.
Την περσινή σεζόν ο Ντόρσεϊ είχε τρία παιχνίδια με 25+ πόντους και άλλα επτά με 14+, όμως άλλες οκτώ φορές περιορίστηκε σε ισχνή παραγωγικότητα (ως 5 πόντους). Μπαίνοντας στην μπασκετική του ακμή, ο απόφοιτος του Όρεγκον καλείται να σταθεροποιήσει το παιχνίδι του και να αποδείξει πως είναι ικανός για πολλά περισσότερα από 7-8 οργιαστικές βραδιές.
