Σπάνιες είναι οι φορές στην ζωή που κάποιος αθλητής σε οποιοδήποτε σπορ σε κάνει να μείνεις με το στόμα ανοιχτό μόνο και μόνο με τον τρόπο που κινείτε και σαφώς όταν συμβαίνει αυτό η περίπτωση σίγουρα δεν είναι απλή.
Θυμάμαι τις πρώτες φορές που είδα τον Ρότζερ Φέντερερ και μάλιστα σε ένα άθλημα που τότε δεν παρακολουθούσα και τόσο στενά, μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση η εικόνα του και ο τρόπος με τον οποίο αγωνιζόταν ο Ελβετός, δείχνοντας μια άνεση και μια μαγευτική αρμονία στις κινήσεις του που δεν αλλοιωνόταν ποτέ, ακόμα και όταν βρισκόταν υπό αγωνιστική πίεση, κάτι που βέβαια συμβαίνει μέχρι και σήμερα με τον κορυφαίο τενίστα που πριν από λίγες μέρες έκλεισε τα σαράντα του χρόνια.
Από τότε λοιπόν άρχισα να παρακολουθώ τένις σε κάθε ευκαιρία και να επιδιώκω να βλέπω αγώνες του Φέντερερ απολαμβάνοντας συνεχώς τον τρόπο που…εκφραζόταν μέσα στα κορτ και σχεδόν πάντα βάζοντας τον δίπλα στους άλλους που με έκαναν να μείνω με ανοιχτό το στόμα την πρώτη φορά που τους είδα, για το ίδιο πράγμα αρχικά και μόνο…την κίνηση τους, είτε στο παρκέ, είτε στο χορτάρι ή σε κάποιο γήπεδο τένις.
Αυτό ξεκίνησε και έγινε βέβαια με τον κορυφαίο όλων όταν τον είδα για πρώτη φορά…ένας ταύρος που μπορούσε να τον αγγίξει μόνο ο άνεμος, με τις κινήσεις του να μπορούνε να γεμίσουν εύκολα έναν πίνακα ζωγραφικής και άπαντες να φωνάξουν με μια φωνή…αριστούργημα!!
Παρότι δεν έζησα τον αείμνηστο Γιόχαν Κρόιφ να αγωνίζεται αφού ο Ολλανδός μεσουράνησε κυρίως στις δεκαετίες του 60΄και του 70΄ όταν τον αναζήτησα σε κάποια βίντεο ένιωσα ακριβώς το ίδιο, αφέθηκα στην αρμονία της κίνησης και είδα έναν πραγματικό καλλιτέχνη να “χορεύει” σε ένα πράσινο σκηνικό κάνοντας το ποδόσφαιρο ακόμα πιο γοητευτικό.
Ακολουθήσε ο τεράστιος Ζινεντίν Ζιντάν που με έκανε να παρακολουθώ ποδόσφαιρο τότε σχεδόν σε ίδιο επίπεδο με το μπάσκετ! Ένας σκληρός… καλλιτέχνης εδώ, βιρτουόζος αλλά και δυνατός…ένας κύκνος που αν “ενοχλούσες” τα αστραφτερά φτερά του η αρμονική του κίνηση θα παρέμενε, αλλά θα μπορούσε με την ίδια χάρη να γίνει επιθετική.
Ο Ρότζερ Φέντερερ λοιπόν μπήκε σε αυτό το…γκρούπ ανθρώπων-παικτών που με την κίνηση και απλά την παρουσία τους με έκαναν να τους παρακολουθήσω με θρησκευτική ευλάβεια! Πλέον ο Ελβετός θα χρειαστεί και πάλι να περάσει την πόρτα του χειρουργείου και όλοι πιθανότατα όταν ακούσαμε το συγκεκριμένο κακό νέο ήρθε στο μυαλό μας η λέξη…τέλος.
Ας ευχηθούμε αυτή η καριέρα να μην τελειώσει έτσι αλλά όταν θα το επιλέξει ο ίδιος διότι αυτό είναι που του αξίζει πραγματικά. Όσο για όλους εμάς που τον παρακολουθήσαμε όλα αυτά τα χρόνια να “ζωγραφίζει” δεν χρειάζεται να κάνουμε πολλά…μόνο να κλείσουμε τα μάτια και οι εικόνες θα έρθουν από μόνες τους και για τους νεότερους που ίσως να μην έχουν τις απαραίτητες εικόνες όπως είναι λογικό, η επόμενη κίνηση είναι να σπεύσουν και να τις αποκτήσουν άμεσα.