Πρόοδος λοιπόν. Φανερή, όπου και να κοιτάξει κανείς στο πράσινο στρατόπεδο. Μέσα σε λίγες εβδομάδες οριστικοποιήθηκε η απόκτηση προπονητή, έκλεισαν δύο κομβικά μέτωπα (Παπαπέτρου, Νέντοβιτς) και αποκτήθηκαν παίκτες σε θέσεις που η ομάδα πονούσε (Πέρι, Μέικον). Δεν είναι και λίγα.
Μαθαίνοντας από τα περσινά – σε ένα βαθμό αναπόφευκτα για πολλούς λόγους – λάθη, ο Παναθηναϊκός κινήθηκε προς την κατεύθυνση οικοδόμησης του ρόστερ με ορθόδοξο τρόπο και όχι με ανάποδη αριθμητική: από το 1 ως το 5. Η απώλεια του Ντίνου Μήτογλου είναι προφανώς σημαντική, όμως κάλλιστα μπορεί να συγκαταλεχθεί στις αναπόφευκτες, τουλάχιστον με τις παρούσες οικονομικές συνθήκες του συλλόγου.
Μέσα σε όλα αυτά, η παραμονή του Ιωάννη Παπαπέτρου λύνει περισσότερους του ενός προβληματισμούς.
Είναι ένα ισχυρό επικοινωνιακό βήμα που λειτουργεί ως αντίβαρο στην φυγή Μήτογλου. Ο διεθνής φόργουορντ κοίταξε την αγορά, δεν βρήκε αυτό που έψαχνε και αποφάσισε να μείνει στην Αθήνα. Αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την επιτυχία του τριφυλλιού, το οποίο κατάφερε να κρατήσει τον αρχηγό στο ρόστερ: οι συγκυρίες είναι μέρος του παιχνιδιού, αρκεί κανείς να μπορεί να τις εκμεταλλευτεί. Ακόμα και τον… Λεμπρόν να έφερνε στο Ο.Α.Κ.Α ο Παναθηναϊκός ως αντί-Παπαπέτρου θα υπήρχε προβληματισμός και γκρίνια για το ότι η ομάδα δεν μπορεί να κρατήσει στις τάξεις της τον δυσεύρετο ελληνικό της κορμό.
Συν τοις άλλοις, ο «Πάπι» λύνει εν τη γενέσει του το αίνιγμα της επιδίωξης ή όχι της συνεργασίας με τον Μάριο Χεζόνια. Στα 27 του χρόνια, ο Παπαπέτρου εισέρχεται πλέον στα χρόνια της ακμής, έχοντας στην πλάτη του γεμάτες σεζόν που του έδωσαν ρόλο, αυτοπεποίθηση και μπασκετική εξέλιξη. Ο MVP της ταλαιπωρημένης Basket League είναι έτοιμος να είναι και πάλι ο παίκτης με τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής στην ομάδα, προσέχοντας παράλληλα την κατάσταση των γονάτων του. Για τον Παναθηναϊκό του περιορισμένου μπάτζετ που ψάχνει μία ακόμα ποιοτική λύση στο «1-2», την διάδοχη στο «4» και την εναλλακτική λύση στο «5» πίσω από τον Παπαγιάννη, δεν βγαίνει ιδιαίτερο νόημα από την απόκτηση του χαρισματικού Κροάτη. Ο Χεζόνια έχει κλάση, προσωπικότητα και αγάπη για την ομάδα, όμως η ομάδα έχει ανάγκη ρεαλισμού και όχι συναισθήματος και ο Δημήτρης Πρίφτης το ξέρει καλά.
Διόλου αμελητέα δεν είναι φυσικά και η ομοιογένεια που προσδίδει στο γκρουπ η παραμονή του κάπτεν. Παπαπέτρου και Νέντοβιτς χρειάστηκαν πέρυσι χρόνο προκειμένου να βρουν χημεία και συνεννόηση εντός παρκέ, αφήνοντας κατά μέρος τον άτυπο εσωτερικό ανταγωνισμό και βρίσκοντας τρόπο να λειτουργήσουν με τρόπο επωφελή για την ομάδα. Αν στους παραπάνω προσθέσει κανείς τους Παπαγιάννη, Κασελάκη, Μποχωρίδη και τον Μαντζούκα που λογικά θα ξεκινήσει να παίρνει ευκαιρίες, ο κορμός που δημιουργείται μπορεί να κάνει τον Παναθηναϊκό καλύτερο από όσο θεωρητικά είναι τα επιμέρους κομμάτια του: σε αυτό ο Παπαπέτρου μπορεί να λειτουργήσει σαν glue guy, τόσο λόγω θέσης όσο και λόγω ικανότητας.
Αν όλα τα παραπάνω δεν είναι αρκετά, το μεγαλύτερο κέρδος του φετινού Παναθηναϊκου είναι πως σταματά να είναι ομάδα μιας χρήσης. Πέρσι ο Νέντοβιτς ήρθε στο Ο.Α.Κ.Α. σε τιμή ευκαιρίας, στα χαρτιά για να κάνει μια καλή σεζόν και να φύγει για άλλες πολιτείες. Οι Έλληνες έμειναν αλλά σκέφτονταν το επόμενο βήμα, η ομάδα ήταν μετέωρη και ανασφαλής, τα ερωτηματικά πολλά περισσότερα από τις βεβαιότητες. Ώρες – ώρες αυτό αντικατοπτριζόταν στο παρκέ, όταν το πράγμα στράβωνε κάποιοι έπαιζαν για τα στατιστικά και το επόμενο συμβόλαιο.
Πλέον το τριφύλλι έχει προπονητή με τριετές συμβόλαιο που απολαμβάνει την απόλυτη αποδοχή από τα τοτέμ της ομάδας. Ο Νέντοβιτς υπέγραψε για δύο χρόνια, ο Ιωάννης το ίδιο: το να μην ταλαιπωρείται κανείς από την ανασφάλεια του επόμενου προορισμού είναι ο πιο εύκολος τρόπος να συνδεθεί περισσότερο με την ομάδα και να προσδέσει τον εαυτό του στο μέλλον της. Δημιουργώντας αυτές τις σταθερές, οι ξένοι που έρχονται στην ομάδα θα εγκολπωθούν ευκολότερα και θα πλησιάσουν πιο γρήγορα στην κουλτούρα μιας ομάδας που δεν ανέχεται να είναι ο ενδιάμεσος σταθμός κανενός.