Αυτό είναι το DNA μας, αυτό είναι το μπάσκετ μας, αυτοί είμαστε σαν Έλληνες. Πήγαμε σε μια διοργάνωση και μοιάζαμε θήραμα για τα λιοντάρια, μέχρι που γίναμε λιοντάρια εμείς. Έτοιμοι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά ακόμα δεν έχει τελειώσει τίποτε…
“Ακόμα και να νικήσουμε τον Καναδά, άντε να περάσουμε την Τουρκία” λέγαμε όλοι μηδενός εξαιρουμένου και θαυμάζαμε τα περίλαμπρα ρόστερ των αντιπάλων μας. Δεν πήγε ο Σπανούλης, δεν πήγε ο Πρίντεζης, δεν πρόλαβαν οι δύο μεγάλοι Αντεντοκούνμπο, δεν πήγε ο Παπαπέτρου, ξέραμε από πριν δεν θα πάει ο Παπανικολάου. Ε και;
Πήγαν στις θέσεις τους έξι άλλοι δεν έχει σημασία ποιοι, σημασία έχει πως φορούσαν το σημαιάκι στο στήθος και κουβάλησαν την ιστορία της πιο πετυχημένης Εθνικής στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Από την ομάδα που θεωρητικά θα έπρεπε να πάει βρέθηκαν στον Καναδά μόλις πέντε, οι υπόλοιποι επτά ίσως και να μην περίμεναν καν κλήση αν τους ρωτούσες πριν το Πάσχα. Αυτοί όμως καθάρισαν τη μπουγάδα. Ο Λαρεντζάκης που παλεύει μέχρι και στο πούλμαν, ο Καββαδάς που τα έβαλε με όλους, ο Κατσίβελης που παίζει άμυνα μέχρι και τους περαστικούς, ο Χάρης Γιαννόπουλος που σε κανέναν δεν γέμιζε το μάτι όλα αυτά τα χρόνια αλλά που είναι μακράν ο πιο κλασικός σουτέρ στη νεότερη ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.
Τι ήθελαν λοιπόν όλοι αυτοί; Την κατάλληλη καθοδήγηση κι εμφανίστηκε ο Πιτίνο. Ποιος καλύτερος για μια τέτοια ομάδα; Πάντα ήρεμος, πάντα με λύση, πάντα έτοιμος για το επόμενο εμπόδιο. Ακόμα δεν είμαστε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πρέπει να κερδίσουμε μια ομάδα που μπορεί να μην γεμίζει το μάτι, αλλά έκανε ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη από την δική μας και πέταξε έξω τον περίλαμπρο από την αστερόσκονη του ΝΒΑ Καναδά. Την Τσεχία. Θέλει πίστη αυτή η ομάδα, θέλει όμως και προσπάθεια. Ένα ακόμα παιχνίδι, σαράντα ακόμα λεπτά και τότε θα μιλάμε για ένα πραγματικό “έπος”.
Γιατί έπος δεν είναι ότι θα πάρεις μια πρόκριση για τη μεγαλύτερη διοργάνωση στον πλανήτη, “έπος” είναι κάθε ιστορία που ο ξεγραμμένος της υπόθεσης φτάνει στην κορυφή του κόσμου…