Ο Νίκος Τζουάννης γράφει στο προσωπικό του blog για το όνειρο που έζησε στα ποδοσφαιρικά του... γηρατειά ο Γκόραν Πάντεφ και το ονειρικό "αντίο" του στο διεθνές ποδόσφαιρο.


Η ζωή του Γκόραν Πάντεφ δεν ήταν ποτέ παραμυθένια… Όμως ο ίδιος φρόντισε να γίνει “πρίγκιπας” στην προσωπική του ιστορία και οι Μοίρες φρόντισαν το φινάλε να είναι ονειρικό. Μαγικό. Σαν να το είχε σκαρφιστεί ο “παραμυθάς” των Βαλκανίων σε μια ταινία του ο Εμίρ Κουστουρίτσα… Και αυτός o ήχος από το χειροκρότημα των συμπαικτών του στην εθνική ομάδα, καθώς έκανε το pasillo στο “National Arena” του Βουκουρεστίου ήταν βγαλμένος λες από μια μουσική ιδιοτροπία του Γκόραν Μπρέγκοβιτς.

Το 17χρονο παλικάρι που άφηνε τη Στρώμνιτσα για το πολύβουο Μιλάνο, είχε δίπλα του τη θεά Τύχη στη διαδρομή του στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, όμως σε εθνικό επίπεδο είχε το… μαράζι. Ίσως αν έμενε ενωμένη η Γιουγκοσλαβία, να ήταν διαφορετικές οι εμπειρίες του. Ωστόσο ο διαμελισμός αυτού του βαλκανικού “γίγαντα”, άφησε τον Πάντεφ να παλεύει – μονάχος θαρρούσε κανείς – σε μια εθνική ομάδα με λίγο ταλέντο και μικρή δυναμική.

Τι και αν έζησε σπουδαίες στιγμές στην Λάτσιο, την Ίντερ, την Νάπολι και τη Τζένοα; Τι και αν έμεινε στην ποδοσφαιρική ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους ξένους που έχει αγωνιστεί στη Serie A; To “παράσημο” είναι η συμμετοχή σε μια μεγάλη διοργάνωση και όταν πια έφτασε σε πιο… προχωρημένη ποδοσφαιρική ηλικία, είχε πια σταματήσει να βλέπει αυτό το όνειρο. Απλά το είχε διαγράψει… Όμως στα… στερνά του έγινε το “θαύμα”. Η πατρίδα του έκανε την έκπληξη, προκρίθηκε στα τελικά του Euro για πρώτη φορά στην ιστορία της και… αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη.

Ο Γκόραν Πάντεφ έζησε αυτό που ονειρευόταν από μικρό παιδί, όταν μάτωνε τα γόνατα του στις αλάνες τις Στρώμνιτσας. Πρόλαβε να σκοράρει, να πάρει μια δυνατή “γεύση”, να χειροκροτηθεί, να απολαύσει κάθε στιγμή… Πλέον μπορεί να αποσυρθεί από το διεθνές ποδόσφαιρο με το κεφάλι ψηλά. Και αυτό κάνει. Γιατί πρωταγωνίστησε στην πιο γλυκιά ποδοσφαιρική ιστορία…