Η Εθνική Ιταλίας στην πιο ελκυστική της έκδοση σπάει τα ρεκόρ και έχει ξανά τους γείτονές μας να την επαναφέρουν στη μόδα. Το τρία στα τρία στον όμιλο είχε τις βάσεις του πριν την έναρξη των αναμετρήσεων στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου “Τα παιδιά της Ιταλίας” εκεί όπου όλοι θαυμάσαμε το πάθος των παικτών της σκουάντρα ατζούρα.
Το πάθος αυτό ο Ινσίνιε, ο Ιμόμπιλε και η παρέα τους, το μετέφεραν σε κάθε παιχνίδι και παρουσίασαν μια εικόνα κυριαρχική που σκόρπισε ικανοποίηση. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι πήρε μια ομάδα πριν από τρία χρόνια στο ναδίρ και την έκανε ξανά παγκόσμια δύναμη.
Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως η ομάδα του παραμένει αήττητη επί τριάντα σερί παιχνίδια, ισοφαρίζοντας το προπολεμικό της ρεκόρ, όταν με προπονητή τιν Βιτόριο Πότσο ήταν αήττητη από το 1935 ως το 1939.
Παράλληλα έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία των EURO η οποία ολοκληρώνει τη φάση των ομίλων με το τρία στα τρία και χωρίς να δεχτεί γκολ. Άλλωστε κρατά το μηδέν παθητικό εδώ και έντεκα ματς έχοντας συμπληρώσει πάνω από 1000 λεπτά απαραβίαστης εστίας. Αν το κρατήσει και στο ματς των 16 με αντίπαλο την Αυστρία, τότε θα ισοφαρίσει το δικό της παγκόσμιο ρεκόρ που κρατά από τη διετία 1972-74 όταν στο τέρμα ήταν ο μεγάλος Ντίνο Τζοφ.
Το πιο σπουδαίο στοιχείο αυτής της ομάδας πάντως είναι ότι έχουν χρησιμοποιηθεί 25 από τους 26 ποδοσφαιριστές του ρόστερ. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι δεν κατάφερε ποτέ να καθιερωθεί στην εθνική του ομάδα. Στο Μουντιάλ του 1990 στην Ιταλία, ο Βιντσίνι δεν τους έδωσε λεπτό, ενώ το 1994 στις ΗΠΑ ο Αρίγκο Σάκι δεν έδειχνε να τον προτιμά για το ρόστερ με αποτέλεσμα να θέσει εαυτόν εκτός ομάδας.
Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι δεν ήθελε κανένας παίκτης του να νιώσει αυτό το συναίσθημα. Έχει κατφέρει έτσι να δημιουργήσει μια πολύ όμορφη παρέα με δυνατές σχέσεις που είναι ικανή για το καλύτερο, αρχής γενομένης από το Σάββατο στο Γουέμπλεϊ.
Σίγουρα, τα νοκ άουτ ματς είναι διαφορετική υπόθεση από τον όμιλο και θα φανεί πραγματικά αν αυτή η πολύ ταλαντούχα ομάδα έχει και την απαραίτητη προσωπικότητα για να αποφύγει λάθη και να πάει μακριά.
