Πριν αναμιχθούμε με τα επικείμενα, ας ξεκαθαρίσουμε τα προηγούμενα. Η σεζόν του Παναθηναϊκού ήταν επιτυχημένη. Πολύ μακριά από το τέλεια, αλλά επιτυχημένη. Και ο λόγος δεν είναι μόνο ότι διεκδίκησε τους δύο τίτλους που είχε ρεαλιστικές ελπίδες να κατακτήσει. Το κυριότερο χαρακτηριστικό που έκανε τους πράσινους επιτυχημένους ήταν ότι η ομάδα συνέχισε. Ήταν αποδυναμωμένη, αλλά ήταν εκεί. Δεν είχε τις οικονομικές δυνατότητες άλλων ετών, αλλά δεν έγινε Χίμκι, περιοδεύων θίασος απλήρωτων και αδιάφορων ηθοποιών. Με εξαίρεση ορισμένες μουτζούρες, είχε οργάνωση. Τις καλές του βραδιές, σκόρπαγε συναίσθημα, τις κακές απογοήτευση.
Η κριτική που ασκήθηκε σε Βόβορα, Τριαντόπουλο, Διαμαντίδη, Αλβέρτη είναι γαλόνι, όχι πρόβλημα. Κριτική ασκεί κανείς σε ζωντανούς οργανισμούς και οι προαναφερθέντες κράτησαν τον Παναθηναϊκό όρθιο, πράγμα που ήταν το πρώτο και αδιαπραγμάτευτο ζητούμενο σε ένα προηγούμενο καλοκαίρι που ήταν γεμάτο ερωτηματικά και ανασφάλεια. Το βάσανο θα ήταν η αδιαφορία, το γύρισμα της πλάτης. Αν σε νοιάζει, θα πεις μια κουβέντα παραπάνω, πιθανώς και άδικη. Όλοι τους ήξεραν όταν ανέλαβαν ότι έπρεπε να τα βάλουν με τις νέες συνθήκες και το ανίκητο παρελθόν: comes with the job.
Καλούμενη να πάρουν πολλές αποφάσεις σε μικρό χρονικό διάστημα και χωρίς το περιθώριο λάθους που δίνει η οικονομική άνεση, η διοίκηση έκανε λάθη που έχουν αναλυθεί πολλάκις. Η πρόσληψη ενός κατά βάση πρωτοεμφανιζόμενου σε αυτό το επίπεδο προπονητή ήταν πιθανότατα το πιο σοβαρό. Όχι φυσικά γιατί ο Γιώργος Βόβορας δεν ήταν φέρελπις ή επειδή δεν άξιζε την ευκαιρία, αλλά γιατί όταν μεταβάλλονται σχεδόν όλες οι σταθερές ενός οργανισμού δεν προσθέτεις ένα ακόμα ρίσκο: το αφαιρείς. Το χαρτί του νεαρού Έλληνα κόουτς δεν χρειαζόταν να καεί τόσο εύκολα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως και ο ίδιος δεν ήξερε τη δυσκολία του εγχειρήματος και δεν έχει τις δικές του ανάλογες ευθύνες.
Τα υπόλοιπα που αφορούν το ρόστερ είναι ακόμη πιο γνωστά και ειπωμένα, με την έλλειψη ενός αξιόπιστου point guard να βασανίζει την ομάδα για ολόκληρη τη σεζόν και συχνά να αδικεί την προσπάθειά της. Η αλλαγή προπονητή μεσούσης της περιόδου κάπου βοήθησε και κάπου όχι, όμως στο τέλος της ημέρας όλα κρίνονταν από την κατάκτηση των τίτλων: ο Παναθηναϊκός δεν είχε στο συρτάρι μακροχρόνια συμβόλαια των πρωταγωνιστών του έτσι ώστε να μπορεί να σχεδιάζει την επόμενη ημέρα.
Η αίσθηση που προκύπτει από το Ο.Α.Κ.Α. είναι πως τα ηνία θα καταλήξουν αργά ή γρήγορα στα χέρια του Δημήτρη Πρίφτη, που έχει ισχυρές συμπάθειες στα δύο «τοτέμ» του συλλόγου. Η πραγματιστική προσέγγιση του 52χρονου κόουτς ταιριάζει γάντι στις από πέρσι διαμορφωθείσες συνθήκες του συλλόγου, ανεξάρτητα από το πόσοι εκ των Παπαπέτρου, Μήτογλου, Χεζόνια, Νέντοβιτς και Παπαγιάννη παραμείνουν στο Μαρουσι. Επιπρόσθετα, το περσινό πάθημα έχει ήδη διδάξει σοφία στο διοικητικό τιμ, το οποίο δεν πρόκειται να πάρει ανάλογα ρίσκα με το περσινό του Λαπροβίτολα (τουλάχιστον χωρίς έτοιμη βιώσιμη εναλλακτική λύση), ούτε θα ξεκινήσει το χτίσιμο της ομάδας ανάποδα.
Τα υπόλοιπα είναι τα προφανή. Πριν ακόμα υπογράψει οποιονδήποτε νέο, ο Παναθηναϊκός καλείται να τελειώσει το θέμα προπονητή και να δει ποιοι παραμένουν πριν αποφασίσει ποιοι έρχονται, ειδάλλως το ενδεχόμενο λάθους μεγαλώνει. Όταν τα διετή και τα τριετή συμβόλαια κλειδωθούν στο συρτάρι τότε θα μπορεί να γίνει ρεαλιστική συζήτηση του άμεσου και του απώτερου μέλλοντος της ομάδας.
