Στην αναμέτρηση με τη Δανία στην Κοπεγχάγη, το Βέλγιο είχε τον άχαρο ρόλο της «άλλης» ομάδας. Εκείνης που έπρεπε να αντιπαρατεθεί με τους Σκανδιναβούς στο σπίτι τους, μετά το συμβάν με τον Κρίστιαν Έρικσεν. Το δύσκολο πνευματικά κομμάτι δεν ήταν αποκλειστικότητα των γηπεδούχων. Ουδείς λησμονεί τον Ρομέλου Λουκάκου. Μετά το γκολ του με τη Ρωσία τρέχει προς την κάμερα για να στείλει την αγάπη του στο συμπαίκτη του στην Ίντερ. Στα ίδια αποδυτήρια στην Τότεναμ οι Τόμπι Αλντερβέιρελντ και Γιαν Βερτόνγκεν επί 5 και 6 χρόνια αντίστοιχα. Επομένως τα συναισθήματα υπήρχαν κι από την άλλη πλευρά.
To γκολ του Πόουλσεν στα 99 δευτερόλεπτα –δεύτερο ταχύτερο στην ιστορία του Euro- μετά από λάθος του Ντεναγέ (η μοναδική λανθασμένη πάσα του στο πρώτο ημίχρονο) έδειξε σε όλο τον κόσμο το πόσο έτοιμοι ψυχολογικά ήταν οι παίκτες του Χιούλμαντ. Τα λεπτά που ακολούθησαν μέχρι να βρεθούν οι δύο ομάδες στα αποδυτήρια ήταν η επίρρωση. Για 45 λεπτά το νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης της FIFA δεν είχε απαντήσεις. Οι κόκκινες φανέλες κυριάρχησαν. Αλλά τις φορούσαν οι Δανοί, όχι οι Βέλγοι. Mόνο μια επιθετική προσπάθεια, από την ομάδα που είχε 40 γκολ στα προκριματικά. Η πλήρης ακύρωση. Μόλις η δεύτερη φορά επί των ημερών Ρομπέρτο Μαρτίνεθ με τέτοια τσιγκούνικη επιθετική επίδοση.
Ευτυχώς για τους «κόκκινους διαβόλους» το ποδόσφαιρο είναι άθλημα δύο ημιχρόνων. Και άθλημα με αναπληρωματικούς. Ο Κέβιν Ντε Μπρένε (έτσι το προφέρει ο ίδιος προ 5 ετών σε συνέντευξή του στο επίσημο κανάλι της Μάντσεστερ Σίτι) είχε να παίξει από τις 29 Μαΐου και τον τελικό του Champions League. Τότε που ο Ρούντιγκερ του διέλυσε τη μύτη και το ζυγωματικό. Με την είσοδό του αυτομάτως ο Λουκάκου αποκτά το σύνδεσμο που δεν είχε στο πρώτο ημίχρονο. Ήταν σαν να βγήκε από την καραντίνα του.
Η πάσα του –και κυρίως η αμέσως προηγούμενη ενέργειά του- για το γκολ ισοφάρισης από τον Τοργκάν Αζάρ στο 54’ αποτελεί μέρος της ποδοσφαιρικής φαντασίας. Μόνο της δικής του. Η 8η ασίστ του σε μεγάλες διοργανώσεις από το Παγκόσμιο Κύπελλο του ’14 και μετά. Ο Μαρτίνεθ στρέφεται και πάλι στον πάγκο του για να δει Βίτσελ και Εντέν Αζάρ. Ο άλλοτε ηγέτης είναι υπέρβαρος, προσπαθεί να βρει τον εαυτό του μετά τις δύο χαμένες σεζόν στη Μαδρίτη. Δύσκολο να τα καταφέρει εν μέσω ενός σκληρού τουρνουά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Το δεύτερο γκολ έχει μπόλικο Λουκάκου. Ποδοσφαρικό bullying στους αντίπαλους αμυντικούς, άψογο κράτημα για όσο χρειάζεται, Τίλεμανς, αφοί Αζάρ, μαγεία μέρος δεύτερο Ντε Μπρένε με το «κακό» πόδι, 1-2. Και μετά πάλι κάτω ο διακόπτης. «Κατά τύχη νικήσαμε σήμερα» παραδέχεται μετά το τέλος του αγώνα ο ειλικρινής Λουκάκου. Η ομάδα του υπέφερε και πάλι από το 70′ έως το τέλος του αγώνα. Ουδέποτε σου έδινε την αίσθηση της ασφάλειας, του απόλυτου ελέγχου. Είχες μια αμφιβολία στο μυαλό.
Βερτόνγκεν 34, Αλντερβέιρελντ 32. Ενδιάμεσα ο Ντεναγέ που δεν είναι Κομπανί, στον πάγκο ο Μπογιάτα που δεν είναι τόσο ταχύς, κι ο 35χρονος Βερμάλεν. Στο προοδευτικό 3-4-3, αυτή η βελγική ομάδα είναι αναγκασμένη από τη μοίρα της να επιτίθεται, ωστόσο αυτή η αμυντική τριάδα δεν μπορεί να παίξει με βάθος. Χρειάζεται σύνδεσμο με το κέντρο. Από τα νοκ-άουτ θα υπάρχει η ασπίδα του Βίτσελ για περισσότερα λεπτά, αλλά και πάλι η ταχύτητα είναι αγκάθι. Αυτή η «χρυσή» γενιά των Βέλγων, με 11 παίκτες στα 30+, δεν έχει το χρόνο σύμμαχό της. Ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία της.
