Tη σεζόν 2010/11 η Serie A είχε μέσο όρο γκολ 2,51. Σε αυτή που μόλις ολοκληρώθηκε εκτοξεύτηκε σε 3,06. Μισό γκολ ανά αγώνα περισσότερο, σε διάστημα 10 ετών. Τεράστια πρόοδος. Παιχνίδι της μοίρας το γεγονός πως η εθνική Ιταλίας στα δύο πρώτα παιχνίδια της στο Euro, αμφότερα εντός έδρας όπως και το τρίτο με την παρέα του Μπέιλ, επικράτησε με 3-0. Έπιασε το μέσο όρο του πρωταθλήματος. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι «ατζούρι» εκκινούν μεγάλη διοργάνωση με δύο νίκες και με ενεργητικό 6 γκολ. Πρόσθετο παράσημο το 0 για 10ο διαδοχικό παιχνίδι, κάτι που έχει να συμβεί από το 1990. Το 29ο σερί ματς δίχως ήττα δένει το γλυκό.
Αυτή την εθνική Ιταλίας δεν την έχει φτιάξει μόνος του ο Ρομπέρτο Μαντσίνι. Είχε τη συνδρομή των Γκασπερίνι, Σάρι (της Νάπολι, όχι της Γιουβέντους), Ντε Τσέρμπι, Σιμόνε Ιντζάγκι κι όλων των υπόλοιπων Ιταλών προπονητών που άφησαν στην άκρη το uno a zero για να βρεθούν στο tre a zero. Από το γνήσια ιταλικό 1-0 (ενίοτε και 0-0) στο απολαυστικό 3-0. Με ένταση, μπρίο, ορμή και κυρίως: διάθεση για γκολ.
Εντός των τειχών η Serie A έχει αναβαθμιστεί. Περισσότερα γκολ, θέαμα, διαφορετικό στυλ. Ωστόσο, πέραν κάποιων εκλάμψεων –κυρίως της Γιουβέντους- οι ιταλικοί σύλλογοι εδώ και μια δεκαετία καταποντίζονται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Περασμένα μεγαλεία. Η ομάδα του «Μάντσιο» έχει τη δύσκολη αποστολή να επαναφέρει τη χαμένη ποδοσφαιρική υπερηφάνεια σε ένα λαό που δοκιμάστηκε πρώτος από όλους επί κορωνοϊού. Η προσθήκη της πανδημίας στην πρόταση δεν αποτελεί κιτρινισμό. Το λένε οι ίδιοι. Το διαβάζεις στον Τύπο τους, το παρατηρείς στα social media.
Μετά το ιστορικό φαλιμέντο (ιταλική λέξη) με τον Τζαν Πιέρο Βεντούρα και την απουσία από τα γήπεδα της Ρωσίας το 2018, ο Μαντσίνι ακολουθώντας το κύμα του εγχώριου πρωταθλήματος, μπορεί να επαναφέρει τους Ιταλούς ψηλά. Μην ξεχνάτε πως μιλάμε για μια ομάδα με 4 Παγκόσμια Κύπελλα. Εάν η ρουλέτα της Πασαντίνα το 1994 είχε διαφορετική κατάληξη, οι Ιταλοί θα ήταν τώρα μπροστά από Βραζιλιάνους και Γερμανούς. Επομένως, ας δείξουμε σεβασμό.
Σε πιο τακτική συζήτηση, το ιταλικό κέντρο χωρίς να έχει τις επιπλέον λύσεις των Πελεγκρίνι, Σένσι, Τζανιόλο (ο Βεράτι είναι ετοιμοπόλεμος) είναι ό,τι καλύτερο έχουν να παρατάξουν οι γείτονες, τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποικιλομορφία. Χάρη στη δουλειά των χαφ, η άμυνα δέχεται λίγες φάσεις και η επίθεση πλημμυρίζει από ευκαιρίες. Η συζήτηση θα σταματήσει εδώ, γιατί άλλο οι Ελβετίες κι οι Τουρκίες αυτού του κόσμου κι άλλοι οι Γάλλοι, οι Βέλγοι κι οι Πορτογάλοι σε νοκ-άουτ φάση. Κάθε πίστα του ηλεκτρονικού, δεν είναι ίδια.
Η Ιταλία είναι υποχρεωμένη να το πηγαίνει βήμα βήμα. Και το επόμενο είναι η κατάληψη της πρώτης θέσης στον αγώνα με τους Ουαλούς, οι οποίοι επίσης διεκδικούν την κορυφή. Μια κορυφή που σημαίνει ένα ματς στη φάση των «16» με το δεύτερο του τρίτου ομίλου (Αυστρία, Ολλανδία, Ουκρανία, Β. Μακεδονία). Διαχειρίσιμοι όλοι οι πιθανοί αντίπαλοι. Αυτή η Ιταλία θα κάνει μεν μικρές προσαρμογές, εντούτοις δεν θα διαφοροποιήσει την αγωνιστική φιλοσοφία της βάσει του αντιπάλου. Εκείνη θα ορίσει τις εξελίξεις. Δεν θα ακούσει τα νέα στο δελτίο των 8. Θα προκαλέσει τα νέα. Κι όπου βγει…
