Μπορεί το Euro 2020 να άρχισε στις 22.00 το βράδυ της περασμένης Παρασκευής με το 3-0 της Ιταλίας κόντρα στην Τουρκία και τυπικά να ολοκληρώνεται στις 11 Ιουλίου, αλλά στην πραγματικότητα… τελείωσε σε λιγότερο από 24 ώρες.
Κι αυτό συνέβη μετά την κατάρρευση του Κρίστιαν Έρικσεν στο «Πάρκεν» της Κοπεγχάγης και όσα ακολούθησαν.
Και γράφω «τελείωσε» γιατί ότι έγινε από το 42ο λεπτό και μετά στον αγώνα Δανίας-Φινλανδίας και για περισσότερα 15 λεπτά στο γήπεδο, ήταν η αποθέωση της ίδιας της ζωής!
Οι μονομαχίες για την κατοχή της μπάλας, τα ωραία γκολ, οι όμορφες αποκρούσεις, τα τάκλιν, τα φάουλ και τα πέναλτι που θα δούμε στην πορεία δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την απίστευτη εικόνα με το τείχος των συμπαικτών του Έρικσεν γύρω από το πεσμένο κορμί του στον αγωνιστικό χώρο.
Τραγικό μεν, αλλά απερίγραπτα όμορφο και ανθρώπινο από την αρχή έως το τέλος, οπότε το σκεπασμένο σώμα του Έρικσεν κατέληξε πάνω στο φορείο και στα αποδυτήρια του γηπέδου για να μεταφερθεί στο νοσοκομείο.
Γιατί ενώ στο ποδόσφαιρο έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε κάθε λίγο και λιγάκι να στήνονται τείχη για φάουλ, είδαμε το πιο όμορφο τείχος από καταβολής του λαοφιλούς αθλήματος.
Του τείχος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της συμπαράστασης, της προστασίας της ιδιωτικότητας και τελικά της ίδιας της ΖΩΗΣ.
Γιατί η αληθινή μάχη για την ζωή του Κρίστιαν Έρικσεν δόθηκε πίσω από το τείχος των συμπαικτών του με τους γιατρούς της ομάδας της Δανίας, τον απινιδωτή, τους τραυματιοφορείς, τους οδηγούς του ασθενοφόρου και τους γιατρούς του νοσοκομείου της Κοπεγχάγης.
Και τίποτα από όσα έγιναν για να πάρει και πάλι ανάσα ο άτυχος Έρικσεν δεν ήταν για δημόσια θέα.
Ναι, όλοι ήθελαν να κοιτάξουν, αλλά μόλις έβλεπαν ξαναγύρναγαν το κεφάλι. Έκλαιγαν και ταυτόχρονα προσεύχονταν. Και ήθελαν να ξαναδούν, αλλά ήταν ανήμποροι και το ήξεραν.
Οπότε άφησαν τον συμπαίκτη τους στα χέρια των ειδικών, στα χέρια των γιατρών και φρόντισαν να κρατήσουν μακριά τα αδιάκριτα βλέμματα του κοινού της εξέδρας, τα “κλικ” των φακών των φωτογράφων, αλλά και τις κάμερες κάλυψης του αγώνα.
Ο Κρίστιαν Έρικσεν μπορεί να είναι ευγνώμων στους γιατρούς που τον κράτησαν στη ζωή. Το ίδιο ευγνώμων πρέπει να είναι και για το πλέον αξιοπρεπές ανθρώπινο τείχος που στήθηκε ποτέ σε αγώνα ποδοσφαίρου.