Λίγες είναι οι φορές που ένας προπονητής έχει συνδέσει το όνομά του τόσο πολύ με έναν σύλλογο.
Όχι μόνο με την παρουσία του σε αυτόν αλλά και με τις κατακτήσεις τίτλων.
Ο Χάρης Παυλίδης είναι ένας απ’ αυτούς. Τους απόλυτα πετυχημένους και τους αγαπημένους, του κόσμου της ομάδας, αλλά και των αθλητριών του.
Λέω αθλητριών, γιατί ο Παυλίδης μετά την επίσης επιτυχημένη καριέρα του ως πολίστας σε Άρη και Ολυμπιακό, κάθισε στο τιμόνι της γυναικείας ομάδας των ερυθρολεύκων και ξεκίνησε την συλλογή των τίτλων.
Με τον Ολυμπιακό έπαιξε και σε 2 τελικούς Ευρώπης. Στο τότε Κύπελλο Κυπελλούχων. Μάλιστα το 1998 η ομάδα είχε παίξει σε διπλό τελικό με την Φερεντσβάρος της Βουδαπέστης.
Το 2014 στη Φλωρεντία θα κατακτήσει το 1ο ευρωπαϊκό τρόπαιο του τμήματος. Το Λεν Τρόφι. Το 2015 θα έρθει η μεγαλύτερη στιγμή. Στον Πειραιά θα κερδίσει την Σαμπαντέλ και θα κατακτήσει την Ευρώλιγκα.
Η μεγαλύτερη επιτυχία όμως ήρθε το Μεγάλο Σάββατο, όταν και κατέκτησε ένα ακόμη τρόπαιο Ευρωλίγκας επικρατώντας της Ντουναϊσβάρος στη Βουδαπέστη.
Ένας τίτλος που ήρθε μόνο με Ελληνίδες παίκτριες, με ελάχιστους αγώνες και προπονήσεις, μία επιτυχία ουσιαστικά εξωπραγματική.
Με το μυαλό ακόμη στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας τα κορίτσια του Ολυμπιακού και του Χάρη Παυλίδη πέφτουν στο νερό για τα ημιτελικά και τελικά του Κυπέλλου Ελλάδος.
Κι εκεί, αν και με φανερή την επιρροή του Ευρωπαϊκού τίτλου, οι αθλήτριες του Παυλίδη κατακτούν το τρόπαιο, το δεύτερο στη σεζόν και πλέον θέλουν έναν ακόμη τίτλο για να κατακτήσουν και το πρωτάθλημα που θα σήμαινε το ιστορικό τρεμπλ.
Ναι καλά καταλάβατε ο Ολυμπιακός του Παυλίδη πήρε και αυτόν τον τίτλο, έκανε το τρεμπλ και έγραψε ιστορία.
Ο Χάρης Παυλίδης είναι ο προπονητής με το μαγικό ραβδί. Ο άνθρωπος που κερδίζει πρώτα τις αθλήτριές του και μετά τους αγώνες.
Ένας προπονητής που αν ήταν σε άλλο άθλημα, πιο εμπορικό, θα βρισκόταν στους τοπ προπονητές της χώρας.
