Η σαμπάνια έρεε άφθονη εν μέσω σερβίς και μπλοκ. Η σάμπα απλώς υποδήλωνε τη δεδομένη έκσταση, εν μέσω άσων. Άσων στα μανίκια.
Βλέπεις VNL, το παλιό ιστορικό, θεαματικό World League, εν μέσω πανδημίας, ολίγον αποστειρωμένο, με πολλές κάμερες στις θέσεις εποπτών να μη χάνουν φάση και τσιμπιέσαι. Όχι από τη σαμπάνια που σε λάλησε, ούτε από τη σάμπα που σε ζάλισε βρε αδερφέ.
Τσιμπιέσαι για τις φάσεις που βλέπεις και δε θέλεις να τελειώσουν. Για τις άμυνες που δίνουν παράταση σε φάσεις που έχουν ήδη τελειώσει στο μυαλό σου. Για τις ταχύτητες που ήξερες και δεν υπάρχουν πια. Για τους κεντρικούς μπλοκέρ τύπου Ισάκ που βομβαρδίζουν από την τελική γραμμή.
Τσιμπιέσαι διαρκώς. Για το 39-37 στο πρώτο σετ των 50 λεπτών μαγείας. Για παίκτες που είναι προϊόντα συστημάτων ανάπτυξης σοβαρών ομοσπονδιών. Για αναπληρωματικούς που κάνουν τους βασικούς να μη λείπουν.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η δόση βόλεϊ από την Αδριατική Ριβιέρα, από το Ρίμινι είναι υπερβολική. Δεν την αντέχουμε.
Οι συνηθισμένοι στη μετριότητα, βολεμένοι και καλοπληρωμένοι γκρινιάρηδες βλέπουν τη μανέστρα να χαλάει και τη σάμπα να ζαλίζει.
Αρκεί η σαμπάνια που ρέει άφθονη και διασκεδάζει τη βολή μας. Μην τα χαλάσουμε όλα για ένα άσο. Άλλωστε, τα έδωσα όλα και είναι κρίμα να μείνω στο άσο.
Η σαμπάνια θα ρέει άφθονη εν μέσω σερβίς και μπλοκ και τις επόμενες ημέρες μέχρι και τους τελικούς στις 25 και 27 Ιουνίου. Η σάμπα θα εξακολουθήσει να υποδηλώενι τη δεδομένη έκσταση, εν μέσω άσων. Οι άνθρωποι δεν παίζουν απλώς βόλεϊ. Αλλάζουν το βόλεϊ.