Δεν είναι τα υπέροχα γκολ και οι μοναδικές ντρίμπλες που τον κάνουν ξεχωριστό. Δεν είναι ούτε οι ασίστ και ο τρόπος που μοιράζει μπάλα. Είναι ο τρόπος που ζει το παιχνίδι. Είναι ο τρόπος που όλοι θα έπρεπε να ζουν το παιχνίδι. Παιχνίδι! Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, ένα παιχνίδι! Ένα παιχνίδι στο βωμό του χρήματος, της εφήμερης δόξας, του εγωισμού, της αλαζονείας και του παραγοντισμού.
Ένα «παιχνίδι» που δε διστάζει να βγάζει μαχαίρι και πιστόλι σε ένα παιδί 24 ετών που απλά του αρέσει να παίζει ποδόσφαιρο. Ο Ουάρντα παίζει ποδόσφαιρο χαμογελώντας, χάσει-κερδίσει. Είναι παιχταράς και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Κι αυτό ενοχλεί. Με μια απλή συλλογιστική συμπεραίνει κανείς πως ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος «ενοχλεί». (Δε μπαίνω καν στη συζήτηση περί δανεικών, δεν αφορούν τον ίδιο, δεν αφορά εμένα, αφορά μόνο το κανονιστικό πλαίσιο του αθλήματος).
Ο καλύτερος παίκτης του ελληνικού πρωταθλήματος πέρασε τις τέσσερις χειρότερες μέρες της ζωής του μακριά από την πατρίδα του. Σοκαριστικό. Κι όμως δεν πτοήθηκε, τουλάχιστον το έκρυψε επιμελώς από την επόμενη κιόλας μέρα. Και το κατάφερε αυτό παίζοντας. Στο ματς με την ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο έμοιαζε λίγο χαμένος. Αλλά με την πάροδο του χρόνου έβγαζε από το μυαλό κάθε αρνητική σκέψη.
Μίλαγε με τον Χιμένεθ κατά τη διάρκεια του αγώνα σαν δυο φίλοι που πειράζονται και γελούν, σήκωσε δύο φορές τον Σιμόες που βρέθηκε στο έδαφος, μίλαγε σε κόσμιο ύφος με τους αντιπάλους του, άκουγε ευλαβικά κάθε οδηγία του Κάναντι για άμυνα. Λίγο πριν το τέλος χρειάστηκε να πάρει το «όπλο» του (αλληγορικό). «Όπλισε», «πυροβόλησε» και «εκτέλεσε» εκείνους που τον απείλησαν, στους οποίους όπως είπε αργότερα δεν κρατά κακία.
Άλλο ένα υπέροχο γκολ ήρθε να προστεθεί στο παλμαρέ του, άλλη μια μέρα στη δουλειά που χαρίζει χαμόγελα σε κάθε Έλληνα φίλαθλο που αγαπά το παιχνίδι και όχι τη νίκη με κάθε κόστος. Προσέξτε, το παιχνίδι του Ουάρντα εννοώ, κι όχι το «παιχνίδι» έτσι όπως το έχουν καταντήσει. Στη συνέντευξή του μετά το τέλος του αγώνα ουσιαστικά εξέφρασε με λέξεις όλα όσα νωρίτερα είχε εκφράσει μέσω του παιχνιδιού του. Μια ακόμα συνέντευξη που δίνει πόντους στο ελληνικό ποδόσφαιρο και αξίζει να τη δείτε.
Στο μυαλό μου μετά το τέλος του ματς και της συνέντευξης υπάρχει η έκφραση: Το πρωτάθλημα του Ουάρντα και νομίζω πως στέκει. Το παιδί αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
ΥΓ 1: Στα του παιχνιδιού το αποτέλεσμα με την ΑΕΚ κρίνεται δίκαιο όπως διαμορφώθηκε. Ωστόσο ο Ατρόμητος νιώθει μια πικρία διότι για ένα ακόμα ματς με «μεγάλο» αντίπαλο έπαιξε καλύτερα στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα. Από το 30 και μετά οι γηπεδούχοι έλεγξαν τον ρυθμό του αγώνα αλλά τους έλειψε αρκετά η ποιοτική τελική πάσα.
ΥΓ 2: Άλλο ένα εξαιρετικό κοουτσάρισμα από τον Κάναντι, με τον Χατζηισαΐα να φέρει εις πέρας την αποστολή «εξουδετερώστε» τον Λιβάια, τον Κιβρακίδη να «κόβει» τον Λάζαρο και τους Μάντσον και Μποσουλάτζιτς να υπερτερούν έναντι των Σιμόες και Γαλανόπουλου. Έλειψαν οι αυτοματισμοί μπροστά αλλά η λύση δόθηκε από το ατομικό ταλέντο.
Ο Αυστριακός όμως έκανε κίνηση ματ με την είσοδο του Κοτσόπουλου αντί του Μπουσουλάτζιτς, έπαιξε όλα για όλα με πέντε επιθετικογενείς παίκτες Ουάρντα, Βασιλακάκη, Μπρούνο, Κοτσόπουλο, Ντάουντα. Αυτό δημιούργησε κενούς χώρους έναν εκ των οποίων εκμεταλλεύτηκε ο Ουάρντα με μια ωραία προσποίηση στον Χουλτ, δημιούργησε χώρο στον εαυτό του και σούταρε με το αριστερό για το πανέμορφο γκολ.