Γράφαμε χθες ότι τις περισσότερες φορές σε τέτοια παιχνίδια αυτό που μετράει είναι η νοοτροπία των παικτών, ο τρόπος που μπαίνουν στο παιχνίδι και το πόσο δείχνουν ότι το θέλουν κερδίζοντας τις προσωπικές μονομαχίες. Ο ΠΑΟΚ είχε τον “τσαμπουκά” που έπρεπε, για να πανηγυρίσει το 8ο κύπελλο της ιστορίας του.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η επιλογή του Μαρτίνς να ξεκινήσει τον Παπασταθόπουλο. Ένας προπονητής που έχει αποδείξει τι μπορεί να κάνει στο διάβασμα του αντιπάλου, πόσο μπορεί να αλλάξει τη ροή ενός ματς φέρνοντας από τον πάγκο παίκτες που γίνονται ακόμα και MVP, χθες επέλεξε να βάλει την ομάδα του στο μείον από την αρχή.
Σ’ ένα παιχνίδι που περιμένεις να πέφτουν κορμιά, που αναγκαστικά θα πάει στη δύναμη, που είναι μια κι έξω χωρίς περιθώριο να διορθωθεί το οποιοδήποτε λάθος, ένας παίκτης που ζητάει αλλαγή από το 18′, αλλάζει και την ψυχολογία της ομάδας. Ο Παπασταθόπουλος ήταν ξεκάθαρα ανέτοιμος και αρκούσε ένα σπριντ για να βγάλει στην επιφάνεια το πρόβλημα και να φέρει την υποτροπή στο μυικό του τραυματισμό.
Θα μου πείτε γι’ αυτό έχασε ο Ολυμπιακός; για μία αναγκαστική αλλαγή στο 24′; Θα απαντήσω όχι, αλλά ακόμη κι αυτό δείχνει τον τρόπο αντιμετώπισης του ματς, ότι η ομάδα δεν μπήκε στο γήπεδο έτοιμη για “πόλεμο”, αλλά για χαλαρή βόλτα στο γρασίδι του Ο.Α.Κ.Α.
Οι ερυθρόλευκοι δε βρήκαν στην κόντρα όπως με ΑΕΚ και Παναθηναϊκό το γκολ που θα τους έφερνε μπροστά και βρέθηκαν να κυνηγούν με ένα ακόμη πέναλτι δώρο της άμυνάς τους. Η είσοδος του Φορτούνη και η γρήγορη ισοφάριση, άλλαξαν την εικόνα της αναμέτρησης, αλλά το σταθερό πλάνο του Γκαρσία και η εξουδετέρωση του Ελ Αραμπί έκαναν τη δουλειά για το Δικέφαλο.
Η επιτυχία του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα και αυτή του ΠΑΟΚ στο κύπελλο δεν πρέπει να “σκεπάσουν” τα όποια προβλήματα ενόψει της νέας σεζόν. Οι αδυναμίες είναι χτυπητές, αλλά οι καθ’ ύλην αρμόδιοι έχουν χρόνο να τις καλύψουν.