Η νίκη της Λέστερ επί της Τσέλσι στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, θα έλεγε κανείς ότι ήταν περισσότερο μια νίκη του ίδιου του ποδοσφαίρου, της ίδιας της διοργάνωσης.
Ένας τελικός που έγινε ενώπιον θεατών στις πρώτες απόπειρες των σπορ και της κοινωνίας να ξεπεράσουν την πανδημία…
Ένας τελικός FA Cup, που εξελίχθηκε για να επιβεβαιώσει ότι ο συγκεκριμένος θεσμός δικαίως φέρει τον τίτλο του πιο ανατρεπτικού στην ιστορία…
Μια νικήτρια η οποία κατέκτησε για πρώτη φορά το Κύπελλο Αγγλίας σβήνοντας τα χαραγμένα στη μνήμη των απανταχού υποστηρικτών της έτη 1949, 1961, 1963, 1969. Ήταν οι τέσσερις φορές που βρέθηκε στον τελικό της διοργάνωσης αλλά έφυγε με σκυμμένο κεφάλι.
Πενήντα δύο (52) χρόνια μετά την τελευταία τους παρουσία στον τελικό και πέντε χρόνια μετά την κατάκτηση της Premier League, η Λέστερ προσέθεσε στο ψηφιδωτό της ιστορίας της το κομμάτι που της έλειπε.
Η ομάδα η οποία το 2009 βρισκόταν στην τρίτη κατηγορία της Αγγλίας, κατάφερε μέσα σε δώδεκα χρόνια να κατακτήσει το ίσως δυσκολότερο πρωτάθλημα στον κόσμο και τον ίσως πιο απρόβλεπτο θεσμό.
Μια ομάδα της οποίας το όνομα είχε σχεδόν μετατραπεί σε συνώνυμο της αποτυχίας, με τον Αλγερινό Ριάντ Μαχρέζ να έχει παραδεχθεί δημοσίως πως μέχρι τη στιγμή που πληροφορήθηκε το ενδιαφέρον της να τον αποκτήσει, νόμιζε ότι ήταν ομάδα ράγκμπι.
Γι’ αυτό η ιστορία των «αλεπούδων» αποτελεί μια από τις πλέον συναρπαστικές στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Κι ελπιδοφόρες για την επόμενη ημέρα του αν θέλετε…
Που επιχειρούν να πάνε κόντρα σε πρωτοβουλίες κλειστών ευρωπαϊκών λιγκών, μαρτυρώντας ότι οι ιστορίες ρομαντισμού είναι πάντα πιο γοητευτικές στο ποδόσφαιρο…
Μαρτυρώντας ότι ουδείς ενοχλείται όταν ηττώνται ομάδες με προϋπολογισμό, δέκα ή δεκαπέντε φορές μεγαλύτερο χάνοντας ένα πρωτάθλημα ή ένα κύπελλο. Εκτός βέβαια από τις ίδιες…
