Ο Χαράλαμπος Σαραντινάκης γράφει για μια περίπτωση παίκτη που όχι απλά είναι σπάνια αλλά μοιάζει σαν να έχει βγει από τα ωραιότερα μπασκετικά παραμύθια.

Είναι κάποιες περιπτώσεις παικτών που φαίνεται από τα πρώτα τους βήματα ότι είναι ξεχωριστές και σπάνιες σίγουρα μια τέτοια περίπτωση είναι ο Νίκολα Γιόκιτς.

Το 2015 είδαμε τους Νάγκετς να επιλέγουν στον 2ο γύρο του Draft και στο νούμερο 41 (!) ένα νέο παιδί από την Σερβία με αθλητικά προσόντα σχεδόν μηδενικά και σωματοδομή που δεν θύμιζε σχεδόν καθόλου παίκτη μπάσκετ!

Πολλοί τότε έσπευσαν να κρίνουν την επιλογή ως αποτυχημένη με πρώτο κριτήριο την αθλητικότητα που υπάρχει άφθονη στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη και που δεν διέθετε στον απαραίτητο βαθμό ο “τζόκερ”…οι συγκεκριμένες όμως φωνές σύντομα σιώπησαν διότι ο παίκτης που είχε κάνει την εμφάνιση του στο Ντένβερ δεν ήταν μια απλή υπόθεση.

Έχουμε δει και ίσως να μην μπορέσουν ποτέ να “αντικατασταθούν” στο μυαλό μας σέντερ πραγματικά αξέχαστους…θέλετε παραδείγματα; Χακίμ, Πατ, Σακίλ και άλλοι αξεπέραστοι θρύλοι του παρελθόντος που για τα δικά τους ξεχωριστά χαρακτηριστικά ο καθένας από αυτούς έχει μείνει στην ιστορία με τον Γιόκιτς να είναι ένας παίκτης με αυτά τα χαρακτηριστικά.

Η απορία πάντα είναι και θα είναι η ίδια, βάζεις στο ίδιο επίπεδο με αυτά τα κορυφαία ονόματα της ιστορίας έναν παίκτη που δεν έχει καταφέρει τίποτα στην μέχρι τώρα καριέρα του; Η απάντηση με πλήρως μπασκετικά κριτήρια είναι ναι και μάλιστα σε μια κουβέντα που “συμμετέχουν” τέτοιου είδους ονόματα η ευκολία της απάντησης δείχνει τον βαθμό που ο Γιόκιτς έχει ξεχωρίσει και εξελιχθεί σε μια ιστορία μοναδική…σε ένα κράμα συλλεκτικής αξίας.

Ο Σέρβος με τα στοιχεία που διαθέτει και με τον τρόπο που αγωνίζεται χαράζει νέες διαδρομές στον χάρτη και αυτό το κάνει ακόμα πιο έντονα με την προσέγγιση που έχει γενικά στο ίδιο το άθλημα το οποίο προσεγγίζει σαν διασκέδαση και κάνει πράγματα σπάνια να φαντάζουν απλά και στιγμές ρουτίνας για τον ίδιο.

Ο Γιόκιτς έχει τα πάντα και πάνω από όλα γνωρίζει το μπάσκετ όσο ελάχιστοι, μέσα στο παρκέ η πληθωρικότητα του εντυπωσιάζει και οι κινήσεις μοιάζουν βγαλμένες από πίνακα ζωγραφικής. Δεν νομίζω να έχουμε δει πολλούς παίκτες εδώ και τόσες δεκαετίες με ύψος 2.11 να χειρίζονται με τέτοιο τρόπο την μπάλα, να πασάρουν με τέτοια άνεση, να σουτάρουν από όπου θέλουν και να βάζουν την μπάλα στο παρκέ για να παίξουν είτε με πρόσωπο είτε με πλάτη σαν να είναι περιφερειακοί παίκτες.

Ο συγκεκριμένος σίγουρα θα βάλει το όνομα του δίπλα σε αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω και είναι πολύ πιθανό να δώσει στο μπάσκετ μια ακόμα όμορφη και ξεχωριστή διάσταση με την πάροδο του χρόνου. Το κράμα πάντως είναι σίγουρα συλλεκτικής αξίας με έντονο άρωμα από…Σαμπόνις και Ντάνκαν.