Το Tinder είναι η πλέον διαδεδομένη στον κόσμο εφαρμογή γνωριμιών αυτή τη στιγμή, καθώς και μία από τις πιο δημοφιλείς εφαρμογές για smartphones.
Οι χρήστες του Tinder περνούν ώρες ολόκληρες σύροντας το δάχτυλό τους είτε αριστερά είτε δεξιά, σε χρήστες που τους ενδιαφέρουν ή δεν τους ενδιαφέρουν αντιστοίχως.
Το ότι ο σχεδιασμός της εφαρμογής του Tinder θεωρείται εθιστικός, είναι ιδιαίτερα γνωστό, ενώ έχει υπάρξει αντικείμενο μιας πληθώρας μελετών. Αυτό που δε γνωρίζετε, ωστόσο, είναι ότι η εμπειρία του χρήστη του Tinder έχει στηριχθεί σε ένα ψυχολογικό πείραμα με περιστέρια ως πειραματόζωα, το οποίο διενεργήθηκε τη δεκαετία του 1940 και εστίασε στην ψυχολογία πίσω από τον τζόγο.
Το πείραμα στο οποίο βασίστηκε το Tinder
Ο Αμερικανός ψυχολόγος B.F. Skinner διετέλεσε υπεύθυνος για τη διενέργεια του παραπάνω πειράματος, το έτος 1948. Το εν λόγω πείραμα χρησιμοποιούσε νηστικά περιστέρια ως πειραματόζωα, καθώς και ένα σύστημα τυχαίας διανομής που έριχνε φαγητό στα κλουβιά των περιστεριών ανά τυχαία χρονικά διαστήματα και ανεξάρτητα από τις ενέργειες των περιστεριών. Το πείραμα, ωστόσο, ώθησε τα περιστέρια να πιστέψουν πως η ρίψη του φαγητού πραγματοποιόταν μετά το ράμφισμά τους, με αποτέλεσμα όλα τα περιστέρια να αναπτύξουν κάποιου είδους τικ με το ράμφος τους, ώστε να λάβουν περισσότερο φαγητό.
Αποτέλεσμα του πειράματος, ο παραλληλισμός της συμπεριφοράς των περιστεριών με εκείνη ενός τζογαδόρου: όπως ο τζογαδόρος που κερδίζει μία φορά ποντάροντας, παραδείγματος χάρη, στο κόκκινο, εξακολουθεί να ποντάρει στο κόκκινο, έτσι και το περιστέρι θεωρεί πως το ράμφισμά του ανταμείβεται με φαγητό και, επομένως, συνεχίζει τα ραμφίσματα.
Ο παραλληλισμός του πειράματος με το Tinder
Το πείραμα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη δημοφιλή εφαρμογή γνωριμιών, όπως έχει αποκαλύψει ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Tinder, ο Jonathan Badeen, σε ντοκυμαντέρ του HBO. Τα περιστέρια κατανοούν πως μία κίνηση με το ράμφος τους πιθανώς να τους ανταμείψει με φαγητό – ενδεχομένως, όμως, και όχι. Δεν έχουν, άλλωστε, τίποτα καλύτερο να κάνουν.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με το Tinder: ο χρήστης βαριέται και, επομένως, χρησιμοποιεί το Tinder, ο απλούστατος σχεδιασμός του οποίο περιορίζεται στο σύρσιμο του δαχτύλου δεξιά και αριστερά, γνωρίζοντας πως το σύρσιμο ίσως καταλήξει σε “ταίριασμα” με άλλο χρήστη, ίσως όμως και όχι.
Είναι, στην ουσία, μία μορφή τζόγου, εξού και ένα μέρος του εθισμού στην εφαρμογή, σε συνδυασμό με τη συναισθηματική επικύρωση που ο χρήστης εισπράττει με κάθε ταίριασμα. Και, κάπως έτσι, το σύρσιμο του δαχτύλου δε σταματά.
