Πού πάνε τα παραμύθια όταν τελειώνουν; Ο μολυβένιος στρατιώτης, η Χιονάτη, ο μικρός βοσκός και οι μουσικοί της Βρέμης ίσως ανοίγουν το ίδιο εκείνο παράθυρο της σκιάς και χάνονται. Κρατούν τις μικρές τους ιστορίες, σαν σημαίες και έτσι παρελαύνουν στο άγνωστο και το μυστικό. Πάντα περήφανοι και ωραίοι σαν ήρωες ταξιδεύουν για την τελευταία, ανεξερεύνητη χώρα αυτού του υπέροχα πραγματικού κόσμου. Τα παιδιά που καθώς λένε διατηρούν ακέραια την έβδομη αίσθησή τους κατέχουν το μυστικό του χαμένου δρόμου. Μα καθώς τα χρόνια περνούν, καθώς ξοδεύονται σαν χαλάζι μέσα από τα χέρια τους όλα τα ξεχνούν, όλους τους δρόμους χάνουν, όλα τα παραμύθια καίγονται μες στις έξαλλες μέρες μας. Σ΄αυτό το παράξενο θέατρο που όλα σμίγουν και όλα συνομιλούν τα παραμύθια διατηρούν πεισματικά στο ακέραιο την ύπαρξή τους.
Ή φορούν το επίσημο ένδυμα του καιρού και μεταμορφώνονται στις στρεβλές ιστορίες του Κώστα Στοφόρου. Τα πιο τρυφερά κορίτσια πουλιούνται και αγοράζονται στις αγορές του κόσμου, η πηγή με το αθάνατο νερό στερεύει κάτω από τόνους σπασμένων πραγμάτων και θρόνων και ψυχών. Και η Ραπουνζέλ που κάποτε είχε κρεμάσει απ΄τα μεταξένια της μαλλιά όλη την αγάπη του κόσμου, φορά ένα εξαίσιο, πλαστικό πρόσωπο και ζει με τον άγγελό της στις σελίδες του βιβλίου των εκδόσεων Βακχικόν.
Πού πάνε τα παραμύθια όταν τελειώνουν; Άραγε εκείνος ο ηλικιωμένος αξιωματικός που ΄χει χάσει πια το μυαλό του να΄ναι ο παραμυθένιος στρατιώτης; Άραγε θα τον θυμάται κανείς όταν θα ΄ναι ένας μαρμάρινος βασιλιάς και τίποτε στο δοξασμένο κοιμητήριο του Άρλιγκτον, ανάμεσα σε τόσους και τόσους ήρωες, τόσους και τόσους πολέμους; Πώς μοιάζει το φιλί της Χιονάτης, έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια της αναμονής; Πόσο παγωμένα θα΄ναι πια τα χείλη της, πόσο ποτό και τι σπαραγμός έτσι όπως γερνά στις λαϊκές συνοικίες του καιρού;
Σ΄όλα αυτά και σ΄ακόμη περισσότερα ερωτήματα απαντούν οι ιστορίες του Στοφόρου που φιλοξενούνται στις εκδόσεις Βακχικόν, μικρά κοσμήματα μες στην εκδοτική εξαλλοσύνη του καιρού μας. Ο συγγραφέας ανήκει στους μοντέρνους παραμυθάδες της εποχής μας, σκιαγραφώντας το φινάλε της παγκόσμιας μυθολογίας. Τα μεγαλύτερα παιδιά που φοβούνται τόσο το σκοτάδι, θ΄ανοίξουν το μικρό εγχειρίδιο του Κώστα Στοφόρου και στα όνειρά τους θα ΄χουν για συντροφιά τα εξαίσια σχέδια της Έλλης Λαμπαδαρίδου που εικονογραφεί τη “Συνωμοσία της Χιονάτης.” Είναι παρηγοριά οι ζωγραφιές, είναι γλώσσες γραμμένες στον άνεμο και γι΄αυτό όλοι τις μιλούν και όλοι τις νιώθουν.
Ποιος ξέρει τι τέλος θα ΄χει το εκδοτικό παραμύθι του Κώστα Στοφόρου; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα ζήσουν αυτές οι ιστορίες και αν θα γεράσουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων, κρατώντας απασφαλισμένο το μυστικό τους για τον πιο ανυποψίαστο αναγνώστη. Όπως και να΄χει, τέτοια ξαφνικά θαύματα όπως η “Συνωμοσία της Χιονάτης” φανερώνουν με τον πιο αναμφίβολο τρόπο τη δυναμική της γραφής που παραμένει ακμαία σε τόσο ελάχιστα ποιητικούς καιρούς. Επιβεβαιώνει τον τρόπο με τον οποίο προχωρούν οι λογοτεχνίες, συγκρατώντας ακέραιο το υλικό τους για να καμφθεί κάποτε η ορθοδοξία της γραφής στ΄όνομα μιας μισοκατεστραμένης φαντασίας που απ΄το τίποτε κρατιέται μες στα χρόνια της ερμηνείας.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr