Γεννημένος στις 4 Απριλίου του 1957, ο Άκι Καουρισμάκι είναι μέσα από τις ταινίες του, επίκαιρος όσο ποτέ, δίνοντας φωνή στους φτωχούς και αδύναμους αυτού του κόσμου, οι οποίοι παρά τις κακοτυχίες τους δεν εγκαταλείπουν την ελπίδα. Βαθιά ουμανιστικό, ανεπιτήδευτο και γενναιόδωρο στον θεατή, το Σινεμά του Φινλανδού δημιουργού υμνεί με μινιμαλισμό, χιούμορ και νοσταλγία τις ανθρώπινες αξίες, ισορροπώντας εύστροφα ανάμεσα στην κωμωδία και την τραγωδία.
«Καλή τύχη σε αυτούς που ασχολούνται με τον ψηφιακό κινηματογράφο, αλλά εγώ το βλέπω σαν να κάνεις βουτιά φορώντας μπότες. Ο κινηματογράφος βασίζεται στο φως, στον ηλεκτρισμό. Για μένα ο κινηματογράφος είναι φως. Είμαι πια μεγάλος για να βουτάω φορώντας μπότες. Οι νέοι είναι νέοι και έχουν την ενέργεια για να το κάνουν.» – Είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο Άκι Καουρισμάκι, στο 53ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, ενώ σε πρόσφατη συνέντευξή του, αναφέρει σχετικά:
«Θα πεθάνω χωρίς να αλλάξω άποψη. Δεν πρόκειται να φτιάξω ποτέ μια ψηφιακή ταινία σε αυτή τη ζωή. Το σινεμά είναι φτιαγμένο από φως. Είμαι σκηνοθέτης, όχι δημιουργός pixel […] Φυσικά, καταλαβαίνω ότι για τα popcorn ακροατήρια, η εργατική τάξη δεν αποτελεί ένα αισθησιακό ή εμπορικό θέμα. Δεν θα μπορούσα όμως να γράψω διαλόγους για την μεγαλοαστική τάξη καθώς δεν θα ήξερα τι να πω. Δεν ξέρω για τι πράγματα μιλάνε. Δεν ξέρω αν μιλάνε καν. Ίσως απλά ψωνίζουν. Ψωνίζουν και αγοράζουν μετοχές. Μετοχές και κάλτσες. Βρίσκω ιδιαίτερα βαρετούς τους πλούσιους ανθρώπους.»
Χαρακτηριστική είναι η τριλογία του προλεταριάτου από τον Άκι Καουρισμάκι – με τις ταινίες «Shadows in Paradise» (1986), «Ariel» (1988) και «The Match Factory Girl» (1990) – όπου ο Φινλανδός σκηνοθέτης, εξερευνά με κωμικοτραγική διάθεση τη φινλανδική εργατική τάξη. Καταδικασμένους αντιήρωες, σε αδιέξοδες δοκιμασίες, έρωτες μετ’ εμποδίων, αλλά και με όνειρα για ένα καλύτερο αύριο.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr