«Η ανισότητα ορίζει τον κόσμο μας» γράφει ο νομπελίστας οικονομολόγος Ρόμπερτ Λούκας. Όμως, πώς προέκυψε αυτή η γεωγραφικού χαρακτήρα κατανομή του πλούτου;
Το ενδιαφέρον είναι ότι η «μεγάλη απόκλιση» θεωρείται -κρίνοντας με το μέτρο της Ιστορίας- σχετικά πρόσφατη: Μόλις 500 ετών.
Πριν από 500 χρόνια η Δύση δεν ήταν πλουσιότερη από την Ανατολή, ενώ 1.000 χρόνια πριν, ο μουσουλμανικός κόσμος ήταν πιο ανεπτυγμένος από τη χριστιανική Ευρώπη και δη σε όλους τους βασικούς τομείς, από τα μαθηματικά και τη φιλοσοφία, μέχρι τη μηχανική, την τεχνολογία, τις αγροτικές καλλιέργειες και την ιατρική. Η Γερμανίδα μοναχή, δραματουργός και ποιήτρια του 10ού αιώνα, Ροσβίτα χαρακτήριζε την αραβική Κόρδοβα (η ισπανική πόλη γνώρισε μεγάλη ακμή από το 756 και καθ’ όλη τη διάρκεια του 8ου και 9ου αιώνα μ.Χ., επί κυριαρχίας των Μαυριτανών) ως «το στολίδι του κόσμου».
Ωστόσο, μέχρι το 1600 ο ισλαμικός κόσμος είχε μείνει πίσω από τη δυτική Ευρώπη και τους αιώνες που ακολούθησαν η Μέση Ανατολή ταλαιπωρήθηκε από αργούς ρυθμούς ανάπτυξης, φτώχεια και δυσεπίλυτα κοινωνικά προβλήματα. Η βορειο-δυτική Ευρώπη αντιθέτως, συγκέντρωσε τον πλούτο, έγινε το κέντρο της εκβιομηχάνισης και επί της ουσίας, της παγκοσμιοποίησης.
Με αφορμή το βιβλίο «Rulers, Religion and Riches: Why the West Got Rich and the Middle East Did Not» (εκδόσεις Cambridge University Press) του καθηγητή Οικονομικής Ιστορίας, Jared Rubin, ο Guardian επιχειρεί να προσεγγίσει το θέμα παραθέτοντας την άποψη του συγγραφέα, σύμφωνα με την οποία μία από τις βασικές αιτίες της «μεγάλης απόκλισης» έχει τις ρίζες της στον τρόπο με τον οποίον λειτούργησαν κοσμική και εκκλησιαστική εξουσία σε Δύση και Ανατολή.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr