Οι ταινίες του σημάδεψαν ανεξίτηλα την έβδομη τέχνη και όχι άδικα. Ο Μπερνάντο Μπερτολούτσι, ένας σπουδαίος αλλά αμφιλεγόμενος καλλιτέχνης του κινηματογράφου κι ένας σημαντικός διανοούμενος της εποχής μας, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών έπειτα από μακρά ασθένεια.
Κατάφερε να ξεχωρίσει από τους άλλους Ιταλούς σκηνοθέτες γιατί ήταν κινηματογραφικός ποιητής, που με τη φοβερή εικαστική του ματιά κατάφερνε να στήσει υπέροχες εικόνες. Ποιητής, παραγωγός, σκηνοθέτης βραβευμένων ταινιών και ντοκιμαντέρ, υπήρξε ένας άνθρωπος που επηρέασε, με την παρουσία και τη δημιουργικότητα του την ιταλική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Κυρίαρχα θέματα στο φιλμικό του σύμπαν ήταν η ευρωπαϊκή πολιτική, η κοινωνική πραγματικότητα, καθώς και η αποδοκιμασία του για τη στάση της ιταλικής κοινωνίας απέναντι στον φασισμό. Διακρίνεται για την αισθητική ολοκλήρωση των ταινιών του, την εικαστικότητα των πλάνων του, την αρμονία εικόνας και περιεχομένου και το υπαρξιακό βάθος των ταινιών του.
«Πιστεύω ότι μετά από κάθε ταινία υπάρχει ένα είδος τέλους, σχεδόν ένα είδος θανάτου, και μετά η επόμενη ταινία είναι μια ανάσταση. Λέω ότι πρόκειται για ένα είδος θανάτου με την έννοια ότι όταν δεν γυρίζω ταινίες αισθάνομαι να ανήκω στον κόσμο των φυτών μάλλον παρά στον κόσμο των ανθρώπων. Τα δύο στοιχεία που κατά τη γνώμη μου είναι τα πιο ποιητικά, συγκινητικά, ουσιαστικά για τον κινηματογράφο, είναι ο χρόνος και το φως […] Κάθε ταινία έχει τη δική της ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ο θεατής θυμάται πάντα την ατμόσφαιρα.», είχε αναφέρει σε παλιότερη συνέντευξη του.
Γεννήθηκε στην Πάρμα της τότε φασιστικής Ιταλίας στις 16 Μαρτίου 1940. Μεγαλωμένος σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον, ο Μπερτολούτσι ξεκίνησε να γράφει σε ηλικία 15 ετών και σύντομα έλαβε αρκετά λογοτεχνικά βραβεία, μεταξύ των οποίων το Premio Viareggio για το πρώτο του βιβλίο. Ο πατέρας του ήταν ποιητής και είχε βοηθήσει τον Ιταλό σκηνοθέτη Πιερ Πάολο Παζολίνι να κυκλοφορήσει το πρώτο του μυθιστόρημα. Αυτή ήταν η αφορμή για την πρώτη του επαφή με τον κινηματογραφικό κόσμο, αφού ο Παζολίνι τον προσέλαβε ως βοηθό σκηνοθέτη για την ταινία Accattone το 1961. Στη συνέχεια άρχισε να σκηνοθετεί τις δικές του ταινίες, δημιουργώντας κάποια από τα αριστουργήματα του ιταλικού σινεμά, όπως το αμφιλεγόμενο «Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι».
