Ήρθε η ώρα να ξαναθυμηθείτε ή να μάθετε τι θα πει “χάος”Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι...

Ήρθε η ώρα να ξαναθυμηθείτε ή να μάθετε τι θα πει “χάος”

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι openworld δημιουργίες έχουν κάνει τεράστια άλματα, με τίτλους, όπως τoGTAV και το TheWitcher 3: WildHunt, που έχουν προκαλέσει πάταγο. Σε κυκλοφορίες σαν και αυτές συναντάμε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, όπως τεράστια budget ανάπτυξης, “γεμάτους” κόσμους, σύνθετα mechanics και άπειρο περιεχόμενο. Όταν ξεκινήσαμε το playthrough μας στο RedFaction: Guerrilla δεν περιμέναμε να ζήσουμε μια εμπειρία εφάμιλλη με αυτή που προσφέρουν οι σύγχρονοι τίτλοι. Προς μεγάλη μας ευχαρίστηση ανακαλύψαμε ότι κάναμε λάθος!

ToRedFactionfranchise “κρατάει” πάνω του πολλά κιλά πρωτοπορίας στον τεχνικό τομέα. ο πρώτος τίτλος έκανε το ντεμπούτο του το 2001 και πρόσφερε πλήρως καταστρεφόμενα κτήρια με μη προσχεδιασμένο τρόπο, δηλαδή κάθε φορά που γκρέμιζες κάτι αυτό γινόταν διαφορετικά, κάτι που απαιτεί μια physicsengine. Μια τεχνική δηλαδή που ακόμα και σήμερα πόλλοι devs αποφεύγουν εξαιτίας των πολλών προβλημάτων που προκαλεί. Το πρώτο RedFaction έκανε το πρώτο βήμα, και το έκανε τέλεια.

Όλο το franchise περιστρέφεται γύρω από αυτή την ικανότητα του παίκτη να εκμεταλλεύεται το περιβάλλον και το RedFaction: Guerrilla το πάει ένα βήμα παραπέρα, μετατρέποντας εκρηκτικά, αυτοκίνητα, nanorobots και mechs σε όργανα απόλυτης καταστροφής. Η κάμερα είναι τρίτου προσώπου και ο τίτλος είναι κατά βάση ένα Third–personshooter, και λέμε κατά βάση κυρίως επειδή πιο πολύ θα βρεθείτε να εξουδετερώνετε τους εχθρούς σας με πιο δημιουργικούς τρόπους από το να αδειάζετε γεμιστήρες πάνω τους.

Ίσως χρειαστεί σε μερικά σημεία να τραβήξετε την σκανδάλη, αλλά ακόμα και έτσι αυτή η σκανδάλη μπορεί να ανήκει σε ένα απλό αυτόματο όπλο (βαρετό), σε ένα… τραβηγμένο από τα μαλλιά κανόνι ηλεκτρισμού (ενδιαφέρον!) που ψήνει τους εχθρούς σας, σε ένα αποτελεσματικό rocketlauncher (πολύ ενδιαφέρον!) που θα στείλει τους εχθρούς σας στον αέρα ή πρώτα την γέφυρα στην οποία στέκονται και μετά τους ίδιους… Το ίδιο το shooting κομμάτι δείχνει κάπως απλοϊκό, κάτι που ίσως γίνεται επίτηδες έτσι ώστε οι παίκτες να μην αγνοούν την δυνατότητα να προκαλέσουν χάος για να τελειώσουν ένα mission. Στην καρδιά του ο τίτλος ακολουθεί μια απλή προσέγγιση: όσο πιο πολύ χάος, τόσο περισσότερη ευχαρίστηση παρέχει το combat. Έτσι οι απρόβλεπτες καταρρεύσεις και οι εχθροί που κυριολεκτικά εμφανίζονται από παντού κάνουν κάθε προσέγγιση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και προκλητική.

Ο κόσμος είναι ανοιχτός και ταιριάζει στο setting της ιστορίας, τα sidemissions είναι διάσπαρτα παντού και σε λίγα σημεία θα νιώσει κανείς ότι δεν μπορεί να βγάλει τα νευρά του πάνω σε κάποιο κακόμοιρο κτίριο. Εδώ όμως φανερώνεται και η μεγάλη αδυναμία του τίτλου, καθώς ο κόσμος φαίνεται άδειος. Οι NPC είναι ανύπαρκτοι και αδιάφοροι, τα λίγα αμάξια που κυκλοφορούν δεν δίνουν την αίσθηση ότι υπάρχει κάτι για να εξερευνήσεις και συχνά χάνεσαι, διότι η περιοχές μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους.

Η πρόοδος του παιχνιδιού γίνεται με την απελευθέρωση διάφορων περιοχών του Άρη και την συλλογή scrap που είναι και το κύριο in–gameνόμισμα. Δυστυχώς το scrap το κερδίζετε με το… σταγονόμετρο όταν γκρεμίζετε κτήρια και όταν ολοκληρώνετε αποστολές, οπότε θα πρέπει να το κατανείμετε με μεγάλη προσοχή στις διάφορες αναβαθμίσεις. Η πλοκή πολλές φόρες εξαρτάται από τέτοιες αναβαθμίσεις για να προχωρήσει, οπότε το scrapfarming γίνεται δυστυχώς απαραίτητο.

Ο χάρτης είναι χωρισμένος σε έξι sectors που ο παίκτης πρέπει να απελευθερώσει, κάτι που γίνεται λίγο πολύ με τον ίδιο τρόπο. Καταστρέφεις υποδομές, ξεκλειδώνεις mainmissions και κατεβάζεις την παρουσία της καταπιεστικής EDF στην περιοχή. Ποια είναι η EDF όμως μπορεί να αναρωτηθεί κανείς(;) και εδώ θα πρέπει να παρουσιάσουμε την ιστορία του παιχνιδιού.

Όπως καταλάβατε από τον cheesy τίτλο η πλοκή διαδραματίζεται σε έναν δυστοπικό Άρη, που διάφορες εταιρίες εκμεταλλεύονται για την βαριά βιομηχανία τους. Οι άνθρωποι που ζουν στον Άρη, είναι με την βία αναγκασμένοι να εργάζονται για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες της γης και ο κόσμος φαίνεται να τους έχει ξεχάσει (με έναν αέρα από TotalRecall). Κάθε προσπάθεια των αρειανών για διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής συνθλίβεται βίαια από την EDF (EarthDefenseForce) που έχει εντολές να διατηρήσει την σταθερότητα της παράγωγης με κάθε τρόπο.

Σε αυτές της συνθήκες προσγειώνεται ο πρωταγωνιστής AlecMason, ένας μηχανικός εξορύξεων, με την προσδοκία να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στον κόκκινο πλανήτη. Σύντομα βρίσκει τον αδελφό του ο οποίος του εξηγεί την σκληρότητα της EDF και τον καλεί να μπει στην τρομοκρατική οργάνωση RedFaction, που θέλει να αποτάξει τους ζυγούς και να διαπραγματευτεί καλύτερες συνθήκες ζωής για τους αρειανούς. Ο Alec αρχικά αρνείται, θέλοντας να μείνει μακριά από μπελάδες, όμως ο αδελφός του άδικα δολοφονείται από την EDF και ο Alec αναγκάζεται να μπει στην RedFaction για να σωθεί.

Η ιστορία εκτυλίσσεται λοιπόν σε ένα αρκετά γνωστό setting χωρίς πολλά twists, η υπόθεση είναι ικανοποιητική αλλά χάνει σε πολλά σημεία και ιδιαίτερα στους χαρακτήρες που φαίνεται να υπάρχουν μόνο και μόνο για να γεμίζουν δίλεπτα cutscenes και να δίνουν νέα missions. Οι κακοί διάλογοι και το μέτριο voiceacting σε κάνουν να νιώθεις λίγο περίεργα όταν πρέπει να την υποστείς, αλλά ευτυχώς είναι τόσο λίγα τα σημεία που εξελίσσετε ώστε να μην γίνεται ενοχλητικό και απλά να δίνει ένα άρωμα σκοπού στην αχαλίνωτη καταστροφή που προκαλεί ο Mason.

Τα οχήματα είναι η μισή χαρά του παιχνιδιού, αφού σχεδόν οτιδήποτε έχει κινητήρα στο game μπορείς να το οδηγήσεις, με έμφαση στις μπουλντόζες, τα LandRovers και τα μικρά Walkers. Το show όμως κλέβουν η σκουπιδιάρα με το rocketlauncher και το τεράστιο Walker Μech που εξαλείφουν οτιδήποτε βρεθεί στον δρόμο τους.

Tο ηχητικό κομμάτι από την άλλη ήταν αναπάντεχα απολαυστικό, ο ήχος ενός κτιρίου που είναι στιγμές μακριά από την κατάρρευση είναι απλά εκστατικός. Όταν το mech σου, διαλύει ένα τριώροφο κτίριο κολόνα, κολόνα, μπορείς να νιώσεις μέσω του ήχου την καταστροφή που προκαλείς, με πολλά μεταλλικά τριξίματα που κορυφώνονται με ένα μεγάλο εκκωφαντικό ήχο όταν σπας την τελευταία υποστήριξη του κτιρίου και αυτό υποχωρεί από το βάρος του πάνω σε εχθρούς και φίλους. Είναι τόσο λεπτομερές που πολλές φορές ξεχνάς ότι είσαι μέσα σε ένα κτίριο που βρίσκετε στιγμές από το να πέσει πάνω σου με αποτέλεσμα να μην σε ενδιαφέρει και ιδιαίτερα το τι θα συμβεί αφού πέσει το κτίριο. Η μουσική ντύνει υπέροχα τον τίτλο με έναν ωραίο συνδυασμό ορχηστρικής και ηλεκτρονικής μουσικής που αν και ενδιαφέρουσα δεν είναι αξιομνημόνευτη.

Το κομμάτι του multiplayer είναι ευχάριστο με πολλές επιλογές, χωρίς όμως να αφήνει κάποιο ιδιαίτερο στίγμα καθώς το shooting σύστημα του παιχνιδιού κάθε αυτό είναι μέτριο, ο τίτλος προφανώς είναι single–playeroriented.

Ας περάσουμε όμως στο remaster κομμάτι, εδώ η Kaikogames έχει φροντίσει να κάνει retexture τα πάντα, να αναβαθμίσει όλα τα visuals και να φτιάξει τα όποια προβλήματα compatibility μπορεί να υπάρχουν με τα νεότερα συστήματα. Ο τίτλος τρέχει εύκολα ακόμα και σε παλαιότερα PC σε σταθερά fps. Στο playthrough που κάναμε τα καρέ στα μέγιστα γραφικά δεν έπεσαν ποτέ κάτω από τα 100. Βέβαια ακόμα και με τα νέα γραφικά, shaders και 4ksupport το RedFaction: GuerrilaRe–mars–tered δείχνει τα χρονάκια του και μπορείς πραγματικά να βιώσεις την αίσθηση των 2000’s γραφικών στο έπακρο.

Ο τίτλος γενικά είναι όσο ευχάριστος ήταν και στο παρελθόν και αφήνει μια ωραία υπόσχεση ότι ίσως δούμε ένα νέο entry στο franchise, με το ανανεωμένο μεράκι της THQNordic να ξαναφέρνει στην επιφάνεια παλιούς αγαπημένους τίτλους. Η ευγενική κίνηση της εταιρίας να δώσει το παιχνίδι δωρεάν στους κατόχους της πρωτότυπης έκδοσης είναι ευπρόσδεκτη σε μια εποχή που έχουμε πήξει στα κακά overpricedremasters.

Το review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για τα PC, η οποία μας παραχωρήθηκε από την EnarxisDynamicMedia.

IGN Greece

Πηγή: IGN Greece

TAGS
Games