Μείνε μακριά απ’ την Helena Marcos.
Μια νεαρή Αμερικανίδα που ανήκει στην αίρεση Άμις, θα μετακομίσει στο Βερολίνο, προκειμένου να εξελίξει τις άρτιες χορευτικές της ικανότητες, σε μια φημισμένη σχολή της πόλης. Οι καθηγήτριες και το κλίμα της σχολής καλύπτονται από ένα απόκοσμο πέπλο μυστηρίου.
Βασισμένος στο ομότιτλο θρυλικό φιλμ του 1977 του Ιταλού μετρ Dario Argento, ο επίσης Ιταλός Luca Guadagnino, θα επιχειρήσει να αναβιώσει τον μύθο μιας ταινίας ορόσημο για τον υπερφυσικό τρόμο, βασισμένος αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις και φιλοδοξίες. Ο σκηνοθέτης του Bigger Splash, δεν επιδιώκει επ’ ουδενί remake του κλασσικού φιλμ, αλλά μια ολοκαίνουργια προσωπική εκδοχή, που πατά βέβαια στον βασικό σεναριακό ιστό της πρώτης ταινίας. Με την Tilda Swinton σε τριπλό ρόλο, συν την Dakota Johnson και τις Angela Winkler και Ingrid Caven, αμφότερες μούσες του R.W Fassbinder, το “Suspiria” έμοιαζε αρχικά με ένα πολυαναμενόμενο project, έτοιμο να μας προκαλέσει ανατριχίλες ανάλογες του πρωτότυπου.
Κάτι τέτοιο ωστόσο, δεν συμβαίνει επ’ ουδενί εδώ και παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του Guadagnino για εντυπωσιασμό ποικίλης μορφής, το νέο “Suspiria” αποτυγχάνει παταγωδώς, καθώς το υλικό του μοιάζει να αιμορραγεί από παντού. Στην προσπάθεια να αφηγηθεί κάτι εκ νέου, ο Guadagnino πέφτει στην παγίδα του ”θέλω να τα πω όλα ταυτοχρόνως” και οποιοδήποτε σκηνοθετικό και σεναριακό του εύρημα, έχει στόχο στον εκβιαστικό εντυπωσιασμό, με τρόπο ωστόσο παρωχημένο, μα και ανέμπνευστο. Το φιλμ είναι χωρισμένο σε κεφάλαια, απ’ την άφιξη της ηρωίδας στην απόκοσμη σχολή χορού του Βερολίνου, μέχρι την κλιμάκωση, τέχνασμα που θυμίζει Trier, ωστόσο οι σκηνές των εν λόγω κεφαλαίων είναι γεμάτες αχρείαστες εικόνες και διαλόγους, που σε σημεία προκαλεί πραγματική απορία. Στα πλαίσια του γενικότερου κλίματος εντυπωσιασμού, η Tilda Swinton, θα υποδυθεί αντρικό χαρακτήρα, αυτόν του Dr.J. Klemperer, όντας έξω απ’ τα νερά της και με τρόπο άνευρο, ενώ ο εν λόγω χαρακτήρας, είναι σεναριακά αχρείαστος και θα μπορούσε σίγουρα να λείπει, ενώ οι άλλοι δύο ταυτόχρονοι ρόλοι της, χάνονται κάτω από μια χαοτική σκηνοθετική καθοδήγηση, μένοντας επίπεδοι.
Ο Guadagnino φορτώνει με υπερβολικό στυλιζάρισμα σχεδόν όλες τις σκηνές, χάνοντας εντελώς την ουσία του φιλμ που αφηγείται, ενώ δίδεται συνεχώς η εντύπωση πως παρακολουθούμε ένα μη ενιαίο φιλμ, χωρίς συνοχή, καθώς ο δημιουργός δείχνει μπερδεμένος, μη ξέροντας ακριβώς τι θέλει να κάνει, πράγμα που οδηγεί πολλάκις σε σκηνές και διαλόγους που δεν βγάζουν νόημα και δεν κολλούν μεταξύ τους. Το μεγάλο ατού του φιλμ του Argento, ήταν η απλότητά του, το ότι ο δημιουργός γνώριζε ακριβώς τι ήθελε, υπερφυσικό τρόμο μικρής αλλά συνεκτικής χρονικής διάρκειας, με μια αισθητική μοναδική, έξυπνη χρήση της κάμερας, επιβλητικά ντεκόρ και μια μαύρη ατμόσφαιρα, που ο Argento δημιουργούσε υποβοηθούμενος και απ’ τη στοιχειωτική μουσική των Goblin. Εδώ δυστυχώς ο Guadagnino, φαντάζει εντελώς θολωμένος, με μια αρκετά κουραστική, τρίωρη σχεδόν συρραφή εικόνων, σε ένα αποτέλεσμα που αδυνατεί να βρει ρυθμό ή να τρομάξει, πράγμα που οφείλεται κυρίως στο σκηνοθετικό και σεναριακό μπέρδεμα που επικρατεί, κάτι που επηρεάζει όλο το φιλμ συν τους ηθοποιούς. Κάποιες χορογραφίες είναι εξαιρετικά δουλεμένες, όπως και ο Guadagnino φαίνεται να κατέχει τους κώδικες του σινεμά και της κάμερας, ωστόσο εδώ υπερέβη κατά πολύ τα εσκαμμένα, θέλοντας να πει πολλά και ξεχνώντας εν τέλει, το ίδιο του το βασικό σενάριο, καθώς και να δημιουργήσει μια ταινία horror, όπως αρχικά υπόσχεται.
Το φινάλε γεμάτο αίμα και σπλάτερ, είναι και αυτό δυστυχώς άνισο, χωρίς να έχει κάτι να προσφέρει στην εξέλιξη που αργεί πολύ, ενώ ο Guadagnino καθ’ όλη τη διάρκεια, δεν εκμεταλλεύεται σωστά το υλικό του κλασσικού φιλμ, ούτε τους επιβλητικούς σκηνικούς χώρους της μακάβριας σχολής, ώστε να μας δημιουργήσει κάποιο αίσθημα απειλής και ρίγους, αλλά αναλώνεται σε συγκεχυμένα πλατειάσματα άνευ σημασίας. Ο Ιταλός ταλαντούχος δημιουργός, μπορεί να μην καταφέρνει εδώ ν ‘αποφασίσει για το τι ακριβώς θέλει να κάνει, μπορεί όμως να δει αποσταστασιοποιημένος το φιλμ αυτό, ώστε να αποφύγει τις φιλόδοξες παγίδες που υπέπεσε, για τις μελλοντικές του δημιουργίες.
IGN Greece
O σκηνοθέτης του IT αναλαμβάνει την ταινία του Attack on Titan- Μάθαμε πότε θα έρθει η αρχή του τέλους για το “Gotham”
- Ο Dev Patel του “Slumdog Millionaire” για πρώτη φορά στη σκηνοθετική καρέκλα
Πηγή: IGN Greece