Μείνανε με το τίποτα και είναι ικανές για όλα.
Ο Οσκαρικός πλέον, Βρετανός σκηνοθέτης Steve McQueen, που αγαπήσαμε από τα “Hunger”, “Shame” και “12 Years a Slave”, έρχεται φέτος με ένα γκανγκστερικό heist φιλμ δράσης και δράματος, σε σενάριο της Gillian Flynn, συγγραφέα των “Gone Girl” και “Sharp Objects”. Το “Widows” δεν έχει μόνο λαμπρά ονόματα σε σκηνοθεσία και σενάριο όμως, αλλά είναι γεμάτο και με τοπ ονόματα του Χόλιγουντ όπως και φρέσκο αίμα, με το cast να απαρτίζεται συνολικά από τους Viola Davis, Michelle Rodriguez, Elizabeth Debicki, Cynthia Erivo, Colin Farrell, Brian Tyree Henry, Daniel Kaluuya, Jacki Weaver, Carrie Coon, Jon Bernthal, Robert Duvall και Liam Neeson.
Όσον αφορά την πλοκή, η ταινία ξεκινάει με μια αντρική ομάδα εγκληματιών και με μια ληστεία που πήγε πολύ πολύ στραβά. Έτσι, οι χήρες τους, Veronica, Alice και Linda αναγκάζονται να συλλέξουν οι ίδιες τα χρήματα για το χρέος που κληρονόμησαν από τους άντρες τους. Οι γυναίκες αυτές όχι μόνο θα πρέπει να λοξοστρατήσουν και να έρθουν αντιμέτωπες με ισχυρούς εχθρούς που δεν υπολόγιζαν, αλλά και να ξεσκεπάσουν τη δική τους δύναμη για επιβίωση.
Τούτων λεχθέντων, το “Widows” τσεκάρει όλα τα κινηματογραφικά κουτάκια μιας ποπ-κορν μπλοκμπαστεριάς του ’90· Υπερβολή, πολύ δυνατό cast, συναίσθημα και δράση με σημαντικές εναλλαγές και ισόποση κινηματογραφική ώρα, τραγικές φιγούρες και μοιραίοι χαρακτήρες, ασταμάτητο επιβλητικό soundtrack και τέλος το δίπτυχο εκδίκηση-επιβίωση. Η μόνη διαφορά είναι ότι εδώ, στο spotlight έχουμε γυναίκες ηρωίδες.
Ο McQueen είναι εξαιρετικά ευφυής και γνωρίζει πολύ καλά πώς μια ιστορία που δεν θα επιβίωνε το 2018, μπορεί να γίνει μια fun ταινία που θα ευχαριστήσει όσους πρέπει: κοινό και παραγωγούς. Και πώς το καταφέρνει αυτό; Φέρνει τα πιο hot ονόματα που παίζουν τώρα σε μικρή και μεγάλη οθόνη, φέρνει ένα όνομα στο σενάριο που ξέρει να ελκύει μια πολύ επιθυμητή δημογραφική ομάδα, έχει το στοιχείο του εντυπωσιασμού σε φωτογραφία, λήψεις και πλάνα, οπότε τον ενθουσιασμό τον έχει στο τσεπάκι του. Αυτό που δεν έχει είναι ο σκοπός, γιατί μπορεί η ταυτότητα της ταινίας να γράφει “heist”, αλλά το ξεχνάει αυτό στην πορεία και γίνεται κάτι άλλο. Η ληστεία αυτή καθ’ αυτή δηλαδή, δεν έχει ούτε τόση σημασία, ούτε τόσο χρόνο για να ξεδιπλωθεί. Παραδόξως όμως, δεν είναι καν τόσο μεγάλο πρόβλημα όσο ακούγεται.
Ο McQueen επίσης, έχει μια ιδιαίτερη αγάπη προς τα πρόσωπα (και καλά κάνει), που σημαίνει ότι προτιμά να μιλήσει το πρόσωπο του ηθοποιού, παρά το στόμα του κι αυτό χρησιμοποιείται πολύ όμορφα στην εν λόγω ταινία κι ίσως αυτή η διαλογική οικονομία είναι που κάνει το φιλμ να ξεχωρίζει, έστω και λίγο παραπάνω από μια απλή ταινία δράσης, πέρα φυσικά από τα τρανταχτά του ονόματα. Όταν δεν χρειάζονται διάλογοι και περιττές επεξηγήσεις, η κάμερά του λατρεύει να αποθανατίζει τη σκηνή έτσι όπως τη βιώνει ο εκάστοτε πρωταγωνιστής και γι’ αυτό μάλιστα, όλο μα όλο το cast είναι άψογα διαλεγμένο και φυσικά, άριστα εκτελεσμένο.
H Viola Davis θέλει-δεν θέλει, δεν μπορεί να μην ελκύει την προσοχή του θεατή, πόσο μάλλον εδώ που έχει τον ”πιο πρωταγωνιστικό” ρόλο απ’ όλους και τον πιο ηγετικό θα μπορούσαμε να πούμε. Εκτός από το γεγονός πως μας αρέσει η ιδέα να βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη τον Neeson να αγαπιέται τόσο τρυφερά με την Davis, η κυρία του “How to Get Away with Murder” (μεταξύ άλλων) δίνει κι εδώ μια μοναδική στόφα και κάνει και τις άλλες δύο κοπέλες, Debicki και Rodriguez να ακολουθήσουν. Όχι φυσικά πως δεν υπήρχε αυτή η σοβαρότητα και η στωικότητα, αλλά ίσως και σαν τρίο να κόλλησαν παραπάνω από όσο περιμέναμε. Τώρα, συνολικά για όλο το cast θα πλατειάσουμε πολύ αν τους πιάσουμε έναν έναν ξεχωριστά, γιατί μιλάμε για ηθοποιούς που παρά το γεγονός πως δεν “χρειάζονται” σκηνοθέτη, ωστόσο μοιάζουν πολύ υπάκουοι και διατεθειμένοι να ακολουθήσουν τις οδηγίες του ολόσωστα, άσχετα αν αρκετοί από αυτούς δεν είχαν και τον απαραίτητο χρόνο στην οθόνη για να λάμψουν.
IGN Greece
Πηγή: IGN Greece