Ο πιο αξιαγάπητος Autobot απέκτησε, λίγο, κινηματογραφικό χρόνο.
Η πιο πρόσφατη προσθήκη στο κινηματογραφικό franchise των “Transformers” ήρθε, φέρνοντας μαζί της ένα κύμα προσδοκιών για μια καλύτερη απόδοση των ρομποτικών πολεμιστών στη μεγάλη οθόνη. Πίσω από το “Bumblebee” υπάρχουν πλέον καινούργια ονόματα, με τον Travis Knight του “Kubo and the Two Strings” να αρπάζει τα ηνία από τον Michael Bay, την Christina Hodson να υπογράφει το σενάριο και την Hailee Steinfeld στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η ομάδα αυτή συνόδεψε τον Bumblebee στην αυτόνομή του κινηματογραφική εμφάνιση, όπου παρουσιάστηκε ένα prequel στην ιστορία που έχουμε ήδη δει από το “Transformers” του 2007, προτού καν ο Optimus Prime και τα υπόλοιπα Autobots αφήσουν τον Cybertron για να εγκατασταθούν στην Γη. Ο ρόλος του κίτρινου, μηχανικού ήρωα είναι εξαιρετικά σημαντικός για την επιβίωση των συμμάχων του και για πολλά τα εμπόδια που θα εμφανιστούν μπροστά του.
Τουλάχιστον από άποψη αφήγησης, γιατί ο πιο συμπαθής Transformer μια χαρά τα κατάφερε και μόνος του. Και, κάπως έτσι, δημιουργήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα σεναριογραφικά κενά της ταινίας. Τα οποία ήταν κι αρκετά, και δεν αφορούσαν απλώς την ίδια την ταινία, αλλά ολόκληρη τη μυθολογία που δημιουργήθηκε για τον τίτλο, προτού καν κυκλοφορήσει η πρώτη live-action ταινία.
Γενικότερα, το σενάριο ήταν πολύ. Όχι απλώς πολύ περισσότερο από τη δράση, αλλά περισσότερο και από όσο θα έπρεπε. Σχεδόν δύο ώρες απασχολήθηκαν με πάρα πολλά αφηγηματικά στοιχεία και με επίκεντρο την πρωταγωνίστρια, Charlie. Ο ρόλος του Bumblebee βρισκόταν πίσω της στο μεγαλύτερο μέρος της υπόθεσης, ενώ τα πλάνα φρόντισαν να τραβήξουν το ενδιαφέρον στην Charlie ακόμα κι όταν ήταν η μεγάλη στιγμή του B-127. Κατά τα άλλα, η υπόθεση ακολούθησε μια κλασική, έως κοινότοπη, συνταγή των ταινιών ενηλικίωσης, με μια πρωταγωνίστρια αρκετά ικανή για να σταθεί στον ρόλο της, τυπικούς πλευρικούς χαρακτήρες και τον John Cena… να είναι ο John Cena. Με άλλο όνομα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Εκεί που ξεχώρισε το “Bumblebee” από κάθε προκάτοχό του στο franchise ήταν στη σκηνοθεσία και τα οπτικά εφέ. Ο Knight παρέδωσε ένα όμορφο αποτέλεσμα, συνδέοντας μια πιο σύγχρονη σκηνοθετική άποψη με εικόνες της δεκαετίας του ’80 και ‘γλυκές’ νότες “Transformers”. Οι ρομποτικοί σταρ αποδόθηκαν καλύτερα από ποτέ, με το απαραίτητο βάθος και κίνηση. Ηχητικά, μπορεί να μην κατάφερε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, υπήρξε ωστόσο μια εμφανής αναβάθμιση. Αν και, όσο καλά κι αν τα κατάφερε στις τεχνολογικές του πτυχές, δεν είχε αρκετή δράση για να αξιοποιήσει αυτή του την επένδυση.
Πέρα λοιπόν από τα σεναριακά του αναμενόμενα στραβοπατήματα, η πρώτη σόλο ταινία του αγαπημένου κίτρινου σκαραβαίου, έχει εδώ μια προσέγγιση λίγο πιο ταιριαστή, λίγο πιο Spielberg-ίστικη και άρα λίγο πιο ταιριαστή, κάνοντας παράλληλα μια προσπάθεια, άσχετα το πόσο τα καταφέρνει ή όχι, να φέρει μια ’80s αίσθηση, που αυτομάτως τη διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες ταινίες του franchise.
IGN Greece
Πηγή: IGN Greece