Είδα μια γυναίκα να πέφτει, μα δεν πρόλαβα να κάνω ευχή.Η ταινία ρίχνει φως στην τελευταία περίοδο...

Είδα μια γυναίκα να πέφτει, μα δεν πρόλαβα να κάνω ευχή.

Η ταινία ρίχνει φως στην τελευταία περίοδο δόξας της Judy Garland, με μία σειρά συναυλιών της σταρ στο Λονδίνο, ενώ η ίδια προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες ως μητέρα, τις επιλογές της καριέρας και τις προσωπικές δοκιμασίες.

Βασισμένο σε θεατρικό έργο, το φιλμ-biopic (στην ουσία) για την αδικοχαμένη σταρ Judy Garland, είναι μια αυστηρή προσωπογραφία πάνω στο χαρακτήρα που ενσαρκώνει με εντυπωσιακή ακρίβεια και φροντίδα, η Renee Zellweger, ηθοποιός αθόρυβη αλλά με υποκριτική δεινότητα που εδώ καθηλώνει. Η ταινία είναι φτιαγμένη πάνω στην Zellweger, με τον (τηλεοπτικό κυρίως) σκηνοθέτη Rupert Goold, να κατευθύνει μεν, αλλά ν’ αφήνει δε πολλά περιθώρια αυτοσχεδιασμού στην έμπειρη ηθοποιό, που εδώ υπάρχουν στιγμές που μεγαλουργεί, παραδίδοντας μια ερμηνεία εμπνευσμένη και παθιασμένη. Το φιλμ κυλά ευχάριστα από άποψη ρυθμού στη διάρκειά του, έχοντας ένα σφιχτό tempo που δεν το αφήνει να κουράσει, ενώ η Zellweger ηλεκτρίζει και προκαλεί δέος σε κάθε πλάνο και σκηνή που εμφανίζεται, με μια ερμηνεία μεγάλη, απ’ αυτές που δύσκολα επαναλαμβάνονται και δεν βλέπουμε συχνά. Σε αυτό βοηθά η στρωτή, ξεκούραστη αφήγηση και μοντάζ που αφήνουν το φιλμ να κυλήσει ομαλά, αφήνοντας την Zellweger να αυτοσχεδιάσει και να δώσει όλη την ένταση που επιθυμεί στο χαρακτήρα που ερμηνεύει.

Η σκηνοθεσία του Βρετανού Rupert Goold είναι αλήθεια πως είναι κάπως υποτονική και με όχι ιδιαίτερη έμπνευση, κάτι που είναι απ’ τα αρνητικά του φιλμ, όλο το κέντρο βάρους όμως δίδεται στον χαρακτήρα της Judy Garland, που με τη βοήθεια της Zellweger, ταυτιζόμαστε απόλυτα μαζί της και αντιλαμβανόμαστε κάθε πτυχή του χαρακτήρα της, κάτι που αποτελεί τη μεγάλη επιτυχία και δυνατό χαρτί, του εν λόγω φιλμ. Η ταινία αν και δεν ενθουσιάζει στο σύνολό της και σκηνοθετικά έχει σίγουρα τις ελλείψεις της, πετυχαίνει να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα και να φτιάξει τον δικό της κόσμο, όπου ζει και αναπνέει η ηρωίδα της, ενώ η έμπειρη ηθοποιός, παίρνει στην πλάτη της όλο το εγχείρημα και δίνει πνοή σε μια προσωπικότητα αδικημένη και εν πολλοίς ξεχασμένη, που της άξιζε να μνημονευτεί κινηματογραφικά. Με μια πληθώρα εκφράσεων μέσω του σώματος, αλλά και του βλέμματος, η Zellweger δίνει όλη εκείνη την απόγνωση και οδύνη στον ταραγμένο, εσωτερικό κόσμο της Garland, έχοντας μελετήσει και χτίσει με αρτιότητα έναν ολοζώντανο χαρακτήρα, δημιουργώντας ένα σπουδαίο ψυχογράφημα απ’ την πλευρά της υποκριτικής. Σίγουρα το φιλμ χρειαζόταν περισσότερη σκηνοθετική σπιρτάδα και συνολική δραματουργία, καθώς απέχει αρκετά απ’ το να διαθέτει τη στόφα του μεγαλειώδους, όμως από μόνη της, η σπαρακτική παρουσία της Zellweger, αποζημιώνει και φτάνει σε ύψη, υψηλής υποκριτικής ποιότητας που συγκλονίζουν.

Κατάβαση στα άδυτα μιας φιγούρας του παρελθόντος που εμφανίστηκε και έφυγε σαν πυροτέχνημα, ερμηνεία με ύφος που σε στιγμές θυμίζει αρχαία τραγωδία, ωδή σε αυτούς τους μεγάλους αδικημένους της (κινηματογραφικής εδώ) ιστορίας, που η τύχη δεν στάθηκε με το μέρος τους και που μέσω του σινεμά κερδίζουν τη χαμένη τους υστεροφημία. Μια τελευταία παράσταση, μια αυλαία που ξανανοίγει για λίγο για να υποδεχτεί το μεγαλείο μιας σταρ που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ως όφειλε, αδικημένη απ’ τον ίδιο τον εαυτό της, εδώ θα πάρει ξανά σάρκα και οστά και θα κάνει την παρουσία της αισθητή, κερδίζοντας τη θέση που της άξιζε, έστω και εν απουσία της. Η Zellweger, με πλήρη συνείδηση και σεβασμό στο χαρακτήρα που ερμηνεύει, δίνει μια ερμηνεία συγκλονιστική, μια πλήρη ακτινογραφία στην ψυχολογία και ψυχοσύνθεση της Garland, υπενθυμίζοντας απ’ την πλευρά της, πως οι ακόμα και οι ξεχασμένοι σήμερα ήρωες, αξίζουν της προσοχής μας, έστω και για λίγα κινηματογραφικά λεπτά. Παρά τα αρκετά θέματά της, κυρίως στον σκηνοθετικό τομέα, το Judi, είναι ένα biopic τίμιο και αξιοπρεπές και με μια ερμηνεύτρια που ενσαρκώνει και ανασταίνει την Garland, με πάθος και δύναμη που συγκινεί.

IGN Greece

Πηγή: IGN Greece

TAGS
Games