Στην πυρά, στην πυρά…
Αν ο τίτλος Blasphemousδεν καταφέρει να σου τραβήξει την προσοχή, δεν ξέρω ποιός μπορεί να το κάνει καλύτερα. Η ισπανική ομάδα της TheGameKitchen, είχε κατά πως φαίνεται πολύ σκοτεινές ιδέες για το συγκεκριμένο project και μάλιστα κατάφερε να αποτυπώσει με τον πιο εκτεταμένο τρόπο την γκροτέσκα τάση του gameστο sidescrollingσύμπαν. Ανήκει στο είδος των metroidvaniaκαι κρατάει έναν πολύ ιδιαίτερο τόνο, που η επιτυχία του κατανέμεται ισότιμα μεταξύ artstyle, της πραγματικά πολύ προσεγμένης μουσικής του και του πολύ σκοτεινού lore που αντλεί τη θεματολογία του από ένα έντονα θρησκόληπτο ρεύμα.
Ο κόσμος της Cvstodia έχει τιμωρηθεί για την βλασφημία της με μια κατάρα που ονομάζεται Miracle. Τα τραγικά τοπία είναι διάσπαρτα με παραμορφωμένα όντα και απομεινάρια ταλαιπωρημένων ανθρώπων, πλέον σκιώδεις υπάρξεις. Έως ότου ερχόμαστε εμείς. Ο PenitentOne. Ο μόνος επιζήσας της σφαγής του SilentSorrow να σπάσουμε αυτή την κατάρα και να εξαγνίσουμε την ξεπεσμένη ανθρωπότητα. Χωρίς να χρονοτριβούν οι developersμας εισάγουν άμεσα στον αποκρουστικό κόσμο. Και σε ένα τέτοιο κόσμο δεν μπορεί παρά και ο πρωταγωνιστής να εναρμονίζεται με το κλίμα “ψυχοπάθειας” που ρέει άφθονο γύρω μας. Ξυπνώντας πάνω σε μια σωρό από πτώματα, και ολοκληρώνοντας το πρώτο bossfight, ο μη συμβατικός (και λίγο μανιακός λόγω καταστάσεων) πρωταγωνιστής μας, γεμίζει την κωνική μεταλλική κουκούλα του με το αίμα του ηττημένου πλάσματος, φορώντας τη ξανά με έναν τελετουργικό τρόπο στο κεφάλι του. Τα ρυάκια αίματος που κυλούν από το πρόσωπό του, αποκαλύπτουν ότι ακόμα και η απλή pixelαισθητική μπορεί να είναι τόσο σκοτεινιασμένη, όσο και τα πιο προσεγμένα cinematics.
Γενικά η ατμόσφαιρα που ακολουθεί ο τίτλος είναι παρμένη από τις απεχθείς πλευρές μια ζηλωτικής θρησκευτικής ιδεολογίας του Inquisition. Αν και το περιεχόμενο είναι λίγο μακάβριο, έχει γίνει εξαιρετική προσπάθεια στο αισθητικό κομμάτι, με πολύ προσοχή στη λεπτομέρεια. Όλη αυτή η δουλειά αξιοποιείται θαυμάσια, ενσωματωμένη σε ένα πολύ όμορφο leveldesign και δεν χάνει την αίγλη της λόγω 16-bit γραφικών. Με διαφοροποιημένες περιοχές, μυστικά δωμάτια και διαδρόμους, και με ένα χάρτη αρκετά γενναιόδωρο όπου σε αφήνει να περιηγηθείς όπου και όποτε θελήσεις χωρίς περιορισμούς. Φυσικά σαν metroidvaniaέχουμε πολύ backtracking, που βέβαια θα αρχίσει να μετριάζεται όσο ανοίγετε shortcuts. Όσο για το platforming έχει αρκετές δόσεις πρόκλησης, όμως αυτό οφείλετε εν μέρει στα άβολα controlsκαι την έλλειψη ακρίβειας, που μπορούν να μας παρασύρουν σε μικρά λαθάκια μεν, με συνέπειες δε.
Ωστόσο η δυσκολία των εχθρών έγκειται στον διαφορετικό τρόπο που πρέπει να προσεγγίσετε τον κάθε ένα. Είτε θα πάτε fullεπίθεση, είτε θα αλλάξετε τα φώτα στο dodgebutton. Η αδυναμία που μπορείτε να εκμεταλλευτείτε είναι ότι έχουν patternsκαι μάλιστα ευκολοδιάβαστα. Η ποικιλία τους βρίσκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα, με επίσης ιδιαίτερα πρωτότυπη αισθητική. Τύποι σε ιπτάμενους επιβλητικούς θρόνους με λόγχες, ανισόρροπες καλόγριες, ιπτάμενα κεφάλια, πλάσματα που προσπαθούν να σου καρφώσουν μανουάλια στο δόξα πατρί, και ο μαύρος κατάλογος συνεχίζεται με ανθρώπινο décorπαλουκωμένων που καίγονται στην πυρά, και μετανοούντων αμαρτωλών που αυτομαστιγώνονται. Σκέτο ποίημα.
Στα πιο καλοφτιαγμένα σημεία του τίτλου έχουν καταταχθεί τα bossfights. Με τεράστιο οπτικό ενδιαφέρον και εξίσου ψηλά τον πήχη εφευρετικότητας και ανατριχίλας. Ένα μωρό με αγκάθινο στεφάνι και τα ματωμένα μάτια του δεμένα, που αν σε πιάσει στα χέρια του έχεις την τύχη που θα είχες στο κρεβάτι του Προκρούστη, δεν μπορεί παρά να σε ταράξει. Οι μάχες μαζί τους δυσκολεύουν σταδιακά και δεν σχετίζονται με χαμηλούς τόνους, αλλά όπως και οι πιο απλοί εχθροί έχουν patterns. Με υπομονή, καλά αντανακλαστικά και μερικές προσπάθειες, πειθαρχούνται.
Στο δρόμο συναντάτε shrines, τα PrieDieusόπου κάνουν restoreτη ζωτικότητά σας και ταυτόχρονα λειτουργούν σαν savepointτου παιχνιδιού. Πέρα όμως από αυτά θα συναντήσετε και άλλα σημεία ενδιαφέροντος, πολλά από αυτά κρυμμένα σε μυστικά δωμάτια όπου είναι απαραίτητα για να χτίσετε το μακελλάρικο τέρας που θα σώσει τον κόσμο. Πρώτο και σημαντικότερο είναι το ένα και μοναδικό όπλο μας. Το MeaCulpa, που αναβαθμίζεται στο ομώνυμο shrineκαι γίνεται πιο ισχυρό όσο ξεκλειδώνουμε νέες κινήσεις. Μπορούμε να αποκτήσουμε buffsυπό τη μορφή beadsγια το ροζάριο μας, καθώς και προσευχές που μας τροφοδοτούν με specialabilities.
Να πούμε εδώ ότι δεν έχουμε μπάρα stamina αλλά το επονομαζόμενο fervor (magic), όπου συμβαίνει το εξής: Κάθε φορά που συναντάμε το θάνατο, αφήνουμε πίσω μας guilts (τύψεις). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η μπάρα να κλειδώνει ένα ποσοστό της και να μικραίνει. Όσα πιο πολλά guiltsαφήσετε πίσω σας τόσο πιο μικρή μπάρα θα έχετε. Οπότε πρέπει να επιστρέψετε και να τις καταστρέψετε ή εναλλακτικά να βρείτε ένα δωμάτιο εξομολόγησης όπου θα σας απαλλάξει από το βάρος, με το αζημίωτο φυσικά. Το currencyεδώ είναι τα tears τα οποία συγκεντρώνεται όσο σκοτώνετε. Αν και εδώ η χρήση μαγείας καθυστερεί, και δεν αποδεικνύεται πολύ πρακτική για τους fastpaced ρυθμούς του Blasphemous. Οι κινήσεις στις οποίες θα επικεντρωθείτε κυρίως είναι dodge, parrying, attack, και θα σας συντροφεύσουν μέχρι το τέλος του τίτλου, όποιο μονοπάτι και αν αποφασίσετε να διαλέξετε.
Το review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PS4, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Team17.
IGN Greece
Σήμερα κυκλοφορεί το εκπληκτικό Children of Morta- Το ψυχολογικό Moons of Madness αποκτάει ημερομηνία κυκλοφορίας
- ‘Αθωώθηκε’ ο Randy Pitchford σε δικαστική διαμάχη με πρώην δικηγόρο της Gearbox
Πηγή: IGN Greece