Υποκρισία, δόλος, ψέμα, θεία δίκη.Η φτωχή οικογένεια του Ki-Taek, μένει σε ένα υπόγειο, με μια...

Υποκρισία, δόλος, ψέμα, θεία δίκη.

Η φτωχή οικογένεια του Ki-Taek, μένει σε ένα υπόγειο, με μια εντελώς ασήμαντη δουλειά για επιβίωση. Όταν ο γιος της οικογένειας, προσληφθεί ως καθηγητής σε ιδιαίτερα, της μικρής κόρης πλούσιων μεγαλοαστών σε μια έπαυλη, όλη η οικογένεια του Ki-Taek, θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την μεγάλη αυτή ευκαιρία, που θ’ αλλάξει τη ζωή τους.

Ο υπερταλαντούχος Κορεάτης Joon-Ho Bong, επιστρέφει μετά τα Okja και Snowpiercer, με τη νέα του ταινία με τίτλο Parasite. Πρόκειται για μια δημιουργία που υπενθυμίζει γιατί το σινεμά αποτελεί και τέχνη, όντας ταυτόχρονα και βιομηχανικό προϊόν και αυτό, γιατί θα βρίσκονται συνεχώς εμπνευσμένοι σκηνοθέτες σαν τον Joon-Ho Bong να μας το επισημαίνουν. Το Parasite είναι ένα φιλμ που καννιβαλίζει με το δικό του τρόπο, όλες τις κοινωνικές τάξεις και στρώματα, μην αφήνοντας τίποτα να ξεφύγει απ’ το βιτριολικό του χιούμορ, με το οποίο ο Joon-Ho Bong γεμίζει πολλές απ’ τις άψογα ενορχηστρωμένες σεκάνς του, περνώντας με πολύ άνεση και ευστοχία, απ’ τη μαύρη κωμωδία, στο κοινωνικό δράμα, στη σάτιρα, το σασπένς και όλα αυτά με ένα ύφος απόλυτα προσωπικό παρά τα δάνειά του από άλλους δημιουργούς. Έχοντας μελετήσει σε βάθος τα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα της χώρας του, ο ευφυής αυτός δημιουργός, φτιάχνει μια πραγματικά εμπνευσμένη ταινία, που αγγίζει σχεδόν το άψογο (παρολίγον), σχολιάζοντας και τονίζοντας ότι κανένα κοινωνικό στρώμα, δεν είναι αφ’ εαυτού καλύτερο ή χειρότερο, περισσότερο ή λιγότερο υπεύθυνο από κάποιο άλλο για την γενικότερη παρακμή. Όλοι έχουν βάλλει το λιθαράκι τους, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης ή status και αυτό είναι κάτι που το φιλμ υπερασπίζεται με σθένος, όντας αμείλικτο σε αυτή του την κριτική, με τρόπο φρέσκο, παραγωγικό και καθόλου εκβιαστικό ή ψεύτικο.

Με μια σειρά σκηνών ενορχηστρωμένων στην εντέλεια, ο Joon-Ho Bong, συνθέτει μια εικαστικά και τεχνικά ταινία για σεμινάριο σκηνοθεσίας, έχοντας μια σκηνοθετική αντίληψη που συναντάμε σε μεγάλους δημιουργούς και μια άκρως διεισδυτική ματιά σε πρόσωπα και χαρακτήρες, με βάθος και ανάγνωση πολυεπίπεδη που δύσκολα συναντάμε. Γνώστης της καθοδήγησης ηθοποιών, ο Κορεάτης δημιουργός, φροντίζει να πάρει το καλύτερο δυνατό απ’ το λαμπρό, ερμηνευτικά cast που διαθέτει, σκηνοθετώντας χαρακτήρες ζωντανούς, που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, με ερμηνείες νευρώδεις και παθιασμένες, δίχως να υπερβάλλουν στο ελάχιστο, ή να καταφεύγουν σε overacting. Με πανέξυπνα κείμενα και ατάκες, άκρως καλογραμμένο σενάριο που βοηθά το ρυθμό να κρατιέται συνεχώς σε υψηλά επίπεδα και να ανανεώνεται, το Parasite, είναι ένα σφιχτοδεμένο σαν τσιμέντο φιλμ, με στιβαρό μοντάζ και αφήγηση, χάρη στη μαεστρία του Joon-Ho Bong, που δεν ανέχεται το παραμικρό φάλτσο απ’ το συνεργείο και ηθοποιούς του. Αποτέλεσμα, παραλίγο αριστουργηματικό, εάν δεν υπήρχε η τελευταία επεξηγηματική πράξη που αστοχεί εν τέλει, φλυαρώντας λίγο άσκοπα και λέγοντας τα αυτονόητα. Εδώ ωστόσο, έχουμε να κάνουμε με μια υψηλής ποιότητας δημιουργία, που σχολιάζει άψογα όσο λίγες τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στην Κορέα αλλά και παγκοσμίως ταυτόχρονα, συνδυάζοντας το ρεαλισμό, το σουρεάλ στοιχείο και την ποίηση, με τρόπο ομοιόμορφα κατανεμημένο, που δένει αρμονικά.

Αν και το Parasite διαθέτει πολλές σκηνές ανθολογίας, καθώς και συνεχείς σεναριακές εκπλήξεις, διαθέτει επίσης δύο με τρεις σκηνές, που είναι πραγματικά εκπληκτικές, ονειρικές, χωρίς καμία πρόθεση φτηνού εντυπωσιασμού ή επίδειξης βιρτουοζιτέ, αλλά με μόνο γνώμονα την ουσία και την εις βάθος μελέτη των ηρώων, των πράξεών τους και της αφορμής της κατάληξής τους. Πρόκειται γενικώς, για μια απ’ τις μεγάλες δημιουργίες της χρονιάς αυτής, άσχετα αν μας τα χαλάει προς το φινάλε, με μια εξαιρετική αλληλεπίδραση όλων των στοιχείων που συνθέτουν το Parasite σαν σύνολο, καθώς και μια σύγχρονη απεικόνιση της κοινωνικής υποκρισίας και εκμετάλλευσης, με χιούμορ πανέξυπνο και σκέψη άκρως νηφάλια και ώριμη.

Πηγή: IGN Greece