Στις 16 Ιουλίου συμπληρώνονται 50 χρόνια από την αντίστοιχη μέρα του 1969 οπότε εκτοξεύθηκε το διαστημόπλοιο της αποστολής της NASA «Απόλλων 11» που θα έφερνε, τέσσερις μέρες μετά, τους αστροναύτες, Νιλ Άρμστρογνγκ, Μάικλ Κόλινς και Μπαζ Όλντριν, στη Σελήνη.
Η αποστολή «Απόλλων 11» ήταν για την αμερικανική κυβέρνηση, αφενός μια απάντηση στην μέχρι τότε πρωτοποριακή «επέλαση» της Σοβιετικής Ένωσης στο διάστημα, αφετέρου, μια μεγάλη ευκαιρία να προσπαθήσει να «κλείσει» – σε ιδεολογικό επίπεδο – την ταραγμένη δεκαετία του 1960 και το μεγαλειώδες κοινωνικό κίνημα που την σημάδεψε, με αιχμή τις διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων Αμερικανών. Ένα είδος «απελευθερωτικής» στιγμής εθνικής και παγκόσμιας ενότητας. Είναι χαρακτηριστικό, ότι μιλώντας στους αστροναύτες, ο Αμερικανός πρόεδρος, Ρίτσαρντ Νίξον, δήλωσε: «Για μια ανεκτίμητη στιγμή σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, όλοι οι άνθρωποι στη Γη είναι πραγματικά ένα».
Φυσικά, αυτό δεν ήταν αλήθεια. Το «Απόλλων 11» μπορεί όντως για το ευημερόν λευκό κομμάτι των ΗΠΑ να ήταν η «επιτομή» του αυτοπροσδιορισμού του ως «περιούσιου έθνους», ωστόσο, για το φτωχό κομμάτι και ειδικά για το μαύρο φτωχό κομμάτι, ήταν μια πρόκληση προς την εξαθλίωσή του.
Όπως το έθεσε ο Ραλφ Αμπερνάτι, εκ των ηγετών του κινήματος για τα δικαιώματα των μαύρων, φίλου και συνεργάτη του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, το διαστημόπλοιο και η σεληνάκατος του «Απόλλων 11», δεν ήταν παρά το σύμβολο των «απάνθρωπων προτεραιοτήτων» του συστήματος, τη στιγμή που τα φτωχά παιδιά πεινούν.
Ήταν η εποχή που τα λόγια μετατρέπονταν πολύ γρήγορα σε πράξη. Έτσι, στις 15 Ιουλίου του 1969, την παραμονή της ιστορικής εκτόξευσης, με τον πύραυλο «Κρόνο V» να υψώνεται επιβλητικός πάνω από το τοπίο, περίπου 25 μαύρες οικογένειες, από τις φτωχές περιοχές του Νότου, πάνω σε μουλάρια και καρότσες – εμβληματικά στοιχεία του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα – πέρασαν τον φράχτη του ακρωτηρίου Κανάβεραλ (τότε, Κένεντι) στη Φλόριντα.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr