Οι ραγδαίες εξελίξεις, που πυροδότησε η ξαφνική απόφαση του προέδρου Τραμπ για την αποχώρηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από τη βόρειοανατολική Συρία, δημιουργούν νέα δεδομένα στο Συριακό, με κυριότερο την αναβάθμιση της Ρωσίας ως ουσιαστικού ρυθμιστή της επόμενης μέρας κι εγγυητή του μεταπολεμικού Status Quo της Συρίας. Η δε βελτίωση των ρωσο-τουρκικών σχέσεων, μετά το ναδίρ του 2015-16, επιφέρει κι έναν αναβαθμισμένο ρόλο στην Τουρκία, ειδικά σχετικά με το μέλλον της βόρειας Συρίας. Η αποχώρηση των Κουρδικών δυνάμεων YPG και των συμμάχων τους από την πόλη Μάνμπιτζ της βόρειας Συρίας, δυτικά του Ευφράτη, και η άμεση αντικατάστασή τους από τον Συριακό Στρατό που πρόσκειται στον Άσαντ και η ύψωση της συριακής σημαίας στην πόλη, ήταν προφανώς κάτι που αποφασίστηκε στη Μόσχα και στο οποίο η Άγκυρα δεν είχε παρά να συμφωνήσει, εφόσον και οι Κούρδοι, χωρίς πλέον την αμερικανική ομπρέλα, αναγκάστηκαν να αποδεχθούν.
“Καλούμε τη συριακή κυβέρνηση στην οποία ανήκουμε να στείλει τις ένοπλες δυνάμεις της για να προστατεύσει τη Μανμπίτζ ενάντια στις τουρκικές απειλές”, είχαν δηλώσει οι Κούρδοι μαχητές του YPG, πριν την αποχώρησή τους από την Μανμπίτζ προς τα ανατολικά του Ευφράτη. Οι ίδιοι φαίνεται πως έχουν πάρει κάποιες, προφορικές για την ώρα εγγυήσεις, από τη Μόσχα και τη Δαμασκό, ώστε να παραδώσουν τα εδάφη που ελέγχουν στις συριακές δυνάμεις του Άσαντ, δηλαδή να επιστρέψουν και πάλι στην αγκαλιά της Συρίας, διατηρώντας έναν βαθμό αυτονομίας και αυτοδιοίκησης στις κατεξοχήν κουρδικές περιοχές, χωρίς να θίγεται ωστόσο η εδαφική ακεραιότητα της Συρίας.
Η επόμενη μέρα της Συρίας
Η επόμενη μέρα βρίσκει λοιπόν τους Αμερικανούς να αποχωρούν από τη Συρία, τους Κούρδους να αναβάλλουν τα σχέδια τους για ένα ανεξάρτητο “συριακό Κουρδιστάν” και τον Μπασάρ Αλ Άσαντ, να ανακτά σταδιακά τον έλεγχο του 90% του συριακού εδάφους. Οι περιφερειακοί σύμμαχοι του Άσαντ, δηλαδή το Ιράν και η σιιτική Χεζμπολάχ του Λιβάνου, βλέπουν τον ρόλο τους να ενισχύεται στη μεταπολεμική Συρία και το σχέδιο της Τεχεράνης για έναν “σιιτικό διάδρομο” από το Ιράν, μέσω Ιράκ μέχρι τη Μεσόγειο, να έρχεται ένα βήμα πιο κοντά στην υλοποίησή του. Ταυτόχρονα οι εναπομείναντες Τζιχαντιστές της ανατολικής Συρίας βλέπουν ένα μικρό “παράθυρο ευκαιρίας” να ανασκουμπωθούν, ενώ το αιφνιδιασμένο Ισραήλ αναγκάζεται να αναπροσαρμόσει τη στρατηγική του σε σχέση με τη Συρία και το Ιράν και να αισθάνεται την ανάγκη να επαναπροσεγγίσει τη Μόσχα και την Άγκυρα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση τέλος, και ειδικά η Γαλλία, προτεκτοράτο της οποίας ήταν κάποτε η Συρία, εστιάζονται κυρίως στην τύχη των Ευρωπαίων Τζιχαντιστών αιχμαλώτων του YPG, στο ενδεχόμενο νέων προσφυγικών ροών αυτή τη φορά από τις κουρδικές περιοχές της Συρίας, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο οικονομικής συνδρομής στην ανοικοδόμηση της μελλοντικής Συρίας. Μεγάλος νικητής του Συριακού Εμφυλίου αναδεικνύεται η Ρωσία, που εδραιώνει τη θέση της στην ανατολική Μεσόγειο με την αξιοποίηση των ναυτικών βάσεων που διαθέτει στα συριακά λιμάνια της Ταρτούς και της Λατάκιας, ενώ βλέπει τη γεωπολιτική σφαίρα επιρροής της να εξακτινώνεται και πέρα από τη Συρία, προβάλλοντας ως “δύναμη σταθερότητας” και προσβλέποντας σ’ έναν αναβαθμισμένο ρόλο στις μεσανατολικές εξελίξεις.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr