Χρόνο με τον χρόνο η οικονομική δύναμη μετατοπίζεται από τη Δύση στην Ανατολή και συγκεκριμένα προς την ανατολική Ευρασία, με την Κίνα στο επίκεντρο. Ωστόσο, αν και τα στοιχεία, οι γενικότερες τάσεις και οι αναλύσεις των ειδικών συνηγορούν σχετικά με την άνοδο της Κίνας στην κορυφή της παγκόσμιας οικονομίας (με βάση το μέγεθος του ΑΕΠ της) κάποια στιγμή μέσα στη δεκαετία του 2020 (πιθανότατα πριν το 2027), εντούτοις αυτό δεν σημαίνει ταυτόχρονα και τη μετατροπή της Κίνας σε παγκόσμια ή πλανητική υπερδύναμη, όπως είναι σήμερα οι ΗΠΑ. Η πορεία της για την κορυφή δεν είναι προδιαγεγραμμένη. Υπάρχουν μια σειρά από προκλήσεις, παγίδες, εμπόδια κλπ. τα οποία η ανερχόμενη Κίνα καλείται να διαχειριστεί επιδέξια και να αντεπεξέλθει επιτυχημένα ώστε να μην “στραβοπατήσει” στην πορεία της για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία.
Εκδημοκρατισμός, κοινωνικές ανισότητες και αναταραχές
Η πρώτη πρόκληση είναι εκείνη των κοινωνικών αναταραχών που θα προκύψουν ως αποτέλεσμα των διευρυμένων ανισοτήτων αλλά και της εντεινόμενης απαίτησης για εκδημοκρατισμό. Η Κίνα εφαρμόζει για την ώρα το σύνθημα “μια χώρα, δύο συστήματα”, αλλά για να συνεχίσει τη “μεγάλη πορεία” της προς την οικονομική ανάπτυξη θα πρέπει να εγκαταλείψει σταδιακά τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας της και να προσχωρήσει σε περισσότερες μεταρρυθμίσεις προκειμένου να ικανοποιήσει και τις απαιτήσεις της νέας μεσαίας τάξης της, η οποία δημιουργήθηκε από την οικονομική έκρηξη των δύο τελευταίων δεκαετιών.
Όμως, όσο η Κίνα θα αναπτύσσεται και θα γίνεται περισσότερο “καπιταλιστική” χώρα, τόσο θα αυξάνουν στο εσωτερικό της οι ανισότητες, αλλά και οι πιέσεις των ανερχόμενων κοινωνικών ομάδων για εκδημοκρατισμό και ανθρώπινα δικαιώματα. Σ’ αυτή την περίπτωση ή οι σκληροπυρηνικοί του καθεστώτος θα αντιδράσουν κατασταλτικά ή θα συμβεί μια κάποιας μορφής “πορτοκαλί επανάσταση”, η οποία θα φέρει στην εξουσία πολιτικές δυνάμεις που θα εκπροσωπούν τη νέα αστική τάξη της Κίνας που αριθμεί 300 εκατομμύρια και αυξάνεται. Αν πάντως η Κίνα γίνει τελικά δημοκρατική –πράγμα δύσκολο για μια χώρα 1,4 δισεκατομμυρίων κατοίκων με αυτοκρατορική παράδοση χιλιετηρίδων– θα γίνει πιθανότατα μια “αυταρχική δημοκρατία” τύπου Ρωσίας του Πούτιν, που θα τρέφει αυτοκρατορικές φιλοδοξίες να διαδραματίσει μια παγκόσμια αποστολή υποσκελίζοντας τις ΗΠΑ.
Η Κίνα, η οποία αποτελεί τη δεύτερη, για την ώρα, μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη μας, έχει 150 εκατομμύρια κατοίκους της (λίγο πάνω από το 10% του πληθυσμού της) να ζουν με λιγότερα από δύο δολάρια την ημέρα. Από την άλλη το 70% του πλούτου της Κίνας βρίσκεται στην κατοχή του 0,4% του πληθυσμού της -μια ανισότητα που θυμίζει την Ευρώπη του 19ου αιώνα, με τους αριστοκράτες και τους ξεβράκωτους, αλλά και τις σημερινές ΗΠΑ του Τραμπ. Υπάρχουν επίσης τεράστιες ανισότητες ανάμεσα στην αγροτική και στην αστική Κίνα, ανάμεσα στην Κίνα της ενδοχώρας και σε εκείνη των βιομηχανικών και αναπτυγμένων ανατολικών παραλίων της.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr