Ίσως να μην υπάρχει καλύτερος συμβολισμός της αποτυχίας, στα όρια του φιάσκου, της αμερικανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, από τον προγραμματισμένο βομβαρδισμό, από αμερικανικά μαχητικά, την Πέμπτη, αποθηκών πυρομαχικών και στρατιωτικής υποδομής του διεθνούς συνασπισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στη βόρεια Συρία, στο πλαίσιο της αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων από την περιοχή.
Οι εκρήξεις από τους πυραύλους στον συμμαχικό εξοπλισμό, συνιστούν, αφενός την αποτυχία της Ουάσιγκτον να προωθήσει τους σχεδιασμούς της στη Συρία, αφετέρου, την απόλυτη γεωπολιτική κυριαρχία της Ρωσίας, τόσο στη Συρία, όσο και στην ευρύτερη περιοχή, με την Μόσχα να δείχνει πως αρχίζει να ανακτά την αίγλη που απολάμβανε στις αραβικές πρωτεύουσες επί Σοβιετικής Ένωσης. Είναι χαρακτηριστικό, ότι, όπως ήδη παρατήρησαν αναλυτές, ακόμη και η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός για 120 ώρες (πέντε μέρες), στην οποία κατέληξαν την Πέμπτη ο Αμερικανός αντιπρόεδρος, Μάικ Πενς και ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μοιάζει να έχει κανονιστεί να εκπνεύσει ακριβώς τη μέρα που έχει προγραμματιστεί η συνάντηση Ερντογάν – Πούτιν, στις 22 Οκτωβρίου. στο Σότσι, το ρωσικό θέρετρο στη Μαύρη Θάλασσα.
Στην διαπίστωση αυτή καταλήγει και ο ομότιμος καθηγητής Μεσανατολικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αλέξανδρος Κούτσης, ο οποίος λέει στο tvxs.gr, ότι «η Ρωσία είναι ο κυρίαρχος νικητής» μαζί με τον Άσαντ και το Ιράν.
Πώς φτάσαμε όμως σε αυτό το αποτέλεσμα;
Ο Α. Κουτσής εξηγεί, πως με την εξέγερση εναντίον του Άσαντ το 2011, «σχεδόν όλοι – εντός και εκτός περιοχής – είχαν ταχθεί υπέρ των εξεγερθέντων σε μια προσπάθεια να ανατρέψουν το καθεστώς». «Επηρεασμένοι από την Λιβύη, νόμιζαν ότι πιέζοντας τον Άσαντ θα μπορούσαν να καταφέρουν και την δική του ανατροπή. Εκείνη τη στιγμή επενέβη η Ρωσία με ένα βέτο στα Ηνωμένα Έθνη, μπλοκάροντας την προσπάθεια της Αμερικής και των Δυτικών κρατών να επιβάλουν ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Συρία, όπως έκανε η Δύση στη Λιβύη. Η πρώτη κίνηση της Ρωσίας λοιπόν ήταν να εμποδίσουν τους Αμερικανούς να μεταφέρουν το μοντέλο της Λιβύης στη Συρία. Στη συνέχεια υποστήριξαν τον Άσαντ, προσφέροντάς του κάλυψη στην επίθεσή του εναντίον των ένοπλων ομάδων. Η Σαουδική Αραβία, κράτη του Κόλπου, η Αμερική, είχαν ταχθεί υπέρ των ισλαμιστών που πολεμούσαν εναντίον της κυβέρνησης Ασαντ, οι οποίοι δεν ήταν τζιχαντιστές. Αυτές οι ένοπλες ομάδες είχαν τις ρίζες τους στο κόμμα των Αδελφών Μουσουλμάνων, το οποίο δεν είχε έδρα στην Συρία – η έδρα του ήταν στο Λονδίνο – επομένως δεν είχε και τη δομή που χρειαζόταν για να κάνει μια εξέγερση με επιτυχία, όπως στην Αίγυπτο. Το κενό αυτό ήρθαν να συμπληρώσουν οι τζιχαντιστές, πρώτα ως Αλ Κάιντα, ύστερα σαν Αλ Νούσρα. Να σημειωθεί παρενθετικά, ότι η Αλ Κάιντα ήταν κυρίως ιρακινής προελεύσεως, ενώ η Αλ Νουςρα ήταν Σύριοι τζιχαντιστές οι οποίοι δεν ήθελαν την εποπτεία των Ιρακινών. Έτσι διασπάστηκαν από την Αλ Κάιντα και έφτιαξαν το δικό τους κίνημα».
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr