Μια νέα μελέτη που αναβίωσε την πληθυσμιακή ιστορία της Ιβηρικής Χερσονήσου τα τελευταία 8.000 χρόνια δίνει μια εκπληκτικά πολύπλοκη εικόνα της καταγωγής του σύγχρονου ανθρώπου, που αποδομεί τους ισχυρισμούς περί ξεχωριστών γεωγραφικών πληθυσμών, Ευρωπαίων, Αφρικάνων και Ασιατών. Σύμφωνα με την έρευνα που δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Science, από την αρχή της ανθρώπινης μετανάστευσης, η Ιβηρική χερσόνησος-σπίτι της σύγχρονης Ισπανίας και της Πορτογαλίας-ήταν ένας τόπος όπου οι πολιτισμοί της Αφρικής, της Ευρώπης και της Μεσογείου έχουν ανακατευτεί.
Η ομάδα 111 γενετιστών και αρχαιολόγων κατέγραψε 8.000 χρόνια γενετικής στην περιοχή. Εξήγαγε μάλιστα δείγματα DNA από σκελετούς 403 Ιβήρων, οι οποίοι έζησαν μεταξύ 6000 π.Χ. και 1600 μ.Χ. για ενδείξεις σχετικά με το πώς και πότε διάφοροι πληθυσμοί έγιναν μέρος του γονιδίου της Ιβηρικής Χερσονήσου. Η εικόνα που προέκυψε δείχνει άφθονη γενετική πολυπλοκότητα, αλλά αυτό το εύρημα υπονοεί ταυτόχρονα μια μοναδική μυστηριώδη μετανάστευση πριν από περίπου 4.500 χρόνια που αλλοίωσε εντελώς το DNA του αρχαίου Ιβηρικού.
Οι άνδρες από τις στέπες
Ξεκινώντας από την εποχή του Χαλκού, η γενετική σύνθεση της περιοχής άλλαξε δραματικά. Οι «μετανάστες» από την Κεντρική Ευρώπη πέρασαν τα Πυρηναία, αντικαθιστώντας την ανδρική γενεαλογία της Ιβηρικής σε διάστημα 400 ετών.
Οι μετανάστες της Εποχής του Χαλκού, που μετακινήθηκαν περίπου το 2.500 π.Χ., κατάγονταν εν μέρει από αγρότες της Νεολιθικής εποχής, ενώ τα υπόλοιπα γενετικά τους χαρακτηριστικά είναι ανάλογα με εκείνα των κατοίκων της ρωσικής στέπας. Γι αυτό και γονίδια που συνδέονται με ανθρώπους από τις στέπες κοντά στη Μαύρη και την Κασπία θάλασσα ανιχνεύονται στο γονίδιο των ανθρώπων της Ιβηρικής. Το συμπέρασμα της μελέτης είναι ότι η γενετική καταγωγή από τη στέπα «εισήχθη» στην Ευρώπη από νομάδες κτηνοτρόφους, οι οποίοι μετοίκησαν δυτικά από την Ασία.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr