Στήνουμε μπλόκο και υποβάλλουμε σε αλκοτέστ τους οδηγούς, βλέπουμε την πίστη να βλασταίνει στην ελευθερία, ανοίγουμε καφέ στην Αυστραλία, ταξιδεύουμε για γιόγκα και μαθήματα κιθάρας ως τη Χάλκη, αγωνιζόμαστε για την κατάργηση της παιδικής εργασίας, κάνουμε διαδικτυακό ακτιβισμό, ξεσκονίζουμε την Τέχνη από περιττό ακαδημαϊσμό και αισθητισμό, βαδίζουμε στα μονοπάτια των «Αόρατων Διαδρομών». Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Απριλίου 2016 (τεύχος #36).
Από την Τετάρτη 30 Μαρτίου στους δρόμους της πόλης.
Ο μέσος οδηγός θεωρεί ότι μπορεί εύκολα να κερδίσει το τζόκερ, αλλά δεν του περνά από το μυαλό ότι κινδυνεύει από τροχαίο. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και θλιβερά. Από το 1990 έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι στην Ελλάδα –πληθυσμός όσο περίπου η Κομοτηνή, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Στο σχετικό ρεπορτάζ αναζητούμε τις βαθύτερες αιτίες, αλλά και λύσεις που έρχονται από πετυχημένες, αποτελεσματικές εκστρατείες για την εξάλειψη των τροχαίων που εφαρμόζονται στο εξωτερικό. «Αν πίνεις και, μετά, οδηγείς, είσαι ηλίθιος» είναι ο τίτλος του θέματος, αντιγραφή κρατικής καμπάνιας του εξωτερικού.
«Η χριστιανικότητα του “απέναντι” δεν είναι όρος για τη συνάντησή μου μαζί του, η συνάντησή μου, όμως, με τον “απέναντι” είναι όρος για τη χριστιανικότητά μου», επισημαίνει ο θεολόγος και συγγραφέας, Θανάσης Παπαθανασίου. Στη συνέντευξή του στη «σχεδία» («Η πίστη βλασταίνει στην ελευθερία»), ο αρχισυντάκτης του θεολογικού περιοδικού «Σύναξη» επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με τις σχέσεις θρησκείας και πολιτικής και τη σύνδεση της χριστιανικής πίστης με την κοινωνική αλληλεγγύη. Ξεκαθαρίζει, δε, πως η εννόηση της χριστιανικής ταυτότητας με φυλετικούς όρους αποτελεί βάναυση αντιστροφή του χριστιανισμού.
Σε άλλη συνέντευξη, ο βραβευμένος με Νόμπελ ινδός ακτιβιστής Κάιλας Σατιάρτι μιλάει για τον δικό του αγώνα ενάντια στην παιδική εργασία. Σήμερα, 168 εκατομμύρια παιδιά δουλεύουν με πλήρη απασχόληση. Έχοντας βοηθήσει ο ίδιος περισσότερα από 80.000 παιδιά να κερδίσουν την ελευθερία τους από διάφορες μορφές σκλαβιάς, μας καλεί σε παγκόσμια συστράτευση για να μπει τέλος στην παιδική εργασία, διαμηνύοντας πως η ματαίωση των νέων ανθρώπων μπορεί να οδηγήσει στη βία.
Εικόνες από τη ζωή και την ιστορία των Ελλήνων της Αυστραλίας από τις αρχές του 20ου αιώνα είναι βαθιά χαραγμένες στο κατακάθι του φλιτζανιού του καφέ. Τα ελληνικά καφέ αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της ελληνικής ομογένειας, αφού εκεί στηρίχθηκαν οι οικογένειες των Ελλήνων όταν κατάλαβαν ότι οι Αυστραλοί δεν ήταν διατεθειμένοι να τους προσφέρουν δουλειά. Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, η φωτογράφος Έφη Αλεξάκη και ο ιστορικός Λέοναρντ Γιανιζέφσκι ταξιδεύουν στο χρόνο, προσπαθώντας να αποτυπώσουν την ιστορία της αυστραλιανής κοινότητας. Το υλικό που μοιράστηκαν με τη «σχεδία» είναι πράγματι εντυπωσιακό, στο πλαίσιο της συνέντευξης με τίτλο «Ξενιτιά, μιλκ σέικ και τζουκ μποξ» που μας παραχώρησε η ελληνοαυστραλέζα ερευνήτρια.
«Διαδικτυακός ακτιβισμός». Το ίντερνετ μπορεί να είναι πεδίο γνώσης, αλλά και αποχαύνωσης, συχνά, όμως, είναι και ένα αποτελεσματικό εργαλείο κοινωνικής παρέμβασης. Μια ομάδα ελβετών ακτιβιστών αξιοποίησε τις δυνατότητες του διαδικτύου αντιστρέφοντας τα εργαλεία προπαγάνδας του υπερσυντηρητικού και ξενοφοβικού κόμματος UDC και μια γερμανίδα έφτιαξε ιστοσελίδα για να καταγράψει την παραπληροφόρηση και τα ψεύδη εις βάρος των προσφύγων, μετά τα πρωτοχρονιάτικα επεισόδια στην Κολωνία.
Μια καλοκαιρινή συναυλία σε ένα απομακρυσμένο νησί του Αιγαίου πριν από δέκα χρόνια έγινε η αφορμή να ξεκινήσει μια σπουδαία κοινωνική πρωτοβουλία που δίνει τη δυνατότητα σε μαθητές σχολείων δυσπρόσιτων περιοχών να καταπιαστούν με πλήθος πολιτιστικών δραστηριοτήτων μέσα στο χειμώνα. Η οργάνωση «Άγονη Γόνιμη Γραμμή» δίνει την ευκαιρία σε μικρούς μαθητές να μάθουν κιθάρα, να καταπιαστούν με κόμικς, να κατασκευάσουν ένα ρομπότ, ακόμα και να κάνουν «γιόγκα στη Χάλκη» και φέρνει σε επαφή με τον πολιτισμό τους κατοίκους των απομονωμένων νησιών του Αιγαίου.
Στις διπλανές σελίδες, η λυρική τραγουδίστρια Λένια Ζαφειροπούλου υπογραμμίζει ότι «Η τέχνη δεν είναι μουσείο», αρκεί, όπως συμπληρώνει, «να την ξεσκονίσουμε λίγο από περιττό ακαδημαϊσμό και αισθητισμό». Η τιμημένη και με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού «Αναγνώστης» καλλιτέχνης δεν παραλείπει να αναφερθεί και στο προσφυγικό, καλώντας τους ηγέτες της Δύσης να μη συμπεριφέρονται ως τσιφλικάδες στους πρόσφυγες, αφού «το κτήμα της ελευθερίας ανήκει σε όλους».
Από το Σεπτέμβρη του 2014, όταν και ξεκίνησαν οι «Αόρατες Διαδρομές» –οι κοινωνικές περιηγήσεις της «σχεδίας»–, χιλιάδες άνθρωποι έχουν περπατήσει στα βήματα του Λάμπρου, της Μαρίας και του Γιάννη, των τριών οδηγών σε αυτή την ιδιαίτερη βόλτα στο κέντρο της πόλης. Μια αυθόρμητη συζήτηση με τους τρεις οδηγούς και τα σχόλια των επισκεπτών έγιναν αφορμή για ρεπορτάζ. Ένας μικρός απολογισμός για το πώς επισκέπτες και οδηγοί έχουν βιώσει αυτές τις διαδρομές στο σχετικό αφιέρωμα της «σχεδίας» με τίτλο «Ζώντας τις μικρές μας ιστορίες».
Ακόμη, ο 33χρονος κιθαρίστας Γιάννης Μακρής και ο 32χρονος μπασίστας Γιώργος Τζιλιλής αφηγούνται στιγμές της κοινής τους διαδρομής. Ο Γιώργος Μπαζίνας διαπιστώνει πως ζούμε διαρκώς με τον αδιόρατο φόβο ότι έχουμε λερωμένη τη φωλιά μας, ο Βαγγέλης Χερουβείμ εξηγεί τις πολιτισμικές διαφορές ανάμεσα στο βορειοαμερικάνικο και το ευρωπαϊκό όνειρο, οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν απογευματινές εικόνες στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα. Κορυφαίοι έλληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν με το πενάκι τους αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας.
Όλα αυτά, καθώς κλείνουμε τραπέζι σε ένα μεζεδοπωλείο στην Νίκαια, και, στη συνέχεια, συναντιόμαστε με έναν Παλαιστίνιο που έφερε την Ιντιφάντα στον «Κήπο της Εδέμ».
Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #36 της «σχεδίας» (Απρίλιος 2016), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.
«114 εφημερίδες δρόμου, 36 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP,www.insp.ngo).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!