Προφυλάσσουμε τα παιδιά μας από την κακοποίηση, αγγίζουμε το μαγικό ραβδί της ευκολοπιστίας, αποκαλύπτουμε την κοινότητα των αγνοημένων, κάνουμε πράξη το όνειρο της Ιστορίας, χωράμε τη συντροφικότητα σε 100 λέξεις, καθίζουμε συνταγές στο εδώλιο, περιπλανιόμαστε στους δρόμους της γεύσης, πλέουμε σε γραμμή γόνιμη.
Η παιδική κακοποίηση είναι ένα έγκλημα του οποίου γνωρίζουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Και όμως, η πρόληψη, ο εντοπισμός του και η θεραπευτική αποκατάσταση των θυμάτων είναι εφικτή. «Σύμφωνα με μία αμερικανική μελέτη, ένα στα τρία κακοποιημένα παιδάκια τα οποία ήρθαν με πολύ σοβαρό τραυματισμό στο νοσοκομείο και χρειάστηκαν εντατική νοσηλεία είχαν πρωτύτερα εξεταστεί από γιατρό ο οποίος είχε βρει έστω μία μελανιά, αλλά δεν έκανε τίποτε. Αυτό ενισχύει την υπόθεση ότι, αν επέμβουμε έγκαιρα όταν το παιδί έχει κάτι έλασσον και με τις κατάλληλες παρεμβάσεις στην οικογένεια, μπορούμε να προλάβουμε τα χειρότερα», μας λέει η δρ. παιδιατρικής Αλεξάνδρα Σολδάτου, επικεφαλής της Μονάδας Φροντίδας για την Ασφάλεια των Παιδιών, της Β’ Παιδιατρικής Κλινικής του ΕΚΠΑ.
«Το ραβδί της ευκολοπιστίας». Οι ασκήσεις μαγείας, πέρα από την ευθύνη που φέρουν για την πνευματική κακοποίηση παιδιών, χρεώνονται και για πλήθος απατών, ενώ είναι άκρως προσοδοφόρες για ουκ ολίγους «θεραπευτές». Η πίστη στις κατάρες και τη μαύρη μαγεία δεν αφορά μόνο βαθιά θρησκευόμενους ανθρώπους ή άτομα με μειονοτικό υπόβαθρο. Ένα ρεπορτάζ για τα μάγια και τις δεισιδαιμονίες.
«Η κοινότητα των αγνοημένων». Ένας διακεκριμένος ιστορικός αποσύρει το πέπλο της άγνοιας για την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας, εξηγεί γιατί οι ζωές αυτών των ανθρώπων δεν είχαν μεγάλη σημασία μπροστά στο «εθνικό συμφέρον», για ποιο λόγο οι εθνικές ταυτότητες δεν λογίζονται αντιθετικά, αλλά και πώς η χώρα μας άσκησε κατά λάθος μια επιτυχημένη μεταναστευτική πολιτική. «Το ελληνικό κράτος τι έλεγε σε αυτούς τους ανθρώπους; “Μείνε φτωχός, μείνε αγρότης, μείνε στο χωριό σου όπου είναι όλα διαλυμένα για να σε έχω ως συμπαγή πληθυσμό, να σε εκμεταλλεύομαι πολιτικά και να σε χρησιμοποιώ ως μοχλό πίεσης”», μας εξηγεί, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή του ο Λάμπρος Μπαλτσιώτης.
«Το όνειρο της Ιστορίας». Ένας ανατρεπτικός σκηνοθέτης περιδιαβαίνει δυόμισι αιώνες φυλετικών διακρίσεων, εξηγεί γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά και γιατί οι ανισότητες αποτελούν δομικό στοιχείο της αμερικανικής κοινωνίας, δεν κρύβει, όμως, την ελπίδα του για την εξάλειψή τους. «Ο ρατσισμός δεν είναι πλέον απλά το να μπορείς ή να μην μπορείς να καθίσεις σε έναν πάγκο και να φας με άτομα διαφορετικού χρώματος. Η κατάσταση έχει χειροτερέψει», σημειώνει, ανάμεσα σε άλλα, ο Σπάικ Λι.
«Η συντροφικότητα σε 100 λέξεις». Ένας διαγωνισμός καταδεικνύει πως η λογοτεχνία μπορεί να αποτελέσει τη σωστική μας λέμβο από το φόβο και τον εγκλεισμό, αλλά και πώς η αλληλεγγύη μπορεί να χωρέσει σε μερικές δεκάδες λέξεις. «Οι λέξεις έρχονταν όλο να με σώσουν. Απ’ τον κόσμο, τους άλλους, τον εαυτό μου. Τώρα, οι λέξεις θα έσωζαν ξανά. Κι όχι μόνο εμένα τούτη τη φορά», μας λέει η συγγραφέας Φωτεινή Ναούμ, ένας από τους εκατοντάδες ανθρώπους από κάθε γωνιά της πατρίδας μας που κατέστησαν την οριακή συνθήκη της καραντίνας γενεσιουργό αιτία καλής λογοτεχνίας.
«Συνταγές στο εδώλιο». Ο πέλεκυς της δικαιοσύνης, έστω και αργοπορημένα, άρχισε να πέφτει για αμερικανικές φαρμακευτικές εταιρείες που ευθύνονται για μια φονική επιδημία. Ορισμένες εταιρείες, μάλιστα, δεν δίστασαν να παρουσιάσουν πανίσχυρα οπιούχα παυσίπονα ως ασφαλή, προχωρώντας σε έναν διαφημιστικό καταιγισμό για να πείσουν το κοινό να τα χρησιμοποιεί σαν ασπιρίνη.
Ακόμη, μέσα από μια μικρή αγγελία, μαθαίνουμε την ιεροτελεστία του σερβιρίσματος και του τραπεζιού στους Έλληνες της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, ενώ ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», συναντιέται με το παγκ του Γκοντό. Οι Στέλιος και Γιάννης ΜωραΊτης, πατέρας και γιος, μοιράζονται στιγμές της επαγγελματικής τους συμβίωσης, σε ένα ιστορικό ποδηλατάδικο της Κρήτης. Ο φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Βασίλη Μαρινάκη καταγράφουν απογευματινά και πρωινά στιγμιότυπα της πόλης, αντίστοιχα. Επισκεπτόμαστε μια υπεραιωνόβια γωνιά του Ηρακλείου, όπου η ιστορία των λεπρών της Κρήτης συναντά τις μυρωδιές των παραδοσιακών καφενείων και την τέχνη του ψησίματος στα ξυλοκάβουρνα. Παράλληλα, ένας μηχανικός μάς αποκαλύπτει τη Σίφνο των πανηγυριών, των αποκριάτικων εθίμων, του τακιμιού και της ναυτοσύνης, ενώ μας ετοιμάζει σιφνεΐκη ρεβιθάδα. Επιπλέον, κάνουμε νέες εγγραφές στο Ημερολόγιο της «σχεδίας».
Αυτά και άλλα πολλά στο τεύχος #85 της «σχεδίας» (Οκτώβριος 2020). Από την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου στους δρόμους της πόλης.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 62,5% (δηλαδή τα 2,50€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή, εκ των οποίων τα 1,52€ ως απευθείας καθαρό έσοδο.
«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!