Ανακαλύπτουμε ένα θησαυρό στα σκουπίδια, υπερβαίνουμε τα σύνορα, απολαμβάνουμε έναν καφέ που βρήκαμε να μας περιμένει, ζούμε μια ζωή πάνω σε μαγικό χαλί, γινόμαστε μάρτυρες μια διάρρηξης στο σπίτι του Μπομπ Μάρλεϊ, αποβιβαζόμαστε από τα πλοία της συμφοράς, βγάζουμε φτερά και μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας με τον οποίο θα αναμετρηθούμε, στη συνέχεια, όταν σταθούμε στη γραμμή της εκκίνησης του Αυθεντικού Μαραθωνίου. Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Νοεμβρίου 2016 (τεύχος #42).
Από την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου στους δρόμους της πόλης.
«Ο θησαυρός στα σκουπίδια». Η Ελλάδα είναι από τους ουραγούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναφορικά με τη διαχείριση των αποβλήτων της, καθώς το 82% οδηγείται σε ταφή και μόλις το 15% στην ανακύκλωση. Σε αντίθεση με τη χώρα μας, ολοένα και περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη υιοθετούν πολιτικές για την εναλλακτική διαχείριση των απορριμμάτων τους που βασίζεται στην ακόλουθη πυραμίδα ιεράρχησης: πρόληψη, επαναχρησιμοποίηση, ανακύκλωση, ανάκτηση και, στο τέλος, ταφή. Χαρακτηριστικά, σε Γερμανία, Ολλανδία, Σουηδία και Βέλγιο μόλις το 1% των απορριμμάτων θάβονται. Το ζήτημα της εναλλακτικής διαχείρισης των αποβλήτων είναι ένα από τα ρεπορτάζ του τεύχους Νοεμβρίου της «σχεδίας».
Έχουν περάσει τρία χρόνια και τρεις μήνες από τότε που η «σχεδία» έριξε στο φλιτζάνι μας τον καφέ της αλληλεγγύης. Η πρωτοβουλία «Ένας καφές σε περιμένει» ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2013, όταν ακόμη το περιοδικό μετρούσε λίγους μόνο μήνες ζωής. Από τα τέσσερα καταστήματα της Αθήνας που με μεγάλη χαρά είχαν δεχθεί την πρότασή μας να γίνουν οι πρωτοπόροι του κινήματος, σήμερα το δίκτυο του «καφέ που περιμένει» έχει ξεπεράσει τα 200, από την Ορεστιάδα, την Αλεξανδρούπολη, την Καλαμάτα, το Κιλκίς, την Κρήτη, τη Συκιά στη Χαλκιδική, τη Λάρνακα, σε 38 συνολικά πόλεις. Σε αυτό το διάστημα, χιλιάδες καφέδες έχουν κεραστεί. Κάθε κέρασμα και μια κοινωνική συνδιαλλαγή, μια πράξη αγάπης, μια μικρή ιστορία αλληλεγγύης. Στο σχετικό ρεπορτάζ «Η αλληλεγγύη στο φλιτζάνι» κάνουμε μια βόλτα σε ολόκληρη τη χώρα για να μιλήσουμε με τους πρωταγωνιστές αυτής της δράσης. Πάντα, με ένα φλιτζάνι καφέ στο χέρι.
«Υπερβαίνοντας τα σύνορα». Με μια μικροσκοπική μηχανή, ένα σαραβαλάκι ελληνικό αυτοκίνητο Pony και ένα μεγάλο όραμα, ο Κωνσταντίνος Πίττας, από το 1985 ώς το 1989, ταξιδεύει μόνος σε 16-17 χώρες της διαιρεμένης τότε Ευρώπης. «Όλο αυτό ξεκίνησε από μια δική μου νεανική αφέλεια. Ήθελα να υπερβώ το χωρισμό της Ευρώπης φωτογραφίζοντας στο ανατολικό και στο δυτικό μπλοκ ταυτόχρονα και βάζοντας τους Ευρωπαίους όλους μαζί σε ένα βιβλίο, πέρα από σύνορα και τείχη. Μεγαλεπήβολα νεανικά σχέδια», θα πει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή του στη «σχεδία» ο δημιουργός της έκθεσης «Εικόνες μιας άλλης Ευρώπης».
«Ζωή σε μαγικό χαλί». Ο συγγραφέας Δημήτρης Μαγριπλής βρίσκει τρόπους να συνδυάσει το γράψιμο με την καλλιέργεια της γης. «Κάθε αλήθεια είναι βιωματική, αλλιώτικα ξεφεύγει της ποιότητας και γίνεται προκατασκευασμένο συναίσθημα. Είναι όπως η σύγκριση ανάμεσα στην ομορφιά του φυσικού φωτός και μιας λάμπας νέον. Διαλέγεις. Στη λογοτεχνία το βίωμα είναι το ερέθισμα και η φαντασία η μετατροπή της σε τέχνη. Η τελευταία σε λυτρώνει, και έτσι πετάς από πάνω σου το βαρίδι της θλίψης ή μοιράζεσαι τη χαρά της πτήσης με άλλους», θα μας πει στην κουβέντα που είχαμε για τη «σχεδία».
Τον περασμένο Οκτώβριο, ο Μάρλον Τζέιμς έγινε ο πρώτος τζαμαϊκανός συγγραφέας που κέρδισε το Βραβείο Μπούκερ για το βιβλίο του «A Brief History of Seven Killings»» («Η σύντομη ιστορία επτά φόνων»), το οποίο εμπνεύστηκε από ένα πραγματικό περιστατικό που έγινε το 1976, όταν επτά ένοπλοι εισέβαλαν στο σπίτι του Μπομπ Μάρλεϊ στο Κίνγκστον. Για τον συγγραφέα, του οποίου το ταλέντο άργησε να ανθίσει, αποτέλεσε τη δικαίωση για την επιμονή του, παρά τις άπειρες επιστολές απόρριψης που άνοιξε στο ξεκίνημα της καριέρας του. «Η ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία των πλούσιων και ισχυρών. Εκείνοι που υφίστανται τις συνέπειες δεν γίνονται κομμάτι της ιστορίας. Δεν σκέφτομαι αναγκαία ότι γράφω για το παρελθόν για να το διορθώσω, αλλά γράφω για να τονίσω θέματα για τα οποία τα βιβλία της Ιστορίας δεν μας μιλάνε», υπογραμμίζει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή του, με τίτλο «Διάρρηξη στο σπίτι του Μάρλεϊ».
«Τα πλοία της συμφοράς». Στο βωμό του χρήματος, εταιρείες κολοσσοί δεν διστάζουν να θυσιάσουν την υγεία των κατοίκων της αφρικανικής ηπείρου. Πώς; Διαθέτοντας στην αγορά τους πετρέλαιο «αφρικανικής ποιότητας», όπως αποκαλείται στους κύκλους τους, του οποίου η περιεκτικότητά σε θείο είναι 200 έως 1.000 φορές υψηλότερη από τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Χαρακτηριστικό της υγειονομικής βόμβας που συνιστά για τους κατοίκους των αφρικανικών μεγαλουπόλεων αυτού του είδους το πετρέλαιο είναι το παράδειγμα που δίνει μια έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας για την Γκάνα: το 2013, εξαιτίας της ρύπανσης, ο πληθυσμός δαπάνησε 542 εκατομμύρια ευρώ σε ιατρικές επισκέψεις.
«Να βγάλουμε φτερά». Η αγαπημένη τραγουδοποιός Ματούλα Ζαμάνη ανοίγει την καρδιά της, μάς βάζει στον κόσμο της και μοιράζεται μαζί μας τα πιο τρελά της όνειρα. «Ένα τρελό μου όνειρο είναι να ζούμε αρμονικά και ελεύθερα, χωρίς πιέσεις και άσχετες συμβάσεις. Να σταματήσει ο πόλεμος σε όλες τις γωνιές της γης και να καταλάβει ο καθένας μας τι κουβαλάει η γκλάβα του, όσο αυτό είναι δυνατόν, και να αγαπήσει τον εαυτό του ως έχει».
«Εσύ και ο δρόμος». Την Κυριακή 13 Νοεμβρίου, μαζί με τις πολλές χιλιάδες πολιτών που θα ξεχυθούν στους δρόμους της Αθήνας για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο, θα είναι και η μεγάλη παρέα της «σχεδίας» και της πρωτοβουλίας «Γκολ στη Φτώχεια». Πωλητές, αναγνώστες του περιοδικού, εθελοντές, απλοί φίλοι ετοιμάζονται εδώ και καιρό για να αναμετρηθούν ο καθένας με τον εαυτό του, γιατί αυτό είναι ο Μαραθώνιος, μια αναμέτρηση με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Σταμπουλόπουλος και η επί 54 χρόνια σύντροφός του, η ζωγράφος Τζούλια Ανδρειάδου, διηγούνται στιγμές της κοινής τους διαδρομής. Ο Γιώργος Μπαζίνας περιγράφει πως είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί κανείς τη ζωή όταν συνειδητοποιεί ότι έχει πέσει και ο ίδιος θύμα της πιο ανίερης ληστείας, οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν απογευματινές εικόνες από την Αθήνα και από τη Θεσσαλονίκη. Κορυφαίοι έλληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν με το πενάκι τους αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, κλείνουμε τραπέζι στο «Κουτούκι της Λυδίας», στις γειτονιές της μνήμες, σ’ έναν μικρό δρόμο της ιστορικής Καισαριανής, ενώ δοκιμάζουμε Κασάδο από μία Κοσταρικανή που, βρήκε, τελικά, την ελπίδα στην Κυψέλη, γνωρίζοντας τον έλληνα σύντροφο της ζωής της δι’ αλληλογραφίας.
Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #42 της «σχεδίας» (Νοέμβριος 2016), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.
«112 εφημερίδες δρόμου, 41 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.street-papers.org).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!