Συγκίνησε με όσα είπε η Δώρα Παντέλη σχετικά με τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που έζησε στο σπίτι της, όταν ήταν μικρή και άρχισε να ασχολείται με το μπάσκετ.
Η πρώην μπασκετμπολίστρια και νυν αθλητική συντάκτρια και αναλύτρια μίλησε στο 1st GWomen Sports Summit που διοργανώνεται από το gazzetta.gr.
Η Δώρα Παντέλη θέλησε να διηγηθεί τη δική της πορεία στον αθλητισμό και πώς γνώρισε το μπάσκετ, όμως για να φτάσει εκεί εξήγησε πρώτα τον λόγο που έψαχνε τρόπο για να φύγει από το σπίτι…
“Το 1999 έκανα μία απόπειρα να φύγω από το σπίτι, να βρω αλλού ένα καταφύγιο, γιατί στο δικό μου σπίτι συνέβαιναν πράγματα που εύχομαι σε κανένα άλλο παιδί να μην συμβούν. Και το λέω γιατί καθημερινά ακούμε για ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση σε ποσοστά που σοκάρουν.
Στο δικό μου το σπίτι, λοιπόν, συνέβαιναν τέτοια πράγματα και έψαχνα να βρω μία διέξοδο. Η διέξοδός μου, τότε, ήταν το μπάσκετ. Τυχαία, λοιπόν, ένα Σάββατο πρωί βρέθηκα σε ένα γήπεδο μπάσκετ μαζί με τον ξάδερφό μου. Ήταν η δική μου δικαιολογία να φύγω από το σπίτι. Είδα μετά την προπόνηση του ξάδερφού μου να κάνουν προπόνηση γυναίκες (κορασίδες).
Δεν είχα δει ξανά γυναίκες να παίζουν μπάσκετ. “Παίζουν οι γυναίκες μπάσκετ;” σκέφτηκα. Ήταν 1999, δεν το είχα ξαναδεί εγώ πουθενά. Και πηγαίνω δειλά δειλά στον προπονητή και του λέω “Γεια σας, θέλω να ξεκινήσω μπάσκετ”. Ήμουν ψηλή από τότε οπότε με είδε και μου λέει “έλα αύριο, έλα Κυριακή”. Και από τότε βρήκα το δικό μου καταφύγιο στο γήπεδο του μπάσκετ”, είπε για το πώς ξεκίνησε να παίζει και να ασχολείται με το μπάσκετ.
Μετά από μια συγκινητική ομιλία και περιγραφή της καριέρας της και της εκπλήρωσης του ονείρου της, η Δώρα Παντέλη έκλεισε λέγοντας: “Το 2019 αποφάσισα να αφήσω όλα τα άλλα που έκανα και να συγκεντρωθώ σε αυτή τη δουλειά. Φέτος ήρθε η πρόταση να συνεργάζομαι, πέρα από τη Euroleague και τη FIBA και με το ΝΒΑ και να που σε δέκα λεπτά σας ταξίδεψα από το κοριτσάκι του 1999 που έψαχνε μία διέξοδο να φύγει από το σπίτι της που είχε πολλά προβλήματα, ένα κορίτσι από το Περιστέρι που δεν ήξερε όχι αν θα σπουδάσει αλλά αν θα τελειώσει το σχολείο με όλα αυτά που συνέβαιναν σε αυτή τη στιγμή.
Που μπροστά σας αυτό το κορίτσι έχει καταφέρει μέσα από τον αθλητισμό και την εκπαίδευση να μπορεί να δίνει πίσω με αγάπη, να εκτιμάει τον αθλητισμό και να λέει κάτι που μου έλεγε ένας προπονητής μου: “Όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο” και ο αθλητισμός μας κάνει να πιστεύουμε σε αυτό γιατί πιστεύουμε στον εαυτό μας. Και κάθε μία από εμάς έχει μία ιστορία να πει που θα αγγίξει μία άλλη ζωή. Ενδυναμώνουμε μία άλλη γυναίκα, την εμπνέουμε να γίνει καλύτερη και νομίζω αυτό είναι το πιο σημαντικό. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο και για πολλά κορίτσια εκεί έξω το όνειρό δεν είναι ένα μετάλλιο, δεν είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, δεν είναι να πάνε στο WNBA.
Το όνειρο πολλών κοριτσιών εκεί έξω, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, είναι απλά να έχουν μία καλύτερη ζωή. Ο αθλητισμός μπορεί να το δώσει αυτό, το μπάσκετ μπορεί να το δώσει αυτό”.
ΠΗΓΗ: THETOC
