Η ζωντανή και μαχητική αντιπαράθεση Mακρόν – Λε Πεν στο debate της 20ης Απριλίου, πριν λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες του δεύτερου γύρου των γαλλικών εκλογών απέδειξε για ακόμη μια φορά πως το debate στη Γαλλία δεν είναι απλά μια αγγαρεία στην οποία προέρχονται επειδή πρέπει οι πολιτικοί, ούτε μια αποστειρωμένη διαδικασία στην οποία οι δημοσιογράφοι κάποιες φορές έχουν ρόλο πιο πρωταγωνιστικό και από εκείνο των πολιτικών αρχηγών.
Ήταν και είναι μια σημαντική πολιτική στιγμή στην πορεία προς τις εκλογές καθώς πάντα επηρεάζει ένα κομμάτι ψηφοφόρων που το παρακολουθούν και κυρίως τους αναποφάσιστους.
Και η παράδοση αυτή ξεκινά από το 1974 όταν για πρώτη φορά αναμετρήθηκε ο Ζισκάρ Ντεστεν με τον Φρανσουά Μιτεράν. Και από τότε μέχρι και τώρα οι δύο μονομάχοι κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλον και ανταλλάσσουν με ένταση αλλά και ελευθερία τα επιχειρήματά τους.
Το debate Μακρόν – Λεπέν είχε ενδιαφέρον από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό γιατί είχε ένταση, αντιπαράθεση των δύο πολιτικών, ζωντάνια καθώς ο ένας μπορούσε να διακόψει τον άλλον, να τον ρωτήσει, να τον φέρει σε δύσκολη θέση, να τον στριμώξει ακόμα και να τον εκνευρίσει.
Όλα αυτά δηλαδή που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε το ελληνικό προεκλογικό debate που έτσι κι αλλιώς δε μέτρα πολλά χρόνια καθώς το πρώτο έγινε μολις το 1996 μεταξυ του Μιλτιάδη Έβερτ και του Κώστα Σημίτη. Από τότε μέχρι σήμερα όλα τα ελληνικά debate χαρακτηρίζονται από τους υπερβολικούς όρους που θέτει κάθε πλευρά με αποτέλεσμα να είναι άνευρο και πολλές φορές ανιαρό. Χαρακτηρίζεται και από την αποστειρωμένη ατμόσφαιρα που επικρατεί ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς.
Μάλιστα είναι τέτοιοι οι φόβοι των κομματικών επιτελείων μήπως γίνει ένα λάθος, μήπως ειπωθεί κάτι παραπάνω, μήπως χαθεί για λίγο ο αυτοέλεγχος ώστε στις εκλογές του 2012, του Ιανουαρίου 2015 και του Ιουλίου του 2019 λόγω των πολλών διαφόρων που είχαν τα κομματικά επιτελεία ως προς τους όρους διεξαγωγής του debate, τελικά δεν έγινε.
Γιατί πολύ απλά το debate στην Ελλάδα δεν είναι αντιπαράθεση και ανταλλαγή επιχειρημάτων αλλά παράθεση προγραμματικών δηλώσεων του καθενός υποψηφίου. Και για αυτούς τους παράλληλους μονολόγους που κάθε φορά βλέπουμε στο Ντιμπέιτ ευθύνη έχει και ο δημοσιογραφικός κόσμος που δέχεται τους αποστειρωμένους όρους που θέτουν οι πολιτικοί.
Όμως το debate που παρακολουθήσαμε προχθές είναι μια αφορμή να ανοίξει κι εδώ η συζήτηση, δεδομένου ότι το αργότερο την άνοιξη του 23 θα έχουμε εκλογές, για την διεξαγωγή ενός πραγματικά ζωντανού ενδιαφέροντος και μαχητικού debate. Με διάλογο μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, με ερωτήσεις που θα θέτει ο ένας στον άλλον, με λιγότερους δημοσιογράφους που θα περιοριστούν στο ρόλο του τυπικού συντονιστή.
Θα τολμήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί να μπουν σε αυτή την πρόκληση, να κονταροχτυπηθούν όπως ο Μακρόν και η Λε Πεν, να μιλήσουν με επιχειρήματα, να ξεδιπλώσουν αναλυτικά τις απόψεις , τα προγράμματα τα σχέδια για την επόμενη μέρα;
Πολύ περισσότερο που σε αυτή την πολιτική συγκυρία όπως όλα δείχνουν θα ζήσουμε δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Αν δεν υπάρξει και αυτή τη φορά η τόλμη για το αυτονόητο γι’ αυτό που κάνουν όλα τα σοβαρά ευρωπαϊκά κράτη και όχι μόνο απλά θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τα debate άλλων χωρών, να τα ζηλεύουμε, να τα θαυμάζουμε και να καταλήγουμε με την θλιβερή διαπίστωση τι κρίμα που δεν μπορεί και στην Ελλάδα να γίνει ένα τέτοιο πραγματικό debate.
Πηγή: THETOC
