Στις σκονισμένες σελίδες μεγάλων δερματόδετων βιβλίων υπάρχουν αρχαίες κατάρες, με λόγια που σαν φλεγόμενα βέλη από τόξα δαιμόνων ταξίδεψαν στον στόχο τους. Επίγειες, ξεχασμένες, σκοτεινές, ή αλλόκοσμες, δύσμορφες που παραμένουν ζωντανές.
Υπάρχουν κατάρες που ξεστόμισαν γερόντισσες μαυροφορεμένες, κατάρες από πανάρχαιους Σαμάνους Μάγους, εποχών βυθισμένων στις σελίδες της απόκοσμης ιστορίας.
Υπάρχουν όμως και κατάρες που βγήκαν αβίαστα, από αγάπη πονεμένη, από ένα πάθος που λοξοδρόμησε. Τέτοιες κατάρες μπορείς να συναντήσεις σε διάφορες πτυχές της καθημερινότητας. Ακόμα και στον σύγχρονο κόσμο.
Με αφορμή την περιβόητη «Κατάρα του Γκούτμαν» για την ομάδα της Μπενφίκα, ψάξαμε και βρήκαμε τις πιο γνωστές περιπτώσεις που μια κατάρα έριξε την σκιά της στον αθλητισμό.
«Η Κατάρα του Μπαμπίνο»
Ο Μπέιμπ Ρουθ είναι το γνωστότερο όνομα στην ιστορία του Μπέιζμπολ. Το όνομά του είναι γνωστό ακόμα και σε εκείνους που δεν έχουν ιδέα για το άθλημα.
Ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών, το 1918 αγωνιζόταν στους Ρεντ Σοξ της Βοστόνης. Εκείνη η χρονιά, μετά τα σκάνδαλα με τους στημένους αγώνες, ήταν ορόσημο για τη συνέχεια του αθλήματος και ο Μπέιμπ Ρουθ ουσιαστικά του έδωσε με τα ρεκόρ και την αγωνιστική του εικόνα το φιλί της ζωής.
Όλη η Αμερική μιλούσε για τον Μπέιμπ Ρουθ. Για έναν παίκτη που μπορούσε μόνος του να κατακτήσει το Πρωτάθλημα. Η αξία του «Μπαμπίνο» όπως ήταν το παρατσούκλι του, είχε εκτοξευτεί. Αυτό έβαλε σε σκέψεις τον ιδιοκτήτη της ομάδας των Ρεντ Σοξ, διότι μπορούσε να πάρει, για την εποχή εκείνη, πάρα πολλά χρήματα από την πώλησή του. Ο Χάρι Φρέιζι αποφασίζει να βάλει «πωλείται» στο μεγάλο αστέρι του και φυσικά δεν άργησε να βρεθεί ομάδα για να τον πάρει. Ο κόσμος των Σοξ ήταν εξαγριωμένος, διότι ο ιδιοκτήτης των Ρεντ Σοξ δεν επένδυσε τα λεφτά στην ομάδα, αλλά σε… θεατρική παράσταση στο Μπρόντγουεϊ. Ο Μπέιμπ Ρουθ είχε έρθει σε ανοιχτή ρήξη με τον πρόεδρο της ομάδας και το διαζύγιο ήταν γεμάτο ένταση.
Ο Ρουθ σε έξαλλη κατάσταση και χτυπώντας ότι έβρισκε μπροστά του καταράστηκε τους Σοξ να μην χαρούν τίτλο ποτέ ξανά. Λίγες μέρες μετά θα φορέσει τη φανέλα των Γιάνκις και έτσι θα ξεκινήσει μια σχέση μίσους μεταξύ των δύο ομάδων. Οι Γιάνκις με τον Ρουθ στην ομάδα τους θέλουν μόλις 4 χρόνια για να φτάσουν στον τίτλο και να ξεκινήσει η κυριαρχία τους. Οι Ρεντ Σοξ έχουν καταρρακωθεί, βλέπουν τους τελικούς από την τηλεόραση και τα χρόνια περνούν με την «Κατάρα του Μπαμπίνο» να είναι «καρφωμένη» στο μυαλό των φίλων της ομάδας. Είχε γίνει εμμονή για τους Ρεντ Σοξ, σε βαθμό τέτοιο που ένας πρώην παίκτης της ομάδας είχε προτείνει μεταξύ σοβαρού και αστείου να γίνει αίτηση στην οικογένεια του Ρουθ για εκταφή του (!!!). Ώστε να πάνε τα οστά στο γήπεδο των Σοξ και δημόσια να ζητήσουν συγνώμη για την πώλησή του στους Γιάνκις, μπας και σπάσει η κατάρα. Η οποία έσπασε ύστερα από 86(!!) ολόκληρα χρόνια. Ήταν το 2004 όταν έγιναν απίθανα πράγματα για να καταφέρουν οι Ρεντ Σοξ να κατακτήσουν τον τίτλο. Αυτό όμως δεν έγινε έτσι απλά. Υπήρξαν συγκυρίες που συντέλεσαν ώστε να σπάσει επιτέλους η κατάρα. Στους Ρεντ Σοξ νούμερο ένα όνομα ήταν ο Μάνι Ραμίρεζ.
Ο σούπερ σταρ της ομάδας χτυπώντας ένα φάουλ μπολ και ύστερα από σπόντα χτύπησε τον 16χρονο φίλο των Σοξ στην εξέδρα, τον Λι Γκέιβεν, σπάζοντας του δύο δόντια. Ο πιτσιρικάς ήταν θαυμαστής του Ραμίρεζ και θα έλεγε κανείς πως για εκείνον το ατύχημα ήταν. ευλογία. Ο Ραμίρεζ τότε έμενε στην φάρμα Sudbury η οποία αποτελούσε κάποτε ιδιοκτησία του… Μπέιμπ Ρουθ. Την ίδια ημέρα οι Γιάνκις γνωρίζουν τη μεγαλύτερη εντός έδρας ήττα της ιστορίας τους και όλοι πλέον θεωρούσαν πως κάτι περίεργο συμβαίνει. Άρχιζαν να πιστεύουν πως η κατάρα θα έσπαγε και πως αυτή ήταν η αρχή της… απελευθέρωσης.
Η Θεά τύχη φέρνει στον τελικό του Πρωταθλήματος τους Ρεντ Σοξ και τους Γιάνκις. Ήταν πλέον όλοι πεπεισμένοι πως αυτό δεν ήταν τυχαίο. Η κατάρα θα έσπαγε και θα έσπαγε με αντίπαλο τους Γιάνκις γιατί έτσι θα ήθελε ο Μπέιμπ Ρουθ, έτσι θα έκλεινε ιδανικά ένας μαρτυρικός κύκλος για τους Σοξ. Οι τελικοί αρχίζουν και το σοκ για τους οπαδούς των Ρεντ Σοξ είναι μεγάλο. Η ομάδα τους δε μπορεί να αντισταθεί και στα 3 πρώτα παιχνίδια γνωρίζει ισάριθμες ήττες. Καμία ομάδα μέχρι τότε δεν είχε πάρει το Πρωτάθλημα ενώ βρισκόταν πίσω με 3-0. Φαίνεται πως ο κύκλος
της «Κατάρας του Μπαμπίνο» θα έκλεινε ακριβώς εκεί.
Μόλις είχε ανοίξει ένας νέος κύκλος για τους Ρεντ Σοξ. Στα επόμενα 3 παιχνίδια οι παίκτες κάνουν πράγματα και θάματα. Κερδίζουν τα 2 πρώτα ματς και στο 3ο ματς θα χρειαστεί ένα ιατρικό θαύμα για εκείνη την εποχή. Ο νεαρός Σίλινγκ έχει ρήξη Αχειλιού τένοντα. Οι γιατροί αποφασίζουν να ράψουν τον τένοντα και να το κάνουν με τρόπο που μέχρι τότε δεν είχε γίνει ξανά. Ουσιαστικά ο παίκτης ήταν κάτι σαν «πειραματόζωο» ώστε να μπορέσει να παίξει. Παίζει και μάλιστα κάνει ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του. Όμως θα μείνει στην ιστορία για την. κόκκινη κάλτσα. Οι Ρεντ Σοξ στο ματς αυτό φορούσαν λευκές κάλτσες αλλά μετά το ματς η αιμορραγία στο πόδι του Σίλινγκ έχει «βάψει» την κάλτσα κόκκινη. Οι Σοξ κερδίζουν και αυτό το παιχνίδι και το Πρωτάθλημα θα κρινόταν στο 7ο ματς στην έδρα των Γιάνκις.
Όλοι θα περίμεναν ένα ματς φωτιά. Όμως είπαμε, η κατάρα είχε σπάσει, οι παίκτες των Γιάνκις δεν φέρουν καμία αντίσταση και μετά από 86 χρόνια οι Ρεντ Σοξ κατακτούν τον τίτλο. Το ίδιο βράδυ τα. νεκροταφεία της περιοχής γεμίζουν… κόσμο με σημαίες των Σοξ, καπέλα, μικρά κύπελλα και άλλα σουβενίρ της ομάδας για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Τα πήγαιναν στους συγγενείς τους που σχεδόν έναν αιώνα δεν είχαν δει την ομάδα τους να κερδίζει τίτλο.
Η «Κατάρα του Τράγου»
Θα γυρίσουμε τον χρόνο πολλά χρόνια πίσω. Θα φτάσουμε με τη μηχανή του χρόνο στο 1945 και στην περιοχή του Σικάγο. Εκεί συναντάμε έναν Έλληνα και τον.τράγο του.
Εκείνη την εποχή ήταν πολλοί οι Έλληνες που άφηναν την πατρίδα και τα χωριά του για να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στις Η.Π.Α. Ο Βασίλης Σιάνης, έφησε τον Παλαιόπυργο Αρκαδίας για το Σικάγο. Δούλεψε σκληρά και κατάφερε λίγα καιρό αργότερα να αγοράσει το εστιατόριο Linkoln, το οποίο μετονομάστηκε σε Billy Coat Tavern. Ο Μπίλυ, όπως τον φώναζαν οι Αμερικανοί, είχε ως μασκώτ της ταβέρνας έναν καφέ τράγο. Ο Μέρφυ, όπως τον έλεγε, είχε καταφέρει κερδίσει τον κόσμο και σε συνδυασμό με το εξαιρετικό φαγητό, η ταβέρνα έγινε διάσημη και ο Μπίλυ απέκτησε μια αξιόλογη περιουσία. Αγαπημένη του ομάδα μπέιζμπολ, ήταν η ομάδα της «Πόλης των Ανέμων», οι Σικάγο Καμπς.
Ο Μπίλ Σιάνης δεν έχανε αγώνα, είχε το δικό του θεωρείο και μάλιστα είχε την άδεια της διοίκησης να έχει μαζί του και τον τράγο Μέρφι. Μάλιστα ο Μέρφι με τον Σιάνη έκαναν τον γύρο του γηπέδου πριν από κάθε ματς, ήταν το γούρι της ομάδας και ο κόσμος τους αποθέωνε. Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι την 6η Οκτωβρίου του 1945, όταν οι Σικάγο Καμπς υποδέχονταν τους Ντιντρόιτ Τάιγκερς στον τελικό του Πρωταθλήματος. Τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο για τους Καμπς και οι στο «Ρίνγκλεϊ Φιλντς» υπάρχει ένταση και εκνευρισμός. Το Πρωτάθλημα κάθε λεπτό που περνά ολοένα και απομακρύνεται.
Εκείνη την ώρα στο θεωρείο του Μπιλ Σιάνη ο τράγος Μέρφι κάνει την. ανάγκη του και οι ήδη σε ένταση φίλοι τον Καμπς που είναι κοντά εξοργίζονται από τη μυρωδιά. Ο Πρόεδρος της ομάδας Φίλιπ Ρίνγκλεϊ σε έξαλλη κατάσταση ζητά από τον Σιάνη να βγάλει από το γήπεδο τον Μέρφι. Ο Σιάνης εκτός εαυτού λογομαχεί με τον Πρόεδρο των Καμπς, παίρνει τον Μέρφι και φεύγοντας φωνάζει στον Πρόερδρο Ρίνγκλεϊ, «εύχομαι οι Καμπς να μην ξαναπαίξουν ποτέ σε τελικό».
Δεν ξέρουμε αν οι κατάρα έπιασε, αλλά οι Σικάγο Καμπς δεν έπαιξαν από τότε σε τελικό. Έπεσαν στην αφάνεια, μετά από πολλά χρόνια έφτιαξαν ξανά μια αξιόμαχη ομάδα, αλλά τελικό και πάλι δεν πήγαν. Η «Κατάρα του Τράγου» γύρναγε στο μυαλό όλων, ζήτησαν από τους απογόνους του Μπιλ Σιάνη να πάρουν πίσω την κατάρα, αλλά εκείνοι αρνήθηκαν. Για την ιστορία ο Μπιλ Σιάνης πέθανε σε βαθιά γεράματα το 1970.
«Η Κατάρα του Μπίλι Μπάριλκο»
Το 1951 στο NHL (στο πρωτάθλημα χόκεϊ επί πάγου των Η.Π.Α) κατακτούν τον τίτλου του Στάνλεϊ Καπ οι Τορόντο Μέιπλ Λιφς. Έφτασαν στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος χάρη σ’ ένα γκολ του Μπίλι Μπάριλκο στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα. Ο Μπίλι σούπερ σταρ της ομάδας τότε, αφού καταλάγιασαν οι πανηγυρισμοί, πήρε τον κολλητό του φίλο και οδοντίατρό του και πήγαν με ένα μικρό μονοκινητήριο αεροσκάφος για ψάρεμα. Τουλάχιστον ήθελαν να πάνε, γιατί το αεροπλάνο έπεσε και οι δύο επιβάτες έχασαν τη ζωή τους χωρίς όμως να βρεθεί το αεροπλάνο ή ο Μπίλι Μπάριλκο με τον φίλο του. Οι έρευνες σταμάτησαν λίγες ημέρες αργότερα, αν και πολλοί θαυμαστές και φίλοι της ομάδας ήθελαν να συνεχιστούν.
Για πολλούς αυτή η απόφαση είναι και η αιτία της κατάρας για τους Μέιπλ Λιφς, οι οποία για τα επόμενα 11 χρόνια δεν θα καταφέρουν να πάρουν τον τίτλο στο NHL. Το 1962 τυχαία δύο φίλοι που είχαν πάει βόλτα παρόμοια με εκείνη του Μπίλι Μπάριλκο ανακάλυψαν τα συντρίμμια του αεροσκάφους καθώς και τους σκελετούς των δύο φίλων. Οι Μέιπλ Λιφς θα κάνουν τιμητική τελετή για τον Μπίλι Μπάριλκο και θα αποσύρουν τη φανέλα του ως ένδειξη τιμής. Οι Μέιπλ Λιφς στο τέλος της σεζόν και μετά από 11 χρόνια θα κατακτήσουν και πάλι του Πρωτάθλημα.
«Η Κατάρα του Τσιγγάνου»
Ούτε ένα, ούτε δύο αλλά 100 χρόνια χωρίς σημαντική επιτυχία λέει ο θρύλος πως καταράστηκαν οι Τσιγγάνοι τη Μπέρμιγχαμ. Όταν οι υπεύθυνοι της ομάδας το 1906 αποφάσισαν να πάρουν την ομάδα από την Muntz Road και τη μεταφέρουν εκεί όπου παραμένει ακόμη και τώρα, στο St Andrew γεννήθηκε και η περιβόητη «Κατάρα του Τσιγγάνου». Στην περιοχή που χτίστηκε το γήπεδο ήταν καταυλισμός Τσιγγάνων. Για να αρχίσουν τα έργα έπρεπε να φύγουν οι Τσιγγάνοι, οι οποίοι βέβαια δεν θα το έκαναν με κάτω τα χέρια. Μετά από εντάσεις οι τσιγγάνοι απομακρύνονται αλλά πριν το κάνουν καταράστηκαν για 100 χρόνια σε αφάνεια τη Μπερμιγχαμ.
Όλα αυτά τα χρόνια πολλοί προπονητές προσπάθησαν να σπάσουν την κατάρα χωρίς να τα καταφέρουν. Αλλά ένας πήγε την προσπάθεια του ένα βήμα πιο πέρα. Ο Barry Fry, προπονητής της 3ετίας 1993-1996, πήγε, σύμφωνα με τον ίδιο, σε. μέντιουμ. Για να λυθεί προσωρινά η κατάρα, το μέντιουμ είπε στον Fry να. ουρήσει στις τέσσερις γωνίες του γηπέδου!! Η νίκη το 2006 επί ΚΠΡ θεωρείται και το τέλος της κατάρας αφού συμπληρώθηκαν 100 χρόνια!!
«Η Κατάρα του Γκούντμαν»
Αυτή είναι η πιο γνωστή στους Ευρωπαίους αθλητική κατάρα. Ο Ούγγρος Μπέλα Γκούντμαν ήταν ο προπονητής της Μπενφίκα που την είχε οδηγήσει στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών δύο συνεχόμενες φορές, το 1961 και το 1962.
Μετά την κατάκτηση του δεύτερου κυπέλλου, ο προπονητής είχε συνάντηση με τον πρόεδρο της ομάδας. Η συζητήσεις δεν πήγαν όπως πολλοί θα περίμεναν με αποτέλεσμα, αφού δεν τα βρήκαν στο οικονομικό, ο Γκούτμαν να φύγει οργισμένος φωνάζοντας «Ούτε σε 100 χρόνια δεν θα πάρει Ευρωπαϊκό τίτλο η Μπενφίκα». Από τότε οι «αετοί» έχουν καταφέρει να φτάσουν σε 8(!!) Ευρωπαϊκούς τελικούς αλλά δεν έχουν χαρεί την κατάκτηση κανενός τίτλου. Η «Κατάρα του Γκούντμαν» κρατάει 52 χρόνια και με τον χαμένο τελικό του Γιουρόπα Λιγκ από την Σεβίλλη θα πρέπει να περιμένει πλέον έναν ακόμη χρόνο.
Δεν ξέρω αν οι κατάρες πιάνουν ή όχι, αν είναι μια πραγματικότητα που θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας, το σίγουρο είναι πως οι «κατάρες» αυτές έχουν αφήσει το σημάδι τους στην ιστορία κάποιων συλλόγων!