Δεν έχουν περάσει παρά μόνο μερικοί μήνες από το “αντάρτικο” του Πογκμπά και των υπολοίπων της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απέναντι στον Μουρίνιο, γεγονός που δεν επέτρεπε στην ομάδα να σηκώσει κεφάλι. Ή αλλιώς το χρονικό ενός προαναγγελθέντος διαζυγίου.
Από την άφιξη του Σόλσκερ κι έπειτα η Μάντσεστερ έσπαγε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Δε μπορεί αυτό να ήταν τυχαίο γεγονός. Άλλαξε η ψυχολογία, άλλαξε η επικοινωνία εντός ομάδας, οι παίκτες βρήκαν το χαμόγελό τους και η ομάδα άρχισε να ορθοποδεί. Κάτι σαν σοκ. Ηλεκτροσόκ που λέμε και “ποδοσφαιριστί”.
Το φαινόμενο αυτό υπήρχε από πάντα στο ποδόσφαιρο και θα υπάρχει για πάντα. Οι ομάδες είναι ζωντανοί οργανισμοί αποτελούμενες από ανθρώπους με συναισθήματα και λογική και όχι από ρομπότ. Προσοχή μόνο στη λέξη “λογική”. Χρησιμοποιώ τη λέξη ως χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους. Διότι πολλές φορές οι διάφορες “λογικές” εντός ενός συνόλου οδηγούν σε συγκρούσεις. Κι εκεί μέσα ψάχνουμε να βρούμε το παράλογο.
Τί ήταν λοιπόν παράλογο στην Εθνική ομάδα; Για τον Άγγελο Αναστασιάδη ήταν η δημόσια τοποθέτηση του Σωκράτη Παπασταθόπουλου και η από κοινού με τον Μανωλά συνάντηση με τον Γραμμένο από τον οποίο ζήτησαν εξελίξεις. Για τον Σωκράτη ήταν ο τρόπος που διαχειρίστηκε το έμψυχο δυναμικό του ο Άγγελος Αναστασιάδης και δε μιλώ μόνο για το προπονητικά ζητήματα. Μιλώ και για την συμπεριφορά απέναντι στους παίκτες.
Δεν ενστερνίζομαι καμία από τις δύο εκδοχές. Για να φτάσουμε σε μια ρήξη είναι δεδομένο πως υπαίτιες είναι και οι δύο πλευρές. Καμία δεν είναι παράλογη όταν απορρέει από τον συνδυασμό συναισθήματος και λογικής (του καθενός). Από τη στιγμή που δεν υπήρχε η διάθεση για ομόνοια και ταύτιση ήταν με μαθηματική ακρίβεια βέβαιο πως θα οδηγούμασταν σε ρήξη.
Ναι θα μπορούσε ο Αναστασιάδης να είχε αλλάξει μεθοδολογία και τρόπο προσέγγισης, αλλά τότε δε θα ήταν ο Αναστασιάδης, θα ήταν κάποιος άλλος. Ο αυτός Αναστασιάδης θα μπορούσε να έπειθε μια άλλη ομάδα, αλλά την Εθνική Ελλάδος δεν κατάφερε να την πείσει να παίξει (και) γι’ αυτόν. Έχασε τους παίκτες του, έχασε τα αποδυτήρια και κατ’ επέκταση έχασε όλη η ομάδα.
Ναι θα μπορούσαν οι Σωκράτης, Μανωλάς και όποιοι άλλοι είχαν εντοπίσει πρόβλημα να ήταν πιο διαλλακτικοί, να είχαν συζητήσει τα όποια θέματα είχαν με τον προπονητή τους κατ΄ιδίαν και να μην έδιναν σε κανέναν το δικαίωμα να σκεφτούν πως λειτούργησαν σαν “κακομαθημένοι” σαν άλλοι Πογκμπά. Όμως δεν ήταν αυτό εφικτό. Καλώς ή κακώς ένιωσαν πως “πνίγηκαν” και είπαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Αυτοί άλλωστε είναι οι πρωταγωνιστές. Αυτοί εκτίθενται πρώτοι. Κι ένιωσαν πως εκτέθηκαν πολύ σε αυτά τα δύο ματς. Ασφαλώς αναγνωρίζουν πως έχουν κι εκείνοι μερίδιο ευθύνης για την εικόνα της ομάδας, αλλά πλέον ένιωθαν πως με την υπάρχουσα κατάσταση δε θα μπορούσε να υπάρξει γυρισμός. Το αν ενήργησαν παρορμητικά θα το δείξει μόνο ο χρόνος.
Το συμπέρασμα είναι πως τα αποδυτήρια είχαν χαθεί. Κι όταν συμβαίνει αυτό σε μια ομάδα πάντα την πληρώνει ο ένας. Χωρίς να σημαίνει ότι είναι κακός προπονητής. Απλά τη δεδομένη χρονική στιγμή, τα συγκεκριμένα άτομα που συνέθεσααν την ομάδα, δεν κατάφεραν να βρουν την κατάλληλη χημεία που θα διατηρούσε ήρεμα τα νερά εντός ομάδας. Και η ευθύνη βαραίνει τους πάντες.
