Η επιστροφή του Αργύρη Πεδουλάκη για μια Τρίτη θητεία στον πάγκο του Παναθηναϊκού την τελευταία επταετία μοιάζει σχεδόν ‘’κλειδωμένη’’. Είναι μάλλον θέμα χρόνου να ανακοινωθεί η πρόσληψή του και μόνο μια ισχυρή έκπληξη της τελευταίας στιγμής μπορεί να ανατρέψει αυτό το δεδομένο. Έκπληξη που όμως δεν φαίνεται ούτε στον κοντινό, ούτε στον μακρινό ορίζοντα.
Ο Πεδουλάκης θα κληθεί για Τρίτη φορά να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και κυρίως να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στην Ευρωπαϊκή ‘’γη της επαγγελίας’’. Με άλλα λόγια στο χαμένο φάιναλ φορ που ψάχνει η ομάδα από το 2011. Ήδη, οι μπόλικοι haters του Περιστεριώτη κόουτς έχουν ξεκινήσει τον δικό τους τρελό χορό στα social media που σίγουρα δεν αποτελούν κανενός είδους κριτήριο αλλά δείχνουν την τάση του κόσμου. Και ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι αν όχι διχασμένος, τουλάχιστον ‘’παγωμένος’’. Οι περισσότεροι περίμεναν την παραμονή του Ρικ Πιτίνο αλλά η εποχή του Αμερικάνου στο ΟΑΚΑ έκλεισε και το όλο θέμα αποτελεί αντικείμενο ενός διαφορετικού άρθρου. Πεδουλάκης λοιπόν…
Η βασική απορία πολλών έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Πεδουλάκης έχει απολυθεί δύο φορές από τον ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού και παρόλα αυτά δέχεται να επιστρέψει για Τρίτη θητεία. Αρκετοί τον κατηγορούν δημόσια για έλλειψη αξιοπρέπειας κάτι το οποίο προσωπικά το θεωρώ πολύ βαρύ και πολύ άδικο. Ο Πεδουλάκης βάζει στην άκρη το παρελθόν και επιστρέφει για ένα απλό λόγο: Δεν μπορεί να πει όχι. Και δεν μπορεί να πει όχι για δύο διαφορετικούς λόγους και όχι από έλλειψη αξιοπρέπειας. Ο πρώτος είναι ότι έχει δηλώσει κατ΄ επανάληψη και εμφατικά ότι είναι ‘’στρατιώτης του Παναθηναϊκού’’. Δεν το έκρυψε ποτέ. Ο δεύτερος είναι πρακτικός. Ο Αργύρης είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος με πτυχίο στο πεζοδρόμιο της ζωής και όχι σε κάποια ανώτατη σχολή. Ξέρει πολύ καλά ότι με την καριέρα του να είναι πια σε ένα προχωρημένο στάδιο οι προοπτικές του είναι περιορισμένες. Η προσπάθεια να κάνει διεθνή καριέρα όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοι αποδείχθηκε θνησιγενής και θάφτηκε στα χιόνια του Καζάν μέσα σε ελάχιστους μήνες. Η αδυναμία του να επικοινωνήσει άμεσα με τους ξένους παίκτες του κόστισε. Από εκεί και πέρα (εξαιρώντας τις θητείες του στον Παναθηναϊκό) οι μεγάλες του επιτυχίες έγιναν μέσα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Στο Περιστέρι όπου ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον τα κατατόπια, είναι περίπου local hero και αισθάνεται πολύ άνετα και ο ίδιος γνωρίζοντας από τα μικράτα του ανθρώπους και καταστάσεις. Συνεπώς, ο Παναθηναϊκός είναι περίπου το προπονητικό του ταβάνι και αντιπροσωπεύει πρακτικά τις μεγαλύτερες φιλοδοξίες που θα μπορούσε να έχει. Κάπου εδώ θα μπορούσε να γράψει κάποιος και τις λέξεις ‘’εθνική ομάδα’’ αλλά ο Πεδουλάκης δεν ήταν ποτέ αρεστός στον Γιώργο Βασιλακόπουλο οπότε αυτό το κεφάλαιο δεν άνοιξε ποτέ ούτε καν σε θεωρητικό επίπεδο. Αν ανοίξει στο μέλλον είναι μια άλλη συζήτηση.
Ο Πεδουλάκης είναι επίσης τύπος που έχει μάθει σε όλη του τη ζωή να παίρνει ρίσκα. Να ‘’τζογάρει’’ για να το γράψουμε λαϊκά. Και για αυτό ακριβώς δεν ασχολείται με λεπτομέρειες όπως επικοινωνιακά τρικ ή άλλες τέτοιες μοντέρνες στρατηγικές. Και αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που τον αδίκησε στην πρώτη του θητεία στον Παναθηναϊκό. Το 2012 κλήθηκε να κοουτσάρει μια ομάδα που προερχόταν από την περίοδο Ομπράντοβιτς και βρισκόταν σε καθεστώς αλλαγής δεδομένων. Νέος ιδιοκτήτης, φυγή όλου σχεδόν του κορμού των βασικών παικτών και δραστική μείωση του μπάτζετ. Στα επίσημα του Παναθηναϊκού, εκεί που κάθονται οι ακριβοί κάτοχοι διαρκείας άρχισαν από το πρώτο βράδυ οι συγκρίσεις με τον Ζοτς. ‘’Του βγαίνει το πουκάμισο από το παντελόνι’’, ‘’’φωνάζει πολύ και συνέχεια’’, ‘’η γραβάτα του είναι μισοδεμένη’’, ‘’δεν ξέρει αγγλικά’’ και άλλα πολλά τέτοια μη μπασκετικά σχόλια ήταν στην ημερήσια διάταξη. Παρόλα αυτά ο Πεδουλάκης κατάφερε να οδηγήσει μια ομάδα όχι τεράστιων προδιαγραφών πιο κοντά στο φάιναλ φορ από κάθε άλλο προπονητή που ακολούθησε στην εποχή Δημήτρη Γιαννακόπουλου στη σειρά των πλέι οφ με τη Μπαρτσελόνα που κρίθηκε σε 5ο αγώνα. Λίγο μετά τα μέσα της επόμενης σεζόν ο Πεδουλάκης απολύθηκε για πρώτη φορά μετά την εντός έδρας ήττα από τη Μπασκόνια και σε μια εποχή που ο Παναθηναϊκός δεν έπαιζε καλό μπάσκετ. Είχε σώσει την παρτίδα δύο τρεις μήνες νωρίτερα με μια νίκη επί της Ρεάλ την ώρα που είχε σχεδόν αποφασιστεί η αποπομπή του (εάν έχανε εκείνο το βράδυ) και φάνηκε ότι θα άλλαζε τη ροή των πραγμάτων έχοντας προλάβει πριν φύγει να κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδος. Η σύγκριση με τον Ομπράντοβιτς και μερικά άλλα γεγονότα που θα αναφέρουμε λίγο πιο κάτω του κόστισαν. Προφανώς και κανείς δεν έχει την ικανότητα να μαντεύει τα μελλούμενα αλλά αν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μπορούσε έστω να φανταστεί ότι στο ΟΑΚΑ θα έρχονταν μέρες Ιβάνοβιτς και Τζόρτζεβιτς δεν θα είχε αποφασίσει τόσο εύκολα την απόλυση του Πεδουλάκη τον Μάρτιο του 2014.
Η δεύτερη θητεία αποδείχθηκε εξαιρετικά μικρότερη σε διάρκεια. Έφυγε μετά το μόλις πρώτο Ευρωπαϊκό παιχνίδι της ομάδας και μια δύσκολη εντός έδρας νίκη επί της Ζαλγκίρις με την ατμόσφαιρα να έχει γίνει ήδη βαριά από τον αυτοτραυματισμό του Μάικ Τζέιμς. Στο διάστημα της τετραετίας που μεσολάβησε ο Πεδουλάκης επανασύνδεσε τις σχέσεις του με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο οι οποίες είχαν διαταραχθεί από ένα γενναίο καβγά την επόμενη του αγώνα με τη Ζάλγκιρις που οδήγησε και στην απόλυσή του. Η κατηγορία που του είχε επισυναφθεί τότε ήταν ότι δεν ‘’υπάκουσε’’ σε όρους του συμβολαίου του όπως αυτός που υπαγόρευε ότι έπρεπε να έχει βρει και να φέρει στην ομάδα ένα βοηθό προπονητή ειδικευμένο στα επιθετικά συστήματα και γνώστη της Αμερικάνικης πραγματικότητας. Κάπου εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι αντίστοιχοι ήταν οι λόγοι που είχαν οδηγήσει και στην πρώτη απόλυση του. Ο Τζέισον Καπόνο ήταν η πρώτη (και από τις ελάχιστες) μεταγραφές που έκανε στην ως τώρα θητεία του ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος χωρίς προπονητική έγκριση. Ο Πεδουλάκης αποδέχθηκε τον Καπόνο αλλά δεν τον χρησιμοποίησε και δεν του φέρθηκε ποτέ ως ένα αστέρι από το ΝΒΑ. Και κάποια στιγμή αυτό οδήγησε τον Καπόνο στον δρόμο της εξόδου μετά από ένα παιχνίδι με την Εφές όπου έμεινε για 40 λεπτά στον πάγκο. Στο τέλος της Ευρωπαϊκής σεζόν και μετά τον αποκλεισμό από τη Μπαρτσελόνα ήταν εμφανής η αδυναμία του Παναθηναϊκού να διασπάσει την άμυνα ζώνης του Πασκουάλ στα δύο τελευταία ματς. ‘’Θέλαμε ένα ψηλό σουτέρ στη θέση 4’’, είπε ο Πεδουλάκης. Δηλαδή τον….Καπόνο που είχε φύγει λίγο νωρίτερα από το ΟΑΚΑ.
Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Ο Πεδουλάκης αξίζει μεγαλύτερο σεβασμό από αυτόν που έχει εισπράξει κυρίως από τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Στην πρώτη του θητεία πήρε το ρίσκο να γεμίσει τα παπούτσια του μεγαλύτερου Ευρωπαίου προπονητή. Στην Τρίτη του καλείται να κάνει το ίδιο με ένα Hall of Famer που πρόλαβε μέσα σε έξι μήνες να αφήσει το στίγμα του στο ΟΑΚΑ. Προφανώς και τον ερχόμενο Οκτώβριο οι ίδιοι άνθρωποι θα σχολιάζουν ότι δεν φοράει Armani κουστούμια όπως ο Ρικ, ότι τα Αγγλικά του είναι λειψά (αν και βελτιωμένα τα τελευταία χρόνια), ότι μετά από δέκα λεπτά αγώνα η γραβάτα θα σφίγγει το λαιμό του σαν θηλιά και θα την χαλαρώσει και άλλα πολλά. Θα καταλήξουμε κάπου στο γεγονός ότι ο Πεδουλάκης δεν μιλάει όπως ο Πιτίνο και δεν τα λέει ωραία! Θεωρώ ότι οι συγκρίσεις είναι άδικες. Ο Πεδουλάκης είναι ένας πολύ καλός προπονητής που έχει τις δικές του δογματικές αρχές για το μπάσκετ. Τις ξέρουμε όλοι και πάνω σε αυτό το ζήτημα ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΟ μπορεί να στηθεί οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση ή να στοιχειοθετηθεί κριτική. Είναι λάτρης του αμυντικογενούς μπάσκετ, της ελεγχόμενης επίθεσης όπου η μπάλα πρέπει να περνάει αποκλειστικά από το χαμηλό ποστ σε μια εποχή που η Ευρωλίγκα αμερικανοποιείται με το παιχνίδι να γίνεται πιο ελεύθερο, πιο γρήγορο και το τρίποντο να παίζει καταλυτικό ρόλο. Όποιος περιμένει τον Παναθηναϊκό να παίζει ένα γρήγορο, άναρχο και με ασταμάτητο μακρινό σουτ μπάσκετ μπορεί να ψάξει αλλού. Φυσικά, ο Πεδουλάκης ξέρει καλύτερα από τον καθένα ότι η μοίρα του είναι να κριθεί εκ του αποτελέσματος. Εάν η ομάδα που θα παρουσιάσει κερδίζει τότε γρήγορα θα ξεχαστούν οι λυμένες γραβάτες, τα στραβά πουκάμισα και τα ελλειπτικά Αγγλικά. Αν χάνει όλοι θα θυμηθούν τον Ρικ Πιτίνο που ήταν η επιτομή του στιλ. Το πρώτο πράγμα όμως που πρέπει να σκεφτούν όλοι οι όψιμοι επικριτές του Πεδουλάκη είναι αν αξίζει πίστωση χρόνου και σεβασμό, στοιχεία που δεν είχε στην ουσία σε καμία από τις δύο πρώτες θητείες του στην ομάδα. Η προσωπική μου άποψη (χωρίς φυσικά να παίζει κάποιο ρόλο) είναι ότι αξίζει και τα δύο!
ΥΓ Επίσης είναι εντελώς ουτοπικές οι συγκρίσεις σε οικονομικά επίπεδα. Ο Γιαννακόπουλος έδωσε ένα εκατομμύριο ευρώ (εάν οι πληροφορίες μου είναι σωστές) στον Πιτίνο για να μείνει και φυσικά δεν θα δώσει ένα εκατομμύριο στον Πεδουλάκη. Οι οικονομικές αξίες στο προπονητικό χρηματιστήριο είναι δεδομένες και σχεδόν προκαθορισμένες. Εάν υπήρχε κάποιος άλλος Πιτίνο ελεύθερος και διαθέσιμος στην αγορά προφανώς και θα είχε δώσει και σε αυτόν το ένα εκατομμύριο. Το θέμα λοιπόν επιστρέφει στο βασικό ερώτημα. Και θα επαναλάβω αυτό που έγραψα παραπάνω. Ο Πεδουλάκης είναι ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει πολύ και σκληρά στην καριέρα του και δεν είναι προϊόν ‘’δημοσίων σχέσεων’’ ή κάποιου καταφερτζή Ευρωπαίου μάνατζερ όπως αρκετοί που τα ονόματα τους έπεσαν ως ιδέες για την ‘’μετά Πιτίνο’’ εποχή. Και για αυτό το λόγο χρειάζεται δύο πράγματα: Σεβασμό και πίστωση χρόνου.
